Ρεπορτάζ, φωτογραφίες: Νίκος Σπυρόπουλος
Ο Helmut, δίνει ζωή στο δρόμο. Τα άψυχα και γκρίζα πλακάκια μεταμορφώνονται σε πανέμορφα έργα. Χρώματα και σχέδια σου μιλούν χωρίς πραγματικά να τ’ ακούς, όπως τις φωνές των ανθρώπων που ηχούν στην πλατεία. Ο Γερμανός street artist γίνεται ένα με τα έργα του. Τον βλέπεις να κάθεται πάνω στα πλακάκια με αποφασιστικότητα και πείσμα. Τον χαζεύεις στη «μάχη» που δίνει. Παλεύει μαζί τους και με τα χέρια του πλάθει μοναδικές εικόνες. Αν πάρεις το χρόνο σου και τις δεις με ανοιχτά τα μάτια, τότε σε ταξιδεύουν. Αυτός είναι άλλωστε ο σκοπός. Λερώνεται, σκουπίζεται και συνεχίζει.
Όπως μας είπε ο Helmut, εδώ και 36 ολόκληρα χρόνια ταξιδεύει και ζωγραφίζει. Έχει γυρίσει διάφορες χώρες της Ευρώπης, όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η Αυστρία, η Ισπανία η Ολλανδία και η Ελβετία. Ζωγραφίζει πάνω σε τοίχους, πεζοδρόμια και δρόμους.
Την προηγούμενη εβδομάδα, σπίτι του έγινε η AlexanderPlatz. Σχεδόν πάντα τα έργα του είναι τόσο μεγάλα που φαίνονται από αρκετά ψηλά και μακριά. Όσα ζωγράφισε τις μέρες που επισκέφτηκε την πλατεία, μπορούσε κάποιος να τα διακρίνει ακόμα και από την κορυφή του Fernsehturm, του γνωστού Tv Tower. Πρόκειται για το ψηλότερο κτίριο στη Γερμανία αλλά και ένα από τα πιο ψηλά σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Ένα κτίριο που αποτέλεσε σύμβολο της δύναμης της Ανατολικής Γερμανίας. Άλλωστε, για να χτιστεί, είχε δώσει το πράσινο φως ο ίδιος ο Βάλτερ Ούλμπριχτ.
Τον ρωτήσαμε πως λέγεται το έργο που φτιάχνει. «Δεν έχω δώσει ακόμα όνομα. Ίσως αργότερα», μας απάντησε με την ήρεμη φωνή του και γεμάτος ευγένεια. Μας ενημέρωσε επίσης πως κάθε δυο μέρες αλλάζει το σχέδιό του. Καμβάς του στην AlexanderPlatz το μουντό πεζοδρόμιο. Στόχος του η ζωή.
«Έχω πάντα μια ιδέα στην αρχή. Έτσι ξεκινώ αλλά στη συνέχεια εξελίσσεται. Στην πορεία της δημιουργίας κάθε κομμάτι που προστίθεται στο έργο έρχεται από μόνο του. Ενώνεται με το σύνολο και το αλλάζει. Δίνει το δικό του νόημα», μας είπε. Από τι όμως εμπνέεται; «Όσα κάνω έρχονται από τις εμπειρίες μου. Τα ταξίδια μου. Κάθε μέρα σκέψου έχω ιδέες. Έχω επιλέξει να περπατώ με ανοιχτά τα μάτια μου».
Συνέχισε με κάποιο παράπονο που διακρινόταν στη φωνή του: «Αν δεις εδώ, οι περισσότεροι περπατούν μ’ ένα τηλέφωνο στα χέρια ή κάνουν κάτι άλλο. Δεν έχουν ανοιχτά τα μάτια τους πραγματικά. Δεν παρατηρούν, δεν αφουγκράζονται. Δεν βλέπουν τίποτα γύρω τους και αυτό αν θες είναι κακό. Εγώ από τη μεριά μου, βλέπω, παρατηρώ αφουγκράζομαι και ζωγραφίζω».
Σε κάθε γωνιά της ζωγραφιάς του και από ένα τσίγκινο πιατάκι. Άδειο σχεδόν και με λίγα ψιλά. Τον ρωτάμε αν μπορεί να ζήσει από τα έργα του στο δρόμο. Μας απαντά πάλι με παράπονο. «Ξέρεις, είναι πολύ δύσκολο αυτό. Δεν μπορείς να ζήσεις εξολοκλήρου απ΄αυτό. Όλοι στο δρόμο βλέπουν τα έργα μου και μου λένε τι ωραία είναι. Πόσο όμορφα και πόσο ζωντανά. Στο τέλος όμως δεν πληρώνουν. Για ν’ ολοκληρώσω ένα έργο μου απαιτούνται πολλές ώρες δουλειάς. Αυτές όμως στο δρόμο δεν πληρώνονται. Το κάνω γιατί το αγαπώ και ταυτόχρονα τα τελευταία χρόνια ζωγραφίζω και σε καμβάδες πουλώντας τους».
Αν επισκεφτείς ποτέ κάποια πόλη στην Ευρώπη και πετύχεις τον Helmut, τότε αφιέρωσέ δυο, τρία λεπτάκια από το χρόνο σου και μίλησέ του. Ο ίδιος θα χαρεί να μιλήσετε και θα σίγουρα θα μοιραστεί μαζί σου κάτι ενδιαφέρον. Όπως μας είπε, ας περπατάμε με ανοιχτά τα μάτια μας.
