Δύο live άλμπουμ του Παύλου Σιδηρόπουλου και του Νικόλα Άσιμου επανεκδίδονται σε βινύλιο

Το «Rodeo Club» της πλατείας Βικτορίας, το πρώτο rock club της Αθήνας αν τα λέω σωστά, που είχε ανοίξει πριν και από το θρυλικό «Κύτταρο» της οδού Ηπείρου, το πρόλαβα κι εγώ στα τελειώματα του, εκεί γύρω στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αι. Συναυλίες του Δημήτρη Πουλικάκου, του Ζορζ Πιλαλί, της Σωτηρίας Λεονάρδου κ.α. σε έναν χώρο με ιδιαίτερη αύρα για όποιον γνώριζε πως από κει κάποτε ξεκίνησαν ο Σαββόπουλος με τα Μπουρμπούλια και την Κωχ, καθώς και αναρίθμητοι άλλοι εκπρόσωποι της ελληνικής rock σκηνής. Θύμα της κρίσης κι αυτό και με την αδυναμία των ιδιοκτητών του, των αδερφών Γιακουμέλλων, να το συντηρήσουν, έκλεισε οριστικά τις πόρτες του στο πιο εναλλακτικό νεανικό κοινό της πρωτεύουσας.

Οι τωρινές βινυλιακές επανεκδόσεις από την MLK μας θυμίζουν πως το εν λόγω rock club εκτός από χώρος διασκέδασης, κάποτε λειτουργούσε και ως χώρος πολιτικών ζυμώσεων στο πλαίσιο της κινηματικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ασχέτως αν πολλές απ’ τις συναυλίες του είχαν πραγματοποιηθεί με την υποστήριξη της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς επί των ημερών της Μελίνας Μερκούρη στο υπουργείο πολιτισμού. Στο δια ταύτα τώρα…

Η «Μια παράσταση» του Νικόλα Άσιμου (δανείζομαι τον τίτλο που δόθηκε στο διπλό βινύλιο) πραγματοποιήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου του 1986, πάντα στο «Rodeo Club», τότε που τον αυτόχειρα Κοζανίτη τραγουδοποιό συνόδευαν ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης (DNA, Λερναία Ύδρα) στα πλήκτρα, η Νέλλη Οικονομίδου στο βιολί και ο Τόλης Βουλτζάτης στην ηλεκτρική κιθάρα. Ο ίδιος ο Άσιμος φυσικά έπαιζε κιθάρα, μπουζούκι και τραγουδούσε.

Πρόκειται για ένα δίσκο – ντοκουμέντο με το μεγαλύτερο μέρος του ρεπερτορίου να είναι παρμένο από τις κασέτες του Άσιμου, μια και, ως γνωστόν, μέχρι το 1986 ο δημιουργός είχε κυκλοφορήσει μόνο ένα «επίσημο» άλμπουμ, το «Ο Ξαναπές», τέσσερα χρόνια πριν, από την κραταιά ΜΙΝΟΣ. Απ’ το άλμπουμ αυτό ακούμε τη live βερσιόν του τραγουδιού «Άμα σε λέγαν Βάσω», ενώ πολλά από τα υπόλοιπα κομμάτια («Γιουσουρούμ», «Θα σου κλέψω το σακάκι», «Όλοι δηλώνετε ιδιότητα», «Ουλαλούμ», «Το μπλουζ του Κουδουνιστή») τα γνωρίσαμε ευρέως από τους μεταθανάτιους δίσκους του Άσιμου, το «Φανάρι του Διογένη» (1989) και το «Στο φαλημέντο του κόσμου – Γιουσουρούμ» (1992). Από τον τελευταίο δίσκο πάρθηκε η στουντιακή ηχογράφηση της έναρξης του τραγουδιού «Το μπλουζ του Κουδουνιστή», εφόσον το live υλικό θα ήταν ελλιπές στο συγκεκριμένο σημείο – λεπτομέρεια που μόνο ένα έμπειρο αυτί μπορεί να την πιάσει και που δεν έχει ιδιαίτερη σημασία μπροστά στο όλο ντοκουμέντο.

Ένα ντοκουμέντο – επαναλαμβάνω – που περιέχει live το έπος «Είμαστε τρομοκράτες», το επαναστατικό «Δεν πα’ να μας χτυπάν», το «Πανηγύρι» με αλλιώτικους στίχους από το πρώτο 45άρι του Άσιμου στη ΛΥΡΑ το 1975, τις πρόζες «Ο ξεφουσκωτής των λάστιχων», «Κλάστε ελευθέρως», «Για την ΔΙΕΘΝΗ», «Γυναικείος οδηγός συμπεριφοράς», καθώς και τη διασκευή του δημιουργού στο smash hit των sixties, «Monsieur Cannibale».

Το συγκεκριμένο διπλό βινύλιο είχε βγει για πρώτη φορά το 2009 από τους Modern Times του Κώστα Γιαννίκου σε διπλό CD, αλλά τώρα επανακυκλοφορεί από την MLK σε μία φροντισμένη έκδοση με όλους τους στίχους μέσα από το βιβλίο του Άσιμου, «Αναζητώντας Κροκανθρώπους». Η αξία του δεν είναι ότι διασώζει ένα μέρος από το πιο άγνωστο ρεπερτόριο του Άσιμου, αφού επ’ αυτού μας κάλυψε επαρκέστατα ο Δημήτρης Βασιλειάδης της B-otherside records με τις, εξαιρετικά επιμελημένες, βινυλιακές εκδόσεις όλων των κασετών του τραγουδοποιού. Η «Μια παράσταση» περισσότερο διασώζει το αναρχίζον κλίμα μιας ολόκληρης εποχής, τότε που το ελληνικό rock άρχισε να συσπειρώνεται μέσα από μουσικές συνεργατικές κινήσεις (ΜΟΥ.ΣΥΝ.Κ.Α κλπ.), αφού πέρασε τις κλειστές του με τη Μεταπολίτευση και την πλήρη επικράτηση του πολιτικού τραγουδιού. Και αποδεικνύει ακόμη πως πολιτική υπόσταση είχε και το ίδιο το rock, σαν είδος, σε εποχές που άλλοι εκπρόσωποι του προτιμούσαν την πιο ελεύθερη και αυτοσχεδιαστική φύση του.

Το άλμπουμ «Welcome to the show» είχε κι αυτό πρωτοβγεί σε CD από τον Γιαννίκο και σήμερα επανεκδίδεται σε βινύλιο από την MLK, αναζωπυρώνοντας τον μύθο του Παύλου Σιδηρόπουλου 31 χρόνια από το θάνατο του, σε μία περίοδο που – εδώ που τα λέμε – ο μύθος του παραμένει εν ενεργεία, τόσο με την έκδοση των ποιημάτων του σε βιβλίο, όσο και με τα λόγια του μελοποιημένα από τον Δημήτρη Καρρά, δια στόματος καλλιτεχνών, σαν την Ελένη Βιτάλη, τη Δήμητρα Γαλάνη, τον Ορφέα Περίδη, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου κ.α. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, δεν έχει καμία σχέση με τις σύγχρονες απόπειρες «περάσματος» του στις νεότερες γενιές.

Ως καταγραφή μιας παράστασης του Σιδηρόπουλου στο «Rodeo Club», στις 15 Μαρτίου του 1986, αποτυπώνει εξίσου μιαν ολόκληρη εποχή, που τείνει να μοιάσει με…προϊστορία και που εμείς, της γενιάς των σαραντάρηδων, ζήσαμε τα απόνερα της: Το «Rodeo Club», όπως έγραψα παραπάνω, το ιστορικό «ΡΟΔΟΝ», το «ΑΝ» στα Εξάρχεια κλπ., χώρους δηλαδή απ’ τους οποίους πέρασε ο Σιδηρόπουλος ως μοναδικός performer που ήταν. 

Στη συγκεκριμένη συναυλία τον Σιδηρόπουλο συνόδευαν οι Απροσάρμοστοι, καίτοι ο Αλέκος Αράπης στο ηλεκτρικό μπάσο, ο Πάνος Τόλιος στα τύμπανα, οι Οδυσσέας Γαλανάκης – Τάσος Καλανιώτης στην ηλεκτρική κιθάρα και ο Λουκάς Γκέκας στο ηλεκτρικό πιάνο και τα πλήκτρα. Το ρεπερτόριο δεν διέπεται από σπανιότητα, εφόσον και τα έντεκα τραγούδια προέρχονται από όλους τους δίσκους του καλλιτέχνη, ενόσω ο ίδιος βρισκόταν στη ζωή: Το εμβληματικό «Φλου» του 1979 («Η ώρα του stuff», «Ο Μπάμπης ο Φλου», «Τω αγνώστω θεώ»), το «Εν λευκώ» του 1982 («Το βιβλίο των ηρώων», «Χωρίς αιτία»), το «Zorba the Freak» του 1985 («Άντε…και καλή τύχη, μάγκες») και το live «Χωρίς μακιγιάζ» του 1989 («Της εθνικής συμφιλίωσης», «Αποκάλυψη», «Ποιοι είσαστε εσείς», «Welcome to the show»). Εξαιρείται το «Ένα αναμνησιακό τραγουδάκι» που δεν είχε συμπεριληφθεί σε κανένα «επίσημο» δίσκο του Σιδηρόπουλου. Πάντως, το ότι στη συναυλία αυτή στο «Rodeo Club» ο Σιδηρόπουλος παρουσίασε κατά κόρον το υλικό από το «Χωρίς μακιγιάζ», το οποίο έμελλε να εκδοθεί τρία χρόνια αργότερα, φανερώνει πως μάλλον ήθελε να στηρίξει τα καινούργια τότε τραγούδια του.

Το «Welcome to the show» ακούγεται σήμερα σαν ένα μοναδικό χαρμάνι rock’ n’ roll, punk και blues, αποτυπώνοντας τον heavy rock ήχο της μπάντας με τον Παύλο Σιδηρόπουλο ομολογουμένως σε μεγάλα ερμηνευτικά κέφια (ειδικά στην ασύλληπτη funky εκτέλεση του ομότιτλου τραγουδιού). Αποτελεί επίσης τον ένα από τους συνολικά τρεις ζωντανά ηχογραφημένους δίσκους του εκλιπόντος: Οι άλλοι δύο ήταν το «Χωρίς μακιγιάζ», που προηγήθηκε, και το «ΑΝ club live» που βγήκε το 2017 από τη B-otherside records.