Φεστιβάλ υποκρισίας με φόντο μία πατούσα

Είδαμε αστυνομικούς την επόμενη μέρα να εμφανίζουν πανό με τίτλο ”οι αστυνομικοί στο στόχαστρο” και την σιωπηλή ή εκκωφαντική στήριξη καναλιών και πολιτικών προσώπων, για κανέναν λόγο φυσικά πλην του ότι η τρομολαγνεία και ο φόβος του Ρουβίκωνα και των Εξαρχείων είναι ένα από τα ελάχιστα πεδία αντιπολίτευσης με έρεισμα στους τηλεθεατές των δελτίων ειδήσεων παράλληλα με το κανάκεμα των κάθε λογής νοικοκυραίων.

Σε τέτοιες περιπτώσεις προκύπτει ζήτημα καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, απερίφραστα και χωρίς ναι μεν αλλά.

Εκτός κι αν το ερώτημα από μόνο του είναι στρεβλό,υποκριτικό με σκοπό τον πλήρη αποπροσανατολισμό από την ταμπακιέρα.

Κάτι σαν την θεωρία των δύο άκρων…

Η Ελληνική Αστυνομία τα τελευταία δέκα χρόνια και όχι μόνο έχει πρωτοστατήσει σε χρήση άσκοπης βίας σε ανθρώπους που δεν προκάλεσαν ποτέ, ακόμη και σε συνταξιούχους που με το ζόρι στέκονταν στα πόδια τους, σε πορείες και διαδηλώσεις ακόμη και σε μεμονωμένα περιστατικά απλών ελέγχων στους δρόμους.

Η ίδια η Ελληνική Αστυνομία έχει δημιουργήσει ερωτηματικά με την στάση της στην δολοφονία του Παύλου Φύσσα αφού όπως προκύπτει από αδιαμφισβήτητα στοιχεία, οι άντρες της ομάδας ΔΙΑΣ, πιθανόν να διευκόλυναν το έγκλημα στο Κερατσίνι ή να έκαναν ανεπαρκώς την δουλειά τους.

Η ίδια η Ελληνική Αστυνομία που ευθύνεται αποκλειστικά για τον θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Οι αστυνομικοί του Α.Τ Ομόνοιας είναι υπεύθυνοι για το βίντεο που έδειχνε κρατούμενους να χρησιμοποιούν βία ο ένας στον άλλον μόνο και μόνο για την ψυχαγωγία του εν λόγω τμήματος.

Άλλωστε μόνο για το Α.Τ Ομόνοιας υπάρχουν ήδη αρκετά και έγκυρα δημοσιεύματα για χρήση βίας σε πρόσφυγες και άλλους πολίτες.

Η αναφορά των παραπάνω δεν έχει να κάνει με την λογική του ”ναι, αλλά για τα όσα κάνουν οι Αστυνομικοί δεν λέτε τίποτα”.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε ποια είναι τα κίνητρα όλων αυτών που υπερασπίζονται τους Αστυνομικούς. Είναι ηεξάλειψη μία για πάντα,της χρήσης βίας μεταξύ ανθρώπων;

Γιατί στον καθημερινό διάλογο, γίνεται μία τόσο επιλεκτική κρίση για τα γεγονότα που καθίσταται σαφές πως το μόνο που ενδιαφέρει όσους εξανίστανται για την επίθεση στο Α.Τ Ομόνοιας δεν είναι η παύση της βίας, αλλά το δικαίωμα στην διαιώνιση της από τα Αστυνομικά όργανα, την ώρα που ο κάθε υψηλόβαθμος μπορεί να βγαίνει στα δελτία ειδήσεων και να δηλώνει ευθαρσώς πως ”έτσι είναι και σε όποιον αρέσει” όταν οκτώ συνάδελφοι του περνάν χειροπέδες σε νεκρό αποτελειώνοντας το δολοφονικό έργο που παίχτηκε μπροστά στα μάτια τους,όπως στην περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου.

Μιλάμε για την ίδιους ανθρώπους που δεν σοκάρονται στη θέα ενός ανθρώπου που σφυροκοπείται στο κεφάλι, όντας ανήμπορος.

Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που κάποτε θεωρούσαν φυσιολογικό να πυροβοληθείς στα Εξάρχεια επειδή απλά κυκλοφορούσες εκεί.

Μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που αποκαλούν ανθρώπους ”λαθραίους” και επικίνδυνους, που τους θέλουν κοινωνικά αποκλεισμένους ή νεκρούς σε κάποια θάλασσα της Μεσογείου.

Πως γίνεται να σε σοκάρουν οι γρατσουνιές των αστυνομικών και να είσαι εξοικειωμένος με τον θάνατο;

Κάποιοι θέλουν να καταδικάζεται η βία απ’όπου προέρχεται αλλά την επιζητούν, την δικαιολογούν,την εντάσσουν στις απαραίτητες λειτουργίες του κράτους έτσι όπως το φαντάζονται. Όχι για την πραγματική ασφάλεια. Αλλά για τον τρόμο, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την μικροπολιτική, την επιβολή μίας σιωπής που δεν μπορεί να επιβληθεί πια με στρατιωτικούς όρους, αλλά στο δρόμο με εντελώς διαφορετικές εκφοβιστικές μεθόδους, είτε απέναντι σε κάθε λαϊκή διεκδίκηση είτε απέναντι σε κάθε διαφορετικότητα.

Όσες φωτογραφίες και αν παρουσιάσει κανείς ως σοκαριστικό στοιχείο, τίποτε δεν είναι πιο σοκαριστικό από όσους ταυτίζουν την ασφάλεια με την ωμή βία,την καταδίκη της χρήσης της με την αποσιώπηση περιστατικών που εκμηδενίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν σκουπίδια, θέλοντας να νομιμοποιήσουν την Αστυνομία ως προέκταση και κατάληξη ενός πλήρους κοινωνικού εκφασισμού.

Εκτός κι αν το τελευταίο έχει συμβεί ήδη σε μεγάλο βαθμό και το συνηθίσαμε.