Βάλτε τώρα που γυρίζει…

Οι εκλογές ανάδειξης αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, κατά τη γνώμη μας δείχνει το τρόπο με τον οποίο μπορεί να χειραγωγηθεί μια, κατά τ’ άλλα, εσωκομματική διαδικασία. Μια διαδικασία που κατάντησε πειραγμένη ρουλέτα στην οποία παίζονται διαπλεκόμενα συμφέροντα με τις ευλογίες “κρουπιέρηδων” πολιτικών. 

Θα συμφωνήσουμε με τον διευθυντή της ΕΣΤΙΑΣ Μανώλη Κοττάκη που γράφει:

“… τα κόμματα δεν είναι και δεν μπορεί να εξελίσσονται σε κέντρα διερχομένων. Μπαίνεις, ψηφίζεις, αποχωρείς. Δεν είναι δημοκρατία αυτό, αλλά νόθευση της δημοκρατίας. Παράδοσή της στους λίγους και ισχυρούς αν οι στρατιές των ψηφοφόρων καθοδηγούνται από συγκεκριμένα κέντρα…”

Και συνεχίζει:

“…οι δύο από τους τρεις βασικούς υποψηφίους, αν όχι και οι τρεις, αποτάθηκαν σε συναδέλφους τους, βουλευτές και ευρωβουλευτές της Ν.Δ., και ζήτησαν διακριτικώς βοήθεια!… Αφού η νότια Ελλάδα, σε επίπεδο λιμένων και γηπέδων, υποστήριζε την υποψηφιότητα του Ανδρέα Λοβέρδου, η βόρεια Ελλάδα, στο ίδιο επίπεδο, λιμένων και γηπέδων, επέλεξε μονοκούκι Ανδρουλάκη… Με φόντο τη διανομή των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, αλλά και τον μετεκλογικό συσχετισμό δυνάμεων και διεργασιών για την πιθανή συγκρότηση συνεργασίας…”.

Ο Κοττάκης σημειώνει: 

“Στην τελική ευθεία ανέλαβαν δράση οι εξωκομματικοί μηχανισμοί… Κάποιοι νομίζουν ότι έχουν τα κόμματα στο τσεπάκι τους. Κάποιοι ότι το σύστημα «δημοσκοπήσεις – κανάλια – μηχανισμοί μεταφοράς ψηφοφόρων από κόμμα σε κόμμα» είναι το τέλειο για να αρπάξεις ακόμη και την καρέκλα του Ανδρέα Παπανδρέου…”

Και καταλήγει σε επόμενο άρθρο:

“… συμφέροντα έχουν επενδύσει στη νίκη Ανδρουλάκη προκειμένου να αποκτήσουν μοχλό πίεσης (όπως θεωρούν) για τη διανομή των κονδυλίων του Ταμείου Ανακάμψεως- δείχνει την αέναη διαπάλη της διαπλοκής και άλλων κέντρων με το εκλογικό σώμα στην πατρίδα μας”.

Το ερώτημα είναι: Γιατί επικαλούμαστε τον Κοττάκη; Δεν ξέρουμε τί συμβαίνει με τα κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού; Σαφώς και ξέρουμε. Και για τους “νταβατζήδες” ξέρουμε, και για τη διαπλοκή, και για την εξάρτηση της ηγεσίας των συστημικών κομμάτων από τους τροφοδότες λογαριασμούς των ολιγαρχών. Και για τα γραμμάτια που περιμένουν εξόφληση άμα τη απομάκρυνση από την κάλπη. Έτσι δουλεύει το παραδοσιακό σύστημα. Κράτα με να σε κρατώ… να κερδίζουμε κι οι δυο!!!

Και η Αριστερά; Η οποία καταδικάζει αυτόν τον παρασιτικό, αντιδημοκρατικό και αντικοινωνικό τρόπο λειτουργίας του πολιτικού συστήματος; Τί κάνει; Παραμένει μονίμως θεατής αποστρέφοντας το πρόσωπό της και εξορκίζοντας το κακό; Βολεύεται σε διακηρύξεις και οράματα μιας μελλοντικής ανατροπής του κοινωνικού συστήματος και της άρχουσας τάξης, εάν και εφόσον αντικειμενικώς και υποκειμενικώς καταστεί αυτό ώριμο; Αποδέχεται καθολικώς διαμαρτυρομένη να βρίσκεται μονίμως στη γωνία δίνοντας άλλοθι “δημοκρατικής” λειτουργίας και πολυφωνίας στις κυρίαρχες δυνάμεις; Ή διεκδικεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο κέντρο των εξελίξεων, στην καρδιά των αποφάσεων, στον πυρήνα της πολιτικής  ζωής με δεδομένα τη συγκυρία και τις δυνατότητες, τους βαθμούς ελευθερίας, τις δεσμεύσεις και το πλαίσιο (πολιτικό, οικονομικό, διεθνές);

Για το τμήμα εκείνο της Αριστεράς που θεωρεί ότι είναι δυνατό να διεκδικήσει μια δεύτερη κυβερνητική θητεία, δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι επιτυχίας όταν ο αντίπαλος (πολιτικοικονομικό κατεστημένο και διαπλοκή) έχει υπεροπλία και θα επιδιώξει με κάθε τρόπο την ενσωμάτωσή του. Ο μόνος δρόμος είναι η κάθοδος στους πολλούς, στους εκτός των τειχών, στους ανθρώπους του μόχθου, στους νέους, στους πένητες και αποσυνάγωγους, στους επαγγελματίες, στους μικρομεσαίους, στους αγρότες.

Εκεί που ζει και εργάζεται η ζορισμένη από τα προβλήματα πλειονότητα των ανθρώπων. Με λόγο συγκροτημένο για το σήμερα και οραματικό για το αύριο της κοινωνίας, ώστε να βγουν στο προσκήνιο οι ίδιοι. Να θεωρήσουν ότι ο λόγος, οι ιδέες και τα οράματα της Αριστεράς είναι δικά τους, ότι η ιστορία τους είναι στα χέρια τους.

Είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα ποτάμι διεκδίκησης και ανατροπών από τη βάση της κοινωνίας; Όχι δεν είναι. Το 2022 δεν είναι 2015. Τότε ο κόσμος ερχόταν στην Αριστερά, τώρα η Αριστερά πρέπει να πάει στον κόσμο, όσο είναι καιρός. 

Αντί να αλληθωρίζει – αναλισκόμενη σε πρωθύστερα σχήματα μετεκλογικών συνεργασιών κορυφής – για τον αν ο Ανδρουλάκης είναι ο καταλληλότερος …αντιδεξιός, καλύτερα να δοκιμάσει την τύχη της στα χαμηλά “πατώματα” της κοινωνίας. Κι αν εκεί τα καταφέρει τότε συζητάει, στην ώρα τους, το τι μέλλει γενέσθαι… διότι ως γνωστόν “με τις πορδές δε βάφονται αυγά”!!! 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr