Γενοκτονία σε επανάληψη

Τα παραπάνω αποτελούν κάποιους από τους σημερινούς τίτλους γεγονότων που διαδραματίστηκαν με αφορμή την εξαφάνιση ενός 14 χρόνου βοσκού, αλλά κυρίως διαγράφουν την επεκτατική πολιτική εποικισμού που ακολουθεί η ισραηλινή κοινωνία. Με αφορμή την εξαφάνιση ενός 14χρονου βοσκού κοντά στο παλαιστινιακό χωριό Αλ-Μουγκαγίρ, ανατολικά της Ραμάλα και σε απόσταση 500 μέτρων από ισραηλινά αγροκτήματα της δυτικής όχθης, ενεργοποιήθηκε ο επιθετικός στρατιωτικός μηχανισμός των ισραηλινών, εισβάλλοντας στα χωριά σε αγαστή συνεργασία με τους ένοπλους εποίκους. Ο σιωνιστικός μηχανισμός, με σταθερό βήμα διαμορφώνοντας μία ανθρώπινη αλυσίδα, ξεκίνησε να περπατά από την ισραηλινή πλευρά “μέσα από λόφους και αγρούς” προς τα χωριά των παλαιστινίων, χτενίζοντας κάθε μέτρο για τον εντοπισμό του 14 χρόνου βοσκού. Σαν από χρόνια έτοιμοι, περικύκλωσαν και εισέβαλαν στο χωριό των παλαιστινίων καίγοντας σπίτια, πυροβολώντας αδιακρίτως και λιντσάροντας ανθρώπους με τραγικό απολογισμό μέχρι στιγμής δύο νεκρούς.

Αυθόρμητα προέκυψε η συλλογιστική σύνδεση. Με διαφορά σχεδόν ενός αιώνα, το 1931, λίγα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σημερινό Ισραήλ, στις τοπικές εφημερίδες της Θεσσαλονίκης, αναφερόταν “ΥΠΕΡΑΝΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΤΕΘΗ ΗΔΗ Ο ΝΟΜΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΕΒΡΑΙΚΟΥ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΥ ΚΑΜΠΕΛ, ΠΑΡΑΤΕΡΗΘΕΙ ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΩΝ ΤΩΝ” 1 ιουλίου εφ. Μακεδονία.

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας επευφημεί τα γεγονότα του εμπρησμού της εβραϊκής συνοικίας του Καμπέλ. Επιγραμματικά το αντισημιτικό και εθνικιστικό κλίμα που δημιουργούσαν οι τοπικές εφημερίδες της εποχής στη Θεσσαλονίκη, ερέθισε τα βίαια αντανακλαστικά παρακρατικών και φασιστικών οργανώσεων με αποτέλεσμα την οργανωμένη επίθεση στην εβραϊκή συνοικία, λιντσάροντας αδιακρίτως ανθρώπους στους δρόμους, πετώντας πέτρες και πυρπολώντας τα σπίτια τους. Αποτέλεσμα δύο νεκροί. Ένας Έλληνας φούρναρης του οικισμού και ένας Εβραίος κάτοικος. Ο οικισμός είχε δημιουργηθεί έπειτα από την πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης το 1917, από πρόχειρες ξύλινες παράγκες για να φιλοξενήσει τους κατοίκους που τα σπίτια τους είχαν καταστραφεί, επί το πλείστον Εβραίων. Μίας εβραϊκής κοινότητας κυνηγημένης που τοποθετούνταν στην βάση της ταξικής πυραμίδας όντας οι περισσότεροι χαμάληδες του λιμανιού και εργάτες στις τότε ένδοξες βιοτεχνίες της πόλης. Η κατακραυγή που ακολούθησε από την κοινή γνώμη, τότε όπως και τώρα δεν ακολουθήθηκε από τις απόψεις των πολιτικών, εκ των οποίων του περίφημου Στυλιανού Γονατά, αναφέροντας πως δεν μπορούσαν να καταλάβουν “τι το επιλήψιμο έχει μία ομάδα ανδρών που εξάρει το εθνικό φρόνημα και υπερασπίζεται την καθεστηκυία κοινωνική τάξη” αναφερόμενος στις φασιστικές ομάδες που είχαν πραγματοποιήσει την επίθεση.
Οι συνέπειες της επίθεσης στον οικισμό της Καμπέλ ήταν η απενοχοποίηση της βίας κατά των Εβραίων καθώς όλοι οι συλληφθέντες των γεγονότων αθωώθηκαν ένα χρόνο μετά. Κάποιες σκόρπιες πολιτικές υποσχέσεις για αποζημιώσεις στους πληγέντες παρέμειναν στον αέρα, ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι της συγκεκριμένης γειτονιάς αναφέρεται πως μετοίκησαν στην Παλαιστίνη για να σωθούν από την διαρκώς εντεινόμενη αντισημιτική βία που οδήγησε τα επόμενα χρόνια στην γενοκτονία του εβραϊκού λαού. Το τίμημα που πλήρωσαν στην διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου ήταν ο θάνατος των 53000 χιλιάδων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, στην πορεία προς τα ναζιστικά στρατόπεδα. Οι επιβιώσαντες αριθμούνταν γύρω στους 1950.

Τραγική ειρωνεία τα εγγόνια των κυνηγημένων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, των γενοκτομημένων της Ευρώπης και του κόσμου, να επαναλαμβάνουν βιαιότητες παρόμοιες με αυτές που είχαν υποστεί οι πρόγονοι τους. Τραγική ειρωνεία και ταυτόχρονη τραγωδία άνθρωποι να λιντσάρονται για τα εθνικά, θρησκευτικά και φυλετικά τους χαρακτηριστικά, σε έναν κόσμο που έχει πάθει για να μάθει. Τραγική ειρωνεία και τραγική ενοχή για εμάς ανήμποροι να παρακολουθούμε και τότε όπως και τώρα τα εγκληματικά κράτη και επιτιθέμενους φασιστικούς όχλους να μεταχειρίζονται σαδιστικά τους πιο αδύναμους, διαπράττοντας φρικαλεότητες που οδηγούν στην περαιτέρω κλιμάκωση με τα γνωστά από την ιστορία αποτελέσματα. Από την αρχή του πολέμου έχουν σκοτωθεί 1200 κάτοικοι του Ισραήλ και πάνω από 32000 παλαιστίνιοι σε μία άνιση μάχη που προσομοιάζει την έννοια της γενοκτονίας, δίχως να διαφαίνεται κάποιο τέλος στην ανείπωτη αιματοχυσία. Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται, όχι σαν φάρσα μα για ακόμα μια φορά σαν τραγωδία.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr