Εμείς θα συνθλίψουμε την ύφεση!

Από το Λύκειο μου άρεσε να διαχωρίζω το φυσιολογικό από το συνηθισμένο. Αν και σε δεύτερη σκέψη διαπιστώνεται εύκολα το προφανές της διαφοράς των δύο αυτών εννοιών, ωστόσο εύκολα διαπιστώνεται και πόσο συχνά συγχέονται στον προφορικό λόγο. Τη σύγχυση αυτή δε τη θεωρώ καθόλου τυχαία. Ως έλλογα όντα συστηματικά βιάζουμε την έννοια του φυσιολογικού.

Σήμερα το νέο φυσιολογικό είναι οι κατά συρροήν καταστροφές: πνευματικές, οικολογικές, οικονομικές. Ο κόσμος είναι γυρισμένος ανάποδα. Σκεφτόμαστε και χρησιμοποιούμε ως άφθονα αυτά που στ’ αλήθεια είναι απολύτως πεπερασμένα, όπως τα καύσιμα και τ’ απόβλητα μαζί με το χώρο στην ατμόσφαιρα και τη θάλασσα που απορροφά τις εκπομπές τους. Από την άλλη σκεφτόμαστε και λειτουργούμε λες και υπάρχουν αυστηρά όρια σε αυτά που στ΄αλήθεια είναι απεριόριστα, όπως η φαντασία και οι πόροι για να χτίσουμε μία κοινωνία βασισμένη στις ανάγκες μας. Θα μου πείτε “Πως;”. Ναι, είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως θα τα καταφέρουμε. Μα η δυσκολία του δεν το κάνει λιγότερο επείγον.

Στην πορεία για μια κοινωνία των αναγκών μας, υπάρχει κάτι -θέλω να πιστεύω- αδιαπραγμάτευτο: η δημοκρατία. Ο συγκεντρωτισμός εξουσίας, αγαθών και ευκαιριών με τη δημοκρατία είναι αμοιβαία αποκλειόμενες έννοιες. Και αν αναρωτιέστε “Τότε γιατί σήμερα (σε καθεστώς δημοκρατίας) υπάρχει τέτοιος συγκεντρωτισμός εξουσίας;”, η απάντηση που βρίσκω πιο ευσταθής είναι ότι δεν έχουμε δημοκρατία στην πραγματικότητα. Κι αυτό γιατί ο βιασμός της σημερινής δημοκρατίας πραγματοποιείται σε πολλαπλά επίπεδα που αποτελούν φαύλο κύκλο χωρίς αρχή και τέλος.

Αρχικά στο επίπεδο της λαϊκής βούλησης η οποία βιάζεται από τα ΜΜΕ που έχουν κάνει δωρεάν κατάληψη με κομματικά ανταλλάγματα στο δημόσιο αγαθό των ραδιοσυχνοτήτων. Ύστερα στο επίπεδο του εκλογικού σώματος που βιάζεται από τα ψέμματα των προεκλογικών εξαγγελιών και τα οποία αν και όταν διαπιστώσουμε ότι ήταν ψέμματα πρέπει να περιμένουμε χρόνια για να εκφραστούμε υπέρ ή κατά. Τέλος στο επίπεδο του εκλογικού νόμου που βιάζει το εκλογικό αποτέλεσμα δίνοντας bonus αυταρχικότητας σε αυτόν που κερδίζει το στημένο παιχνίδι (στις επόμενες εκλογές το bonus θα αυξηθεί από τις 40 στις 50 έδρες, έτσι ως απόδειξη επιτυχίας των αυτοδύναμων κυβερνήσεων).

Προσθέστε σε αυτό το χάλι το ότι η κυβέρνηση (εκτελεστική εξουσία) αποτελείται ως επί το πλείστον από βουλευτές (νομοθετική εξουσία) που διατηρούν τη θέση τους ως βουλευτές και το ότι η δικαστική ιεραρχία (δικαστική εξουσία) ορίζεται από το υπουργείο δικαιοσύνης, καθιστώντας εμφανή την καταστρατήγηση της συνταγματικής διάκρισης των τριών εξουσιών. Προσθέστε την απαγόρευση στον βουλευτή να αμφισβητεί τη γραμμή του κόμματος στο οποίο χρωστάει τη βουλευτική του θέση (επειδή δεν αναδείχθηκε με δημοκρατικές διαδικασίες ως υποψήφιος με τη σημαία του κόμματος αλλά τον επέλεξαν οι κομματάρχες με διαδικασίες ιδεολογικών συναλλαγών), καταστρατηγώντας τη συνταγματική υποχρέωση του βουλευτή να ψηφίζει κατά συνείδηση (αυτή που του απέμεινε). Προσθέστε την απάθεια που προκαλεί στο εκλογικό σώμα η εκπόρνευση της δήθεν δημοκρατικής διαδικασίας, συμβάλλοντας εσκεμμένα στην αποχή του και στη λογική του «όλοι ίδιοι είναι». Προσθέστε μία αστυνομία που κατά καιρούς έχει υπάρξει φορέας απίστευτης βαρβαρότητας σε θάλασσες διαδηλωτών που εναντιώνονται σε μια πολιτική που δεν επέλεξαν. Αλήθεια πιστεύετε ακόμη ότι έχουμε δημοκρατία; Ελάτε τώρα! Τον πρωθυπουργό μας πριν ένα μήνα τον ξέρατε;

Ως πολίτες που δεν ασκούν πολιτική, που η ιδέα της ενασχόλησης με τα κοινά μας αρρωσταίνει, «ανακουφιστήκαμε» με τη μηντιακή επιλογή πρωθυπουργού ενός άγνωστου τεχνοκράτη που θα κάνει «αυτό που πρέπει» για να μας βγάλει από το αδιέξοδο. Μα αλήθεια είναι έτσι οι τεχνοκράτες; Μεσσίες; Είναι τεχνοκράτες αυτοί που ασκούν εξουσία με ιδεολογική προσέγγιση; Τότε οι τεχνοκράτες που ανησυχούν με τις αποφάσεις των «τεχνοκρατών» κυβερνώντων μας τι είναι;

Κάθε χρονιά, από το 1981 και μετά, στις 17 Νοέμβρη τα σχολεία κλείνουν για να τιμήσουν τα παιδιά του Πολυτεχνείου που σκοτώθηκαν και βασανίστηκαν για να ρίξουν την χούντα του Παπαδόπουλου. Του δικτάτορα Παπαδόπουλου που ως τιμωρία για το πραξικόπημα και τα εγκλήματα που διέπραξε μπήκε φυλακή. Του δικτάτορα Παπαδόπουλου που, μέσα από τη φυλακή, ίδρυσε ένα φιλοχουντικό κόμμα, την ΕΠΕΝ. Γενικός γραμματέας της νεολαίας του κόμματος αυτού ήταν ο μάκης βορίδης που σήμερα έχει γίνει υπουργός στην κυβέρνηση “τεχνοκρατών”. Μάλιστα… Μπορεί να θέλετε να διαπραγματευτείτε το κατά πόσο το κράτος αυτό έχει ίχνος ηθικής, όμως ένα είναι σίγουρο: δεν έχει ίχνος λογικής.

Βαρέθηκα να ακούω κομματικά μεγαλοστελέχη να γκαρίζουν “Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα”. Αν το πίστευαν το εκλογικό μας σύστημα θα ήταν η Απλή Αναλογική και τα δημοψηφίσματα θα ήταν συνήθη συμβάλλοντας σε συνθήκες πολιτικής σταθερότητας και όχι πανικού. Ως νέος έχω την αίσθηση ότι ζω σε ένα αυστηρά ιεραρχικό περιβάλλον το οποίο επιμένει να θέλει να αναλάβω τις ευθύνες μου ως τελευταίο βαγόνι στο τραίνο. Δε δέχομαι την ηλικιακή άφεση αμαρτιών. Απλά το επισημαίνω μπας και ξεριζώσω από μέσα μου τις τύψεις που μου εμφύτεψαν, μπας και δω ποια είναι ως νέος στ’ αλήθεια η ευθύνη μου.

Γεννηθήκαμε θεωρώντας τη δημοκρατία δυστυχώς φυσιολογική. Μεγαλώσαμε καταλαβαίνοντας (;) ότι η δημοκρατία χρειάζεται πολίτες και όχι πόρνους. Έχοντας εθιστεί τόσο πολύ στα τυπικά βάρβαρα standards ευημερίας, η -έστω προσωρινή- απώλειά τους μας φαίνεται τόσο μεγάλη υπόθεση σε σχέση με αφηρημένες έννοιες όπως η πολιτική ελευθερία.

Όμως αρνούμαι να θεωρήσω φυσιολογικό το γεγονός ότι περιμένουμε από τους εαυτούς μας να πεθάνουμε εξασκώντας το συνηθισμένο. Ούτε καν να φανταστώ δε θέλω τις επόμενες γενιές να ανοίξουν τα μάτια τους και αντικρίζοντας αυτό τη σαπίλα να τη θεωρήσουν φυσιολογική. Να ανοίξουν τα μάτια και αντικρίζοντας αυτή τη θανατερή ατμόσφαιρα να σκεφτούν “Κανένας δεν ασχολείται. Ω τι φυσιολογικό να σαπίζεις!”. Αν η ζωή μας αξίζει τόσο, τότε γιατί να τη χαραμίζουμε με φυσιολογικό τρόπο; Κι αν δεν αξίζει, τότε γιατί προσπαθούμε να τη προστατέψουμε όσο-όσο κλεινοντάς τη στη φυλακή;

Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω δεκάδες νέοι πεθαίνουν για τη δημοκρατία, ίσως γιατί δε γεννήθηκαν θεωρώντας τη φυσιολογική. Η ζωή τους αξίζει τόσο πολύ που δε κωλώνουν να τη θυσιάσουν για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους. Τόσο αξίζει η ζωή τους που δεν έχουν πρόβλημα να την κάνουν πεφταστέρι να φωτίσει τις εσχατιές των συμπλεγμάτων μας. Πριν λίγες μέρες στηνόντουσαν σε ουρές χιλιομέτρων στις κάλπες με έναν ενθουσιασμό που θα έκανε τους περισσότερους πολίτες της φωτισμένης Ευρώπης των δημοκρατιών να ντρέπονται.

Ήταν στο ίδιο μέρος τις προηγούμενες εβδομάδες που η αστυνομία φύτευε σφαίρες στα σώματα όσων τόλμησαν να τα ξαναβάλουν με ένα καθεστώς που τους έταξε μεταβατική κυβέρνηση με πολιτικά επιχειρήματα, όχι με όπλα. Ήταν στο ίδιο μέρος που Χριστιανοί προστάτευαν με αλυσίδες τους Μουσουλμάνους στις προσευχές τους κατά τις επιθέσεις της αστυνομίας. Ήταν εκεί που κεντρικό σύνθημα και πανό ήταν το Οι άνθρωποι είναι η κόκκινη γραμμή. Είναι στο ίδιο μέρος που στις μηντιακές ενέσεις φοβίας για την οικονομική πορεία της χώρας που βρίσκεται σε κατάσταση ακυβερνησίας, οι νέοι προτάσσουν με θράσος: Εμείς θα συνθλίψουμε την ύφεση!

Μα πόσο … Νέοι διάολε!

Εμείς οι φιλελεύθεροι, οι μορφωμένοι, οι φτασμένοι γιατί κωλώνουμε τόσο; Γιατί έχουμε να χάσουμε κάτι; Τότε λοιπόν για το νέο έτος μας εύχομαι να χάσουμε αυτό το κάτι. Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, όσο μεγάλο και τρανό, όσο λαμπερό, όσο μοναδικό κι αν είναι αυτό το κάτι δε με νοιάζει. Να πάει να χαθεί εύχομαι. Γιατί από φόβο το κρατάμε όχι από ανάγκη ούτε καν από επιθυμία. Από φόβο σκέτο.

Νίκος Μπόγδος