Αλλά ποιος θα είχε το δικαίωμα να συμπεράνει ότι δεν υπάρχει μπροστά τους ένας δρόμος ελεύθερος και δίχως τέλος, και ότι έχουν πετάξει τόσο μακριά όσο μπορεί κανείς να πετάξει;
Όλοι οι μεγάλοι μας δάσκαλοι και όλοι οι προάγγελοί μας στο τέλος σταμάτησαν κάπου, και δεν αποτελεί την πιο ευγενική ούτε την πιο χαριτωμένη στάση να σε σταματά κάπου η κούραση.
Το ίδιο θα συμβεί σε σένα και σε μένα!
Όμως, τι σημασία έχει αυτό για σένα και για μένα!
Άλλα πουλιά θα πετάξουν ακόμη πιο μακριά!
Αυτή η δική μας σκέψη, η δική μας πίστη φτερουγίζουν εφάμιλλα μ’ εκείνα, ολοένα πιο μακριά, πιο ψηλά, τινάζονται ίσια στον αγέρα, πάνω από το κεφάλι μας και από την αδυναμία της και από εκεί ψηλά στον ουρανό, βλέπουν τα μάκρη των τόπων, προβλέπουν σμήνη πολύ πιο δυνατών πουλιών από μας, που ορμούν εκεί όπου ορμούσαμε κι εμείς, και όπου τα πάντα είναι ακόμη πελάγη, πελάγη, πελάγη!-
Και πού θέλουμε να πάμε λοιπόν;
Θέλουμε να διαβούμε τη θάλασσα;
Πού μας παρασύρει αυτή η ακατανίκητη επιθυμία που κυριαρχεί για μας πάνω σε κάθε άλλο πάθος;
Γιατί αυτό το ταραγμένο πέταγμα σ’ αυτή την κατεύθυνση προς το σημείο όπου έδυσαν κι έσβησαν ως τώρα όλοι οι ήλιοι;
Άραγε, θα μας πει κανείς κάποτε ότι, κι εμείς καθώς κατευθυνόμαστε στα δυτικά, ελπίζαμε να φτάσουμε σε μια Ινδία,-αλλά ότι το πεπρωμένο μας ήταν να εξωκείλουμε στο άπειρο;
Ή μήπως, αδέλφια μου; Ή μήπως;…
Από το βιβλίο του Νίτσε: Αυγή, Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις
