Τον Παύλο Φύσσα τον είχα μαθητή το 1994-95. Ήταν ένα χαριτωμένο 15χρονο μουτράκι στο πρώτο θρανίο της μεσαίας σειράς στο Α4 του 3ου ΓΕΛ Κερατσινίου. Στην απογευματινή βάρδια.
Έκανα Ιστορία ή Αρχαία, δεν θυμάμαι πια. Ο Φύσσας δεν ήταν από τους μαθητές που έκαναν την τάξη Ανάστα ο Κύριος για να τούς δώσεις σημασία. Δεν επιζητούσε την προσοχή. Ήταν ευαίσθητος, σιωπηλός και εσωστρεφής. Είχε το κεφάλι του στηριγμένο στο ένα χέρι και άκουγε ή δεν άκουγε. Δεν έδειχνε ποτέ τα συναισθήματά του.
Κι εγώ τότε δεν ήμουν έμπειρη για να καταλάβω ότι ένα σιωπηλό παιδί, ένας άνθρωπος που δεν κραυγάζει για να τον ακούσεις, μπορεί να κρύβει ένα ταλέντο, ένα παράπονο, μια σκέψη που διστάζει να εκφράσει. Την επόμενη χρονιά άλλαξε σχολείο. Νομίζω πήγε σε Τεχνικό Λύκειο. Τότε τον έχασα και τον ξέχασα.
Γύρω στα 32-33 του ξαναπέρασε απ’ το σχολείο. Τώρα πια στεγαζόμασταν στο Σελεπίτσαρι. Είχε έρθει για μια βεβαίωση κι εγώ, τυχαία, στεκόμουν στην αυλόπορτα. «Τι κάνετε, κυρία;», μου λέει, μ’ ένα διάπλατο χαμόγελο. Και τότε τον ξαναθυμήθηκα. Μου είπε ότι δούλευε στο Πέραμα, ότι έγραφε στίχους κι ότι πειραματιζόταν με τη χιπ-χοπ μουσική. Δεν μου είπε ότι ήταν ήδη γνωστός, ότι λεγόταν KILLAH P. Δεν μου είπε τίποτα που να πρόδιδε κομπασμό για την πορεία του, αγωνία, ενδοιασμό ή φόβο για όσα απειλητικά είχαν ήδη αρχίσει να συμβαίνουν.
Λίγο καιρό αργότερα, το 2013, κι ενώ ήδη είχαμε ανεβάσει με τη συνάδελφό μου, Ελένη Καπετανίδου και τη θεατρική ομάδα του σχολείου το έργο «Τρόμος και Αθλιότητα του Γ΄ Ράιχ» του Μπρεχτ, άκουσα την είδηση της δολοφονίας του στην τηλεόραση κι έτρεξα στην οθόνη, να δω τη φωτογραφία του και να βεβαιωθώ ότι ήταν αυτός. Και τότε ένιωσα πολύ μικρή, πολύ λίγη. Και κατάλαβα όλα αυτά που δεν έλεγε παρά μόνο μέσα από τους στίχους του. Και εξοργιζόμουν με όσους θεωρούσαν ότι ήταν μια τυχαία συμπλοκή και όχι ενέδρα. Τότε επιβεβαιώθηκα –οριστικά πια- ότι οι πραγματικά επαναστατικές πράξεις δεν γίνονται με κραυγές μπροστά στις κάμερες, αλλά από ανθρώπους που κάνουν μια τελική ΕΞΟΔΟ με κόστος την ίδια τους τη ζωή.
Ο Παύλος Φύσσας, το σιωπηλό μουτράκι που θυμάμαι, έγινε σύμβολο του αντιφασιστικού και αντιναζιστικού αγώνα. Αν η μνήμη του δεν δικαιωθεί με την καταδίκη των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, δεν ξέρω τι θα έχουμε πια να λέμε στα παιδιά, γιατί να τα κοροϊδεύουμε δεν μπορούμε. Πολύ περισσότερο στις μαύρες μέρες που ζούμε. Γιατί ο Φασισμός και ο Νεοναζισμός δεν ξεπερνιούνται με ένα εμβόλιο που κάποτε θα ανακαλυφθεί…
* Η Φανή Παπαβασιλείου είναι Φιλόλογος στο 3ο ΓΕΛ ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
