Για τον Γιώργο Κοτανίδη που έφυγε από τη ζωή λίγες μέρες πριν κλείσει τα 75 του χρόνια

Δεν θυμάμαι αν τον πρωτοσυνάντησα ένα μεσημέρι σ’ ένα παλιό νεοκλασικό κτίριο επί της Σοφοκλέους ή ένα βράδυ στη λίμνη της Βουλιαγμένης, που με είχε πάει ο ηχολήπτης Μαρίνος Αθανασόπουλος. Δεν θυμάμαι αν ήταν η σκηνή με τη συμπρωταγωνίστρια του, Θέμιδα Μπαζάκα, στο ρόλο μιας οδοντιάτρου ή αυτή με την άλλη συμπρωταγωνίστρια του, τη Λένα Κιτσοπούλου, που ανέβαινε ξυπόλυτη τα βράχια για τις ανάγκες του δικού της ρόλου κι είχαμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό. Μιλάω για τη μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Ο Παράδεισος είναι προσωπική υπόθεση» της Δήμητρας Αράπογλου, στην οποία είχα δουλέψει αναπληρωματικό σκριπτ. Ποτέ δεν βγήκε στη διανομή η ταινία, απ’ όσο ξέρω, επομένως και ποτέ δεν έτυχε να τη δω ώστε να’χω πιο ξεκάθαρα τα πρόσωπα και τα πράγματα μέσα μου. Σίγουρα, όμως, εκεί γνώρισα τον ηθοποιό Γιώργο Κοτανίδη και κάναμε μερικές ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Ήταν το 2001. Με ρωτούσε όλο ευγένεια για το πρώτο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου που προοριζόταν για το φεστιβάλ Δράμας. Την αγαπούσε τη Δράμα ο Κοτανίδης, αφού – όπως διαβάζω σήμερα – εκεί είχε τελειώσει σχολείο. Μιλούσαμε ακόμη για το «Μια ζωή Γκόλφω» του Περεσιάδη – ήταν μία από τις παραστάσεις του με το «Ελεύθερο Θέατρο» λίγο πριν πέσει η χούντα, απ’ την οποία δεν πέρασε και λίγα ως αντικαθεστωτικός. Δεν μπορούσε να πιστέψει που του έλεγα πως λίγα χρόνια πριν το ΓΕΕΘΑ είχε κόψει ένα θεατρικό έργο του Κορομηλά για ψυχαγωγία στα στρατά, αντικαθιστώντας το με το «Η μαριχουάνα της μαμάς είναι πιο γλυκιά» του Ντάριο Φο! Αν είναι δυνατόν! Κάποιος στρατιωτικός φωστήρας είχε προτείνει ως προπαγάνδα κατά των ναρκωτικών ένα έργο που γράφτηκε υπέρ των ναρκωτικών και, συγκεκριμένα, υπέρ των ελαφρών ουσιών! Τόσο πολύ του άρεσε το αληθινό αυτό γεγονός, που θέλησε να το μοιραστεί – θυμάμαι – με τα μέλη του κινηματογραφικού συνεργείου.

Και μένα, όμως, μου’χε αρέσει το μυθιστόρημα του από τον Γαβριηλίδη, τα «Απρόσμενα αισθήματα», με το ωραίο εξώφυλλο και το ακόμη ωραιότερο περιεχόμενο. Ήταν το δώρο στα γενέθλια μου, το 2000, από μια φίλη, με την οποία χαθήκαμε μέσα στα χρόνια. Τον είχα ρωτήσει γιατί άργησε να εκδώσει πεζογραφία. Η απάντηση του ήταν πώς όταν είσαι μέσα στα μεγάλα κείμενα επί σειρά δεκαετιών, όντας ηθοποιός, δεν έχεις τόσο έντονη αυτή την ανάγκη. 

Το 2008 τον είδα στο αγαπημένο «Rock’ n’ Roll» του Τομ Στόπαρντ, που σκηνοθέτησε ο ίδιος στο θέατρο Πόρτα. Ήταν πολύ ωραία η συγκεκριμένη επιλογή του απ’ την άποψη του ρεπερτορίου. Τι κρίμα που δεν προλάβαμε τότε να μιλήσουμε για μουσική. Θα είχαμε πολλά να πούμε, για τους Pink Floyd και τον John Lennon – ο Κοτανίδης, άλλωστε, ήταν γεννημένος το 1945, άρα μιλάμε για ένα γνήσιο τέκνο της δεκαετίας του ’60, της πιο ρηξικέλευθης που γνώρισε ο 20ος αιώνας. The Plastic Head People λεγόταν η μπάντα που συμβόλιζε στο έργο την πραγματική πολιτική δύναμη της μουσικής. Plastic People of the Universe λεγόταν, όμως, και μια άλλη αληθινή μπάντα, στην πρώην Τσεχοσλοβακία, που επίσης εκδιώχθηκε άγρια από το καθεστώς. Είχα γνωρίσει τα μέλη της στην Πράγα το 2006 και να, ρε γαμώτο, αυτό θα ήταν ωραίο να το συζητούσαμε με τον Κοτανίδη…

Θα κρατάμε πάντα τη μορφή του από τις συμμετοχές του σε κάποιες σημαντικές ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου – τρεις τώρα μου έρχονται στο μυαλό: Στον «Ηλεκτρικό Άγγελο» του Θανάση Ρεντζή, στην «Παραγγελιά» του Παύλου Τάσιου και στο «Βίος και Πολιτεία» του Νίκου Περάκη. Εκτιμούσε πολύ την κωμωδία, θεωρώντας την το πιο δύσκολο είδος στον κινηματογράφο, αυτός, που είχε διακριθεί εξίσου σε κωμικούς και δραματικούς ρόλους. Προσωπικά θα τον θυμάμαι και ως έναν σπάνιο δανδή του ελληνικού θεάτρου, πάντα καλοντυμένο και αριστοκρατικό. Δεν συμφωνούσαμε σε όλα, ειδικά από το δημοψήφισμα του 2015 και μετά, αλλά – ως γνωστόν – σε εκείνο το δημοψήφισμα είχε ξεσπάσει…εμφύλιος πόλεμος στα social media. 

Ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας Γιώργος Κοτανίδης έφυγε από τη ζωή σήμερα λίγες μέρες πριν κλείσει τα 75 του χρόνια. Τα τελευταία 24ωρα ταλαιπωρήθηκε από έναν ειλεό που τον έστειλε στο νοσοκομείο και τελικά στο θάνατο. Αφήνει πίσω την αγαπημένη του οικογένεια, τη σύζυγο του και τις δύο κόρες τους, όπως και μια μεγάλη και σημαντική πορεία σε θέατρο, κινηματογράφο και τηλεόραση. Αιωνία του η μνήμη.  

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr