Δεν πιστεύω σε άλλες ζωές. Η ζωή είναι μία, φθαρτή και γι αυτό έχει αξία όταν τη μοιράζεσαι. Έτσι μου είναι δύσκολο να πω “καλό ταξίδι φίλε Γιώργο Αναδρανιστάκη”. Δεν έχει νόημα. Αλλά είναι δύσκολο να πιστέψω πως το ταξίδι σου ήταν τόσο σύντομο. Πως δεν υπάρχεις. Σε αυτό το σύντομο ταξίδι συναντηθήκαμε. Στην αρχή κάτω από ιδέες και μετά στο ίδιο γραφείο και στο ίδιο site. Στις 28 Σεπτεμβρίου πήρα το τελευταίο mail σου :”Κώστα, καλημέρα. Το Σάββατο δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ το τελευταίο κειμενάκι μου, μετά από τριάμισι χρόνια καθημερινής γραφής. Δεν στο έστειλα, γιατί ήταν εσωτερικής καύσεως, γραμμένο ειδικά για τους αναγνώστες της ΑΥΓΗΣ. ‘Ήταν χαρά και τιμή που συνεργάστηκα μαζί σου, ελπίζω να συνέβαλα και εγώ λιγουλάκι στην ξέφρενη πορεία του “Κουτιού”. ΅Ευχαριστώ και εις το επανιδείν.”
Δεν υπάρχει “επανιδείν” Γιώργο αλλά υπάρχεις εσύ στο δικό μου μυαλό με τη σπουδαιότητα που υπάρχουν οι άνθρωποι που είχαν να κάνουν και να πουν κάτι σημαντικό. Θα σε θυμάμαι να γελάς, να με πειράζεις με επιτηδευμένη καθαρεύουσα, να γράφεις με πάθος και να ρωτάς με απορία που έχει πάρει την απόφαση να γίνει γνώση. Θα σε θυμάμαι να “γκρινιάζεις” όταν έπρεπε να με αντικαταστήσεις στην ώρα μου στο ραδιόφωνο με αυτό το “πάλι δίκη έχεις ρε Βαξεβάνη;”. Θα σε θυμάμαι ρε Γιώργο. Και θα μου λείπεις. Δεν πιστεύω σε άλλες ζωές, αλλά θα θυμάμαι πάντα τη συνάντησή μας σε αυτή τη ζωή που παλεύαμε να την κάνουμε καλύτερη για όλους. Γεια σου φίλε και σε ευχαριστώ.
Κώστας Βαξεβάνης
