«Ενώ ο κόσμος απλώς κοιτάζει»…

Περίπου αθέατος συνεχίζεται ο πόλεμος στην Ουκρανία, με αραιές υποτονικές αναφορές στα πυραυλικά «δώρα εορτών» του Πούτιν στους ομόδοξους γείτονες της διεφθαρμένης αυτοκρατορίας του. Και απολύτως αθέατος συνεχίζεται ο πόλεμος του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων. Οχι μόνο στη Λωρίδα της Γάζας αλλά και στη Δυτική Οχθη, όπου τα τεθωρακισμένα συμπράττουν με τις επελαύνουσες μπουλντόζες της αποικιστικής «ανάπτυξης». Οι περιουσίες των Παλαιστινίων –το χώμα όπου γεννήθηκαν– αλλάζουν μαζικώς χέρια. Αλλωστε, ποιο δικαίωμα στην ιδιοκτησία να εγείρουν οι μελλοθάνατοι, ή έστω οι εκριζωτέοι;

Ποιες ακριβώς «εποικοδομητικές απόψεις για την ειρήνη αντάλλαξαν» στα χαλαρά Χανιά ο Ελληνας πρωθυπουργός και ο απεσταλμένος του Αμερικανού πλανητάρχη δεν θα το μάθουμε επακριβώς· η ιδιωτική άσκηση (και) της εξωτερικής πολιτικής δεν προβλέπει τη λογοδοσία. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε με ασφάλεια ότι δεν επρόκειτο για όντως ισότιμη και ισοσθενή ανταλλαγή. Στο κάτω κάτω, οι δύο σύμμαχοι συμφωνούν στο κύριο: το Ισραήλ έχει κάθε δικαίωμα στην αυτοάμυνα, «αρκεί να μην το παρακάνει». Του επιτρέπεται, μάλιστα, να ορίζει κατά τη βούλησή του το όριο του «πρέπει/δεν πρέπει», «μπορώ/δεν μπορώ».

Για την κυβέρνηση Νετανιάχου, όπως φανέρωσαν οι τρεις μήνες της αιματοχυσίας, το όριο του ηθικού απορρέει από τους όρους του παλαιοδιαθηκικώς ορθού. Και μόνο φαινομενικά είναι μειοψηφικό στους κόλπους της, εκφρασμένο από δυο-τρεις ακροδεξιότατους υπουργούς, το όραμα-πρόγραμμα εκρίζωσης των Παλαιστινίων από όλη την έκταση των Κατεχομένων και βίαιης εκτόπισής τους «κάπου αλλού». Να γίνουν αυτοί πλέον επαίτες γης, σε ένα εφιαλτικό αναποδογύρισμα της Ιστορίας.

«Ενώ ο κόσμος απλώς κοιτάζει», δήλωσε στις 5.1 ο Μάρτιν Γκρίφιθς, συντονιστής του ΟΗΕ για τις ανθρωπιστικές υποθέσεις, «η Λωρίδα της Γάζας κατάντησε, απλούστατα, ακατάλληλη για να κατοικούν άνθρωποι». Το 1% του πληθυσμού της περιοχής, που τη σμπαραλιάζουν οι εσκεμμένα τυφλές βόμβες, έχει ήδη σκοτωθεί, ανάμεσά τους και περίπου 10.000 παιδιά. «Το μέλλον χιλιάδων παιδιών στη Γάζα κρέμεται από μια κλωστή. Και δεν γίνεται ο κόσμος απλώς να κοιτάζει», ακούστηκε σαν ηχώ θλίψης και ανήμπορης αγανάκτησης η Κάθριν Ράσελ, εκτελεστική διευθύντρια της UNICEF.

Στη Γάζα ακρωτηριάζονται κάθε μέρα δύο Παλαιστινιάκια. Χωρίς αναισθητικό. Πού να βρεθεί. Το χρησιμοποιεί όλο η διεθνής κοινότητα. Για να ναρκώνει την περίφημη ευαισθησία της.

Πηγή: Η Καθημερινή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr