Στην Ελλάδα οι αστοί είναι ολιγάριθμοι και κυρίως «κρατικοδίαιτοι». Ποτέ δεν υπήρξε «μια αστική τάξη της προκοπής», προοδευτική και κοινωνικά υπεύθυνη. Κι αν κάποιοι ξεχώρισαν ήταν οι Έλληνες κεφαλαιούχοι της Διασποράς. Στην εγχώρια αστική τάξη επικρατούσε η επίδειξη πλούτου, η πνευματική
ανεπάρκεια και η αδιαφορία για προσφορά. Μετά δε τον Δεύτερο Παγκόσμιο όλα αυτά έγιναν πολύ χειρότερα, χυδαία και κυνικά.
Στο σόι Μητσοτάκη ούτε αστοί ούτε ευγενείς προϋπήρξαν. Όπως λοιπόν ένα έντερο διαπερνά τη ράχη της γαρίδας, γεμάτο με βούρκο του βυθού, έτσι διαπερνά και τη ραχοκοκαλιά της νεότερης γενιάς Μητσοτάκη ο βούρκος του κρατικοδίαιτου και κακομαθημένου εξουσιαστή. Που όχι μόνο αρνείται να προσφέρει, όχι μόνο έχει επαναφέρει τη λογική της τσιφλικάδικης οικονομίας αλλά μας απεχθάνεται κι όλας.
Συλλήβδην όλους! Στα μάτια τους είμαστε οι σύγχρονοι Misérables! Αυτοί που κρέμασαν ταγάρια στο Μαξίμου. Που πάτησαν τα ιερά παρκέ του πρωθυπουργικού γραφείου με παρακατιανές σόλες. Δεν φτάνει που ο γόνος Μητσοτάκη «δημιούργησε τεχνητά μια νέα κοινωνική καταδίκη» υπέρ των συμφερόντων του. Εκνευρίζεται κι όταν αντιδράμε. Αυτός και όλο τους το σόι. Βλέπετε, μεγάλωσαν έτσι ώστε να μην εννοούν πως 211.000 χιλιάδες ευρώ, για λίγα λεπτά γιορτής, μπορεί να είναι ένα τίποτα γι΄αυτούς αλλά για τους εξαρτημένους από το μισθό τους, τέτοια ποσά ασφαλίζουν ολόκληρη ζωή.
Αλλά κι αν το εννοούν δεν καταδέχονται ούτε τα προσχήματα να κρατήσουν.
«Κουμάντο κάνουμε τώρα εμείς. Κι εσείς, οι κακοντυμένοι, άπλυτοι κι αμόρφωτοι είστε μίζεροι και πικρόχολοι. Γι΄αυτό παραπονιέστε». Κοντά τρία χρόνια τώρα, το πλήθος έχει αποδεχτεί τον αφέντη, κι έχει -χάρη στον βομβαρδισμό των ΜΜΕ- ενδώσει στην υπακοή. Όμως η ωμότητα κι η εμπάθεια της
κυβέρνησης έχει ξεφύγει. Κι αν όλα δείχνουν ότι απάθεια αναδύεται από τους 20.000 νεκρούς και σιωπή συνοδεύει το νέο κύμα φτώχιας, δεν σημαίνει ότι είναι κι έτσι.
Αυτή η δυσμενής και δυσχερής συνθήκη των πολλών, ήδη έχει αρχίσει και μεταλλάσσεται σε μια βουβή ενέργεια που όλο και συσσωρεύεται δημιουργώντας υπόκωφα και κατά τόπους νέα σημεία διάρρηξης. Κι αυτό δεν το πιστεύουμε γιατί έτσι μας αρέσει να νομίζουμε. Αλλά γιατί η ιστορία έχει διδάξει πως πάντα μα πάντα, έρχεται ο καιρός που οι Misérables γίνονται μία δύναμη που επιτίθεται ενάντια στην εξουδετέρωσή τους. Εν ολίγοις στην άκρη του δρόμου παραμονεύει ο άρχων του τρόμου… Merry Christmas!
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
