Ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα …Στην ιστορική ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.
– « Κύριε Φυντανίδη σας ευχαριστώ πολύ που αναφέρετε το όνομά μου στο νέο σας βιβλίο. Μου το είπαν σήμερα και συγκινήθηκα . Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα. Σας ευχαριστώ πολύ .»
– « Γράφω απλά την πραγματικότητα και για σένα καθώς υπήρξες μαζί με μερικούς ακόμη δημοσιογράφους της επαρχίας ένας πολύ εργατικός και καλός δημοσιογράφος. Να ξέρεις ότι εκεί στην «Ελευθεροτυπία» ακόμη σας παρακολουθώ »
Εκείνη ήταν η τελευταία φορά δύο περίπου μήνες πριν τον θάνατό του , που μίλησα με τον «θείο» – Ετσι τον αποκαλούσαμε στην «Ελευθεροτυπία» όσο ήταν διευθυντής.
Τον Σεραφείμ Φυντανίδη που «έφυγε» σαν σήμερα πριν από εφτά χρόνια 25/12/2014 ανήμερα των Χριστουγέννων στα 77 από καρδιακή ανακοπή, αιφνιδιαστικά για το μεγάλο ταξίδι.
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης ήταν ο άνθρωπος που με προσέλαβε στην «Ελευθεροτυπία» με μισθό και ασφάλιση λίγο μετά το 1995 .
Ηταν ο άνθρωπος που εκτίμησε πραγματικά την δουλειά μου και μου έδωσε την δυνατότητα να εργαστώ επαγγελματικά σε μια από τις πιο ιστορικές και μαχητικές εφημερίδες και να γράφω ελεύθερα αλλά πάντα τεκμηριωμένα με έγγραφα και στοιχεία την άποψή μου η το ρεπορτάζ.
Θυμάμαι όταν ανέβηκα στην Αθήνα για να υπογράψω την σύμβαση και πέρασα από το γραφείο του για να τον ευχαριστήσω μου είπε : «Νοδάρε άσε τις ευχαριστίες. Με το σπαθί σου ήρθες εδώ. Και φρόντισε να συνεχίσεις έτσι όπως τα πας. Απλά να θυμάσαι ότι είσαι και επίσημα στην “μεγάλη οικογένεια” της Ελευθεροτυπίας » .
Τον Σεραφείμ Φυντανίδη είχαν επισκεφθεί στο γραφείο του ζητώντας να με απολύσει , διάφορα πολιτικά και κομματικά λαμόγια , θλιβερές μαριονέτες της διαπλοκής της Δυτικής Ελλάδας και όχι μόνο , χωρίς φυσικά να τα καταφέρουν . Μάλιστα θυμάμαι ότι αμέσως μετά τις επισκέψεις τους στο γραφείο του με έπαιρνε στο τηλέφωνο και μου περιέγραφε τι του είχαν πει… Κάποια φορά είχε βάλει ανοιχτή ακρόαση στο τηλέφωνό του για να ακούσω τα παράπονα που έκανε κάποιος για μένα …
Ο Σεραφείμ Φυντανίδης ήταν πολύ αυστηρός με τη δουλειά μας αλλά δίκαιος. Ηταν ο δάσκαλος για πολλούς από εμάς .Προσωπικά αυτό το συναίσθημα είχα ως εργαζόμενος μαζί του στην «Ελευθεροτυπία» μέχρι που έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον χώρο του πραγματικού Τύπου.
