Δεν ήταν τα κομματικά στελέχη που συνέχισαν να τον υποστηρίζουν σύσσωμα αλλά η απήχησή του στην κοινωνία που έκανε την ανάγκη τους φιλότιμο και τον αναγνώριζαν. Παρ’ όλο κι αν έκανε τα πολλά εισιτήρια και τα χρυσά αυγά, ο 34 ετών πρόεδρος αντιμετωπιζόταν από πολλούς, στην πολιτική του ενδοχώρα, ως να του έκαμαν χάρη. Αυτή η πολιτική υπεροψία απέναντί του αποσυμπιέστηκε με τον πιο επιθετικό τρόπο όταν ο Συνασπισμός είχε γίνει κυβερνών κόμμα, είχε υπογράψει μια αναπόφευκτη συμφωνία και έβαινε εκ νέου σε εθνικές εκλογές.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της προσπάθειας να περάσει η αριστερή κυβέρνηση τις συμπληγάδες της ευρωπαϊκής συνόδου το καλοκαίρι του 20015, αρκετά στελέχη του ΣυΡιζΑ διακατέχονταν από μια κρυφή προσδοκία να τσακιστεί το εγχείρημα του συντρόφου τους, που ουδέποτε τον αναγνώρισαν αληθώς ως τέτοιον. Εξ ου και δεν ήταν πολιτική διαφωνία αλλά πολιτική έχθρα και μίσος αυτό που ξεπετάχτηκε από μέσα τους. Η πλειοψηφία των διαφωνούντων κι αποχωρησάντων φέρθηκε μοχθηρά κι ουδόλως πολιτικά. Για να γίνει απολύτως κατανοητό τι εννοώ, αναφέρω ως παράδειγμα την αναίτια, ανερυθρίαστη και ζηλόφθονη απαξίωση προς την Κ. Κούνεβα, από πρώην κομματικό στέλεχος.
Κανέναν δεν θα ένοιαζε ο τρόπος τους, μήτε θα τον συζητούσαμε τώρα. Αλλά όταν κάποιοι εξ αριστερών επέλεγαν να διασωθεί η περί πολλού ατομική τους πολιτική καθαρότητα κι όχι ό,τι κοινωνικοπολιτικό σώζεται, τότε έχουμε δικαίωμα να το συζητήσουμε. Κι εμάς μας έπεφτε ιδεολογικά στενός ο Σύριζα, όμως τον επιλέξαμε ξανά και ξανά ως ψηφοφόροι. Όχι γιατί είχαμε λυμένα τα βάσανά μας κι εξασφαλισμένο το φαΐ στο πιάτο μας, αλλά επειδή νιώθαμε την καυτή ανάσα του τέρατος. Του φασισμού. Και ξέραμε ότι μόνο μία αριστερή κυβέρνηση έχει το περιθώριο να αναχαιτίσει την εξάπλωσή του στην κοινωνία. Ο Σύριζα δεν έχει το μονοπώλιο της δημοκρατίας, αλλά εγγυητής της είναι.
Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε πολύ νωρίς ευθύνες, αλλά ουδείς φαντάστηκε μέχρι πόσες είχε διάθεση και ικανότητα να αναλάβει. Ίσως μόνο το παλαιό πολιτικό σύστημα να ψυλλιάστηκε το μέγεθος της απήχησής του γι΄ αυτό, πριν ακόμα καν εκλεγεί βουλευτής, ξεκίνησε να τον χτυπά με σφοδρότητα που ουδέν άλλο πρόσωπο εξ αριστερών είχε υποστεί σε τέτοιο βαθμό. Γεγονός είναι ότι πάντως ότι η επιθυμία του να ξεβολέψει την αριστερά από τη χουχουλιάρικη θέση «πότε του 3% πότε του 6%», αναγκάζει εκ νέου την αριστερά να διαδραματίσει, πρωταγωνιστικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή, για την επιβίωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Καλείται να πράξει χωρίς ενοχές αλλά με σύνεση, πολιτικές συμμαχίες με τον κεντρώο χώρο που είναι η δεξαμενή της δημοκρατίας. Διότι σήμερα ζούμε ξανά μια εποχή που επιβάλει νέα εθνική αντίσταση.
Παραμένει δραματική η στάση όλων αυτών στην πέρα Αριστερά που πιστεύουν ότι οι μάχες δίνονται με λευκά γάντια. Που περιμένουν να χάσει στις επόμενες εκλογές ο Σύριζα για να γιορτάσουν. Αδιαφορώντας αν μεγάλο μέρος της κοινωνίας χάσει τη δωρεάν νοσοκομειακή του περίθαλψη, κοινωνικά επιδόματα ή επανέλθουν οι φυλακές τύπου Γ’. Κι ενώ γνωρίζουν ότι ο μόνος δρόμος για να αναχαιτιστεί η ακροδεξιά ΝΔ κι η φασιστική Χρυσή Αυγή είναι ένα τοίχος προοδευτικού- αριστερού μετώπου με δυνάμεις και από τον κεντρώο χώρο, προτιμούν να κλείσει η παρένθεση. Διότι τι θα γένουν χωρίς βαρβάρους…
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
