Είναι αυτή η πιο βαρετή προεκλογική περίοδος που έχεις ζήσει;

Δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά σε λιγότερο από 26 μέρες έχουμε εκλογές. Απ’ αυτές τις κρίσιμες που λένε κάποιοι.

Όμως η πολιτική αφασία που επικρατεί μας κάνει όλους να μοιάζουμε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο «Analyze That», όπου υποκρινόταν τον κατατονικό ενώ τον κάρφωναν με βελόνες.

Καμία πολιτική συζήτηση στις παρέες, κανένα προεκλογικό χρώμα στους δρόμους, κανένα άγχος για την επόμενη μέρα, κανένας τσακωμός με θείους και θείες στο πασχαλιάτικο τραπέζι.

Ακόμη και οι δημοσιογράφοι που έχουμε μια έμφυτη τάση να λατρεύουμε τις προεκλογικές περιόδους, να απολαμβάνουμε την τριβή, τον ανταγωνισμό, τα ευτράπελα, το μουχαμπέτι βρε αδελφέ, αυτή τη φορά τις βιώνουμε σχεδόν υπνωτισμένοι από την πολιτική αφασία που έχει μολύνει πολίτες και πολιτικούς.

Τι φταίει όμως;

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, ίσως ο λόγος που οδηγεί στην πολιτική αφασία που βιώνουμε να είναι βαθύτατα πολιτικός. Ίσως δηλαδή η πολιτική αφασία να είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς πολύχρονης πολιτικής διεργασίας που έχει γίνει μέσα μας.

Η θεμελιώδης διαφορά των φετινών εκλογών είναι το «με μισή καρδιά».

«Με μισή καρδιά» ψηφίζουν όλοι, σχεδόν ό,τι και να ψηφίζουν, ιδιαίτερα όταν μιλάμε για τα δύο-τρία μεγάλα κόμματα.

«Με μισή καρδιά» ψηφίζουν ΝΔ οι ψηφοφόροι που είδαν τον φιλελεύθερο πρωθυπουργό τους να θεωρείται στην Ευρώπη, συνώνυμος του Τραμπ, του Μπολσονάρου και του Όρμπαν. Είδαν τον φιλελεύθερο δημοκράτη να πληρώνει ως sugar daddy τα ΜΜΕ για να του χαϊδεύουν καθημερινά τα πολιτικά προσόντα. Είδαν τον μειλίχιο πολιτικό να καθυβρίζει δημοσιογράφους από το βήμα της Βουλής επειδή του ασκούσαν έλεγχο. Είδαν τον «άνθρωπο της αγοράς» να ρημάζει την αγορά με ακρίβεια και να τη γεμίζει επιδόματα που επέστρεφαν στους μεγάλους φίλους του. Και φυσικά, μετά απ’ όλα αυτά, είδαν τον θεσμικό πρωθυπουργό να παρακολουθεί εμμονικά σχεδόν όλους τους συνεργάτες του, την κυβέρνησή του, τους αρχηγούς των Ενόπλων Δυνάμεων, τους πολιτικούς του αντιπάλους και τους δημοσιογράφους που έψαχναν εκεί που δεν έπρεπε, χρησιμοποιώντας μάλιστα ένα «παιχνιδάκι» που του έδωσαν κάποιοι «φίλοι» απο το εξωτερικό, αλλά και τις παραδοσιακές οδούς της ΕΥΠ. Και όταν όλα αυτά ξεσκεπάστηκαν, οι ψηφοφόροι του είδαν το θαρραλέο «πολιτικό τσιτάχ» να κρύβεται πίσω από τους συνεργάτες του, να αλλάζει τους νόμους που δεν του άρεσαν και να δραπετεύει από τη Βουλή.

ΑΛΛΑ είπαμε: Δε συμπαθούν τον Τσίπρα. Οπότε… Μητσοτάκη «με μισή καρδιά».

«Με μισή καρδιά» όμως ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί ψηφοφόροι του που με επιχειρήματα ετεροπροσδιορισμού, ψηφίζουν ένα κόμμα με μοναδική αποστολή «να διώξει τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης». Είναι οι ψηφοφόροι που ξεπέρασαν την ψυχολογική ήττα του δημοψηφίσματος το 2015 και το 2019 ψήφισαν ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό να του δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία, κάτι που τελικά δεν κατάφεραν. Όμως για τέσσερα χρόνια έβλεπαν το κόμμα τους να κωλυσιεργεί, να μην έχει στρατηγική, να αλληλοσπαράσσεται ανάμεσα σε φράξιες, να πετάει καταγγελτικά πυροτεχνήματα χωρίς «follow up». Για τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση «της χειρότερης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης», οι ψηφοφόροι του είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ να αρέσκεται στον ρόλο του αδικημένου, να θεωρεί τον Τσίπρα όχι το δυνατό του χαρτί, αλλά το μοναδικό του χαρτί, χωρίς να εκμεταλλεύεται τη μεγάλη μάζα που εισέρρευσε στις κομματικές καταστάσεις κατά τις εσωκομματικές εκλογές.

Έτσι κι αυτοί, στις 21 Μαΐου, «με μισή καρδιά» ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, με «μισή καρδιά» οι μεν και «μισή καρδιά» οι δε, δεν γίνονται έτσι θερμές οι εκλογές, όσο κι αν προσπαθούν να τους παθιάσουν από τα μπαλκόνια και τα παράθυρα οι πολιτικοί, σχεδόν σε ρόλο ανιματέρ ενός κοινού που δεν έχει καμία διάθεση συμμετάσχει.

Γιατί σε μια παρέα, ένας που ψηφίζει με μισή καρδιά ΝΔ και ένας που ψηφίζει με μισή καρδιά ΣΥΡΙΖΑ δε θα εμπλακούν ποτέ σε μια όμορφη, ζωντανή πολιτική αντιπαράθεση που θα «ζεστάνει» το κλίμα για όλους.

Με πολιτικούς όρους (και όχι φυσικά με νομικούς), η ψήφος «με μισή καρδιά», είναι μισή ψήφος για το κόμμα που την παίρνει. Ψήφος υποχρέωσης και όχι επένδυσης. Ψήφος ανάγκης και όχι δέσμευσης και εμπιστοσύνης. Ψήφος διεκπεραίωσης και όχι αγώνα. Καλό θα ήταν τα κόμματα να θυμούνται ότι τέτοιες ψήφοι όσο εύκολα κερδίζονται, άλλο τόσο εύκολα χάνονται.

Και σίγουρα, ψήφοι «με μισή καρδιά» οδηγούν σε αυτό που ζούμε όλοι 26 μέρες πριν τις κάλπες: την πιο βαρετή προεκλογική περίοδο της ζωής μας…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr