Και σε αυτή τη νεοπουριτανική κοινωνία, όπου η θλιβερή απενοχοποίηση του «Νόμος και Τάξη» διεκδικεί την επιστροφή της, όλοι αυτοί οι νεολαίοι που μαζεύτηκαν να προασπίσουν το Δικαίωμα, ήταν ένα ζωογόνο αεράκι.
Κανένα Δικαίωμα δεν χαρίστηκε. Ποτέ. Στο «δεν υπάρχει τζάμπα γεύμα», η απάντηση είναι «δεν υπάρχει τζάμπα Δικαίωμα».
Πενήντα χρόνια μετά το Στόουνγουολ αλλά στη μνήμη του, επιχειρείται από τα ιερατεία του «Νόμου και της Τάξης», να χωρέσουν και αυτοί, σε αυτό που επετεύχθητε με αγώνες, με θύματα και θύτες, με ξύλο, με καταστολή, με εξέγερση. Κι αυτό θα ήταν πολύ καλό αν δεν επιχειρούσαν ταυτόχρονα να το παραπέμψουν σε ένα άοσμο και πολιτικά άγευστο πανηγύρι.
Η εξέγερση στο Στόουνγουολ ερχόταν σε μια Αμερική του ’60, μια Αμερική που είχε βιώσει τον Μακαρθισμό. Η Εξέγερση εντασσόταν στα πλαίσια του ξεσπάσματος μιας σειράς κινημάτων. Το κίνημα για το Βιετνάμ, το κίνημα για την γυναικεία χειραφέτηση, το κίνημα για τα πολιτικά και αστικά Δικαιώματα των Αφροαμερικανών, τους Μαύρους Πάνθηρες, τους ισπανόφωνους Young Lords. Ένα μείγμα εκρηκτικό, σε μια εποχή που ο πλανήτης, από το Μπέρκλεϊ και το Μεξικό, μέχρι το Παρίσι και την Πράγα, φλεγόταν.
Και όπως αντιμετωπίζονταν και αντιμετωπίζονται διαχρονικά όλες οι εξεγέρσεις έτσι αντιμετωπίστηκε και η εξέγερση στο Στόουνγουολ. Οι ειδικές δυνάμεις που σάπιζαν στο ξύλο τους Αφροαμερικανούς στο Χάρλεμ, επέκτειναν τις… δράσεις τους και στο Γκρίνουιτς Βίλατζ. Σήμερα μπορεί να θεωρούμε ανοίκειες τις επιθέσεις στις δυνάμεις της τάξης, αλλά ξεχνάμε τις μάχες που δόθηκαν για να κερδηθεί ότι κερδήθηκε.
Οι κοινότητες των ΛΟΑΤΚΙ δεν αποτελούν μια κοινωνικές ομάδες με κοινή οικονομική βάση ή κοινό κοινωνικό status. Κινούνται σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλες τις φυλές και τα έθνη, σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλες τις ιδεολογίες και θρησκείες. Αλλά σε καμία περίπτωση τα αιτήματα του κινήματος για τα Δικαιώματα τους, δεν είναι απολίτικα. Είναι βαθύτατα πολιτικά.
Οι διεκδικήσεις για το φύλο, για το σώμα και τη σεξουαλικότητα, είναι ταυτόχρονα διεκδικήσεις απέναντι σε κάθε μορφή ρατσισμού και καταπίεσης, είναι διεκδικήσεις απέναντι στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, απέναντι στη βάναυση κοινωνική ανισότητα, απέναντι στη καταβαράθρωση του κοινωνικού κράτους, απέναντι στο ρατσισμό για τη φυλή και για την εθνότητα. Το Pride δεν είναι κοσμοπολίτικο lifestyle, ούτε πανηγύρι χορηγών. Είναι διεκδίκηση. Και στις νεοπουριτανικές μας εποχές, είναι περισσότερο πολιτικό παρά ποτέ.
Υ.Γ. Το 1977 η κυβέρνηση Καραμανλή κατέθεσε ενα νομοσχέδιο «Περί της εξ αφροδισίων νόσων προστασίας και ρυθμίσεως συναφών θεμάτων», το οποίο, κληροδοτήθηκε από την ίδια την Χούντα. Οι μορφές της επιτήρησης και της τιμωρίας που προέβλεπε το νομοσχέδιο, από φακέλωμα και φυλάκιση μέχρι εξορία, παρέπεμπαν στην προΧουντική στάση της Δεξιάς απέναντι στην Αριστερά. Το νομοσχέδιο αυτό τσάκιζε κυρίως τα τρανς άτομα, που δούλευαν κατά κύριο λόγο στην βιομηχανία του σεξ. Κάποτε, ελπίζω, ότι η ακτιβίστρια Πάολα Ρεβενιώτη θα τιμηθεί όπως πραγματικά της αξίζει για την ομάδα του περιοδικού “Κράξιμο” (1981 – 1993), στο οποίο άλλωστε οφείλονται και τα πρώτα Pride της δεκαετίας του ’90 στο λόφο του Στρέφη.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
