Τα παραδείγματα είναι βεβαίως πολλά, δύο απ’ αυτά όμως έχουν ιδιαίτερα αξία. Το ένα είναι η υπόθεση Μαρινόπουλου η οποία προβλήθηκε από το σύνολο των media. Το δεύτερο αφορά τα ίδια τα μέσα ενημέρωσης και τα υπέρογκα και συχνά χωρίς εξασφαλίσεις δάνεια που ελάμβαναν.
Στην πρώτη περίπτωση αποκαλύφθηκε ότι ο Μαρινόπουλος, ο οποίος υπέβαλε αίτηση υπαγωγής του στον πτωχευτικό κώδικα (θα συζητηθεί στο Πρωτοδικείο την 1η Ιουλίου) έχει συνολικές οφειλές πάνω από 1,3 δις ευρώ, δηλαδή περίπου το 1% του ΑΕΠ της χώρας. Με τέτοια χρέη είναι φυσικολογικό η εταιρία να πηγαίνει στα βράχια και οι περίπου 11.000 εργαζόμενοί της να κινδυνεύουν να βρεθούν στον δρόμο. Το πρόβλημα όμως με τον Μαρινόπουλο είναι ότι για να φτάσει να χρωστάει αυτά τα ποσά, φέσωνε την αγορά επί χρόνια. Σήμερα η ίδια αγορά χάρη στην οποία λειτουργούσε ο Μαρινόπουλος κινδυνεύει εξαιτίας της πτώχευσής του να τιναχθεί στον αέρα.
Στη δεύτερη περίπτωση, εκείνη των ΜΜΕ και των δανείων τους, αποκαλύφθηκε ότι από τα συνολικά 900 εκατ. ευρώ που δανείστηκαν τα 430 εκατ. τα είχε χορηγήσει η Εθνική Τράπεζα. Δηλαδή το κράτος είχε άμεση συμμετοχή στη δημιουργία της «φούσκας» των μέσω ενημέρωσης, αφού η τράπεζα δεν μπορούσε να δανείσει χωρίς κυβερνητική κάλυψη. Η υπόλοιπη ευθύνη βαρύνει βεβαίως τις ίδιες τις τράπεζες και όσους υπέγραφαν ως εγγυητές για τα media που στην πραγματικότητα δεν μπορούσαν να καλύψουν τα υπέρογκα ποσά που δανείζονταν.
Το κοινό σημείο στις δύο περιπτώσεις είναι ότι οι επί δεκαετίες οι όποιες αρμόδιες Αρχές έκαναν τα στραβά μάτια, κλείνοντας το μάτι σε φίλους επιχειρηματίες, γνωρίζοντας πέραν πάσης αμφιβολίας το πρόβλημα που θα δημιουργείτο. Μένει πια να μάθουμε ποιος είναι ο λογαριασμός που πληρώνουμε.
