Θυμάμαι όταν ήμουν περίπου 13 χρονών πως ένας από τους μεγαλύτερους καυγάδες με τη μαμά μου ήταν γιατί δε με άφηνε να ξυρίσω τα πόδια και τις μασχάλες μου. Μου φώναζε πως είμαι μικρή και θα χαλάσει το δέρμα μου και να περιμένω και έτσι κι εγώ πήγα μια μέρα κρυφά σε μία φίλη και τα ξύρισα όλα για να κάνω την ενηλικίωση τη σωστή, αυτή που όταν την κατακτάς τα αγόρια δε σε σχολιάζουν και γίνεσαι αυτόματα πιο κουλ.
Έτσι, περίπου στα 12 έμαθα πως οι τρίχες είναι αηδία.
Θυμάμαι στα 15 να είμαστε ένα καλοκαίρι με ένα αγόρι που μου άρεσε στην παραλία. Πέρασε μία κοπέλα από μπροστά μας με μαγιώ και εκείνος μου είπε: Τί κρίμα, 20 χρονών κορίτσια να έχουν κυτταρίτιδα, αφήνονται χωρίς γυμναστική και καταντάνε έτσι.
Έτσι, στα 15 έμαθα πως η κυτταρίτιδα αυτή η λίγη, η ελάχιστη, είναι η χειρότερη απειλή στην ευτυχία.
Θυμάμαι που στα 16 μία καλή μου φίλη αποφάσισε να πάρει πολύ ακριβές κρέμες για τις ραγάδες της, γιατί οι ραγάδες «είναι για τις γριές» και είναι σημάδι τεμπελιάς, απότομης απώλειας ή ανάκτησης βάρους. Οι ραγάδες είναι ενοχή, ένα σημάδι που δείχνει την αποτυχία σου ως γυναίκα που δεν κατάφερες να σβήσεις τα σημάδια των αλλαγών.
Στα 16 χάρηκα που, τουλάχιστον, δεν έχω ραγάδες.
Θυμάμαι και άλλα πολλά, θυμάμαι και που την προηγούμενη εβδομάδα η μαμά μου με ρώτησε τι έφαγα και μου είπε να μην τρώω μόνο μακαρόνια γιατί παχαίνουν.
Όλη μου τη ζωή είμαι αυτό που στα σόσιαλ μάθαμε πως εφέτο λέγεται νοσηρή μειοψηφία.
Είναι αστείο γιατί μέχρι τώρα νόμιζα πως ήμουν απλώς μειοψηφία, αλλά η Αφροδίτη μας έδωσε δωρεάν προαγωγή κι έτσι τώρα έχουμε και όνομα και επίθετο. Μας λένε Νοσηρές Μειοψηφίες.
Είναι εντάξει να μας ονοματοδοτεί εμάς τις γυναίκες ο μισογυνισμός Τρίτη μεσημέρι, γιατί, λέει, έχουμε δημοκρατία και ο καθείς ας πει την αποψούλα του.
Θα σου πω τι γίνεται, λοιπόν, τώρα. Το να φτύνεις μισογυνισμό και σεξισμό γιατί δεν ξέρεις και δεν είχες τα μέσα να μάθεις είναι (πιθανώς) συγχωρητέο, όλες μας έχουμε υπάρξει εκεί, σάμπως κι εμείς γεννηθήκαμε τίποτα διάνοιες του φεμινισμού; Ακούσαμε, πάθαμε και μάθαμε. Και μαθαίνουμε διαρκώς, συνέχεια και ασταμάτητα.
Το να μιλάς από μία θέση ισχύος και να κάνεις τη φάτσα σου μπλίαχ επειδή δε σου αρέσουν οι τρίχες, τα κιλά και οι ραγάδες μας, είναι κακοποίηση. Κακοποίηση από αυτές τις έξτρα διπλές με τυρί και κέτσαπ, από αυτές που αν είχα ακούσει στα 13 με το αξύριστο πόδι θα είχα κλειστεί στο δωμάτιο για πέντε αιώνες και θα μισούσα (ακόμη περισσότερο) το σώμα μου. Κακοποίηση από αυτές που σε κάνουν να φοράς το ρούχο το φαρδύ, το πολύ φαρδύ και που καμιά φορά σε κάνει να πάρεις το ρούχο το φαρδύ και να πηδήξεις από το παράθυρο, το μπαλκόνι, το κενό.
Θα σου πω για εμάς τις νοσηρές μειοψηφίες. Έχουμε κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, κλειστοφοβία, αγοραφοβία, παχυσαρκία και άλλες πολλές διαταραχές. Έχουμε ένα πόδι, καθόλου χέρια, καρκίνο, αυτοάνοσα και διαβήτη. Έχουμε δύο γεννητικά όργανα, Έχουμε παιδιά, δεν μπορούμε να κάνουμε παιδιά, έχουμε σφραγίσματα, γέφυρες και μπότοξ.
Είμαστε λεσβίες, στρέιτ, τρανς και σεξεργάτριες, μας αρέσουν τα γλυκά και πίνουμε τζιν τόνικ.
Και, άκου να δεις τώρα, είμαστε παντού!
Στον ΗΣΑΠ, στη δουλειά σου, στο μπακάλικο, στο σπίτι σου, στο δωμάτιό σου και στο αγαπημένο σου καφέ. Είμαστε το προηγούμενο και το επόμενο ραντεβού από εσένα στη γυναικολόγο και μπορεί και να σου έχουμε χαμογελάσει. Είμαστε στην παραλία, στο βουνό και στον ψυχαναλυτή σου. Είμαστε η μαμά σου, η αδερφή σου, η κολλητή σου, και η πωλήτρια στο σούπερ μάρκετ.
Και δεν μπορείς να μας προσβάλεις, ακόμη κι αν μας πληγώνεις, γιατί κάποιες από εμάς μας πληγώνεις μιας και μας θυμίζεις όσα προσπαθούμε να καταπολεμήσουμε καθημερινά, γιατί η αγάπη για τις εαυτές και τις φίλες μας είναι από αυτές που θα παρακαλάς μια ζωή να αποκτήσεις και δε θα μπορείς γιατί εμείς, οι νοσηρές μειοψηφίες που γεννηθήκαμε με τρίχες και μεγαλώσαμε με κυτταρίτιδα δε σε θεωρούμε καθόλου κουλ, ούτε λίγο, και δε θα σε κάνουμε παρέα.
Και ούτε θα σωπάσουμε, μιας και δημοκρατία έχουμε καθώς λες, μέχρι να ντραπείς για το προνόμιο που μας τρίβεις στη μούρη. Μέχρι να καταλάβεις πως τα προνόμια, όταν δεν ξέρεις πως να τα χειριστείς γίνονται μπούμερανγκ και σου σκάνε χλατς στη μούρη, Τρίτη μεσημεράκι.
Εμείς, που δεν έχουμε τα προνόμιά σου, μα ραγάδες, είμαστε πλουσιότερες γιατί παλεύουμε συνεχώς για αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο. Την αποδοχή, το σεβασμό, την απλότητα.
Παίρνουμε τις ατέλειές μας, τις βάζουμε στο κέντρο του κύκλου και τις γιορτάζουμε παρέα, θυμίζοντάς μας πως είμαστε όμορφες, γιατί είμαστε εμείς.
Και είμαστε εδώ
Και θα παραμείνουμε εδώ για να μας βλέπεις όλη την ώρα μπροστά σου και να πάθεις λαλα από το πολύ το μπλιάχ και να χρειαστείς κρέμες για τις ρυτίδες και να μην μπορείς να βγάλεις φωτογραφίες τις ρυτίδες σου γιατί μπλιαχ θα λες και μπλιαχ θα νιώθεις.
Εκ μέρους της Νοσηρής Μειοψηφίας.
Πηγή: 3pointmagazine.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
