Του Κώστα Αρβανίτη
Στο καθημερινό σοκ που ο καθένας μας βρίσκεται παρακολουθώντας την βίαιη επίθεση λόγων και μέτρων έρχεται δυναμικά η αναγκαιότητα επανατοποθέτησης προτεραιοτήτων αξιών αναγκών και σχέσεων .
Σε αυτό τον καταιγισμό αποφασίζεις ποιοί είναι, ή πρέπει να είναι δίπλα , πλάι αντάμα και προς ποιο προορισμό.
Ποιοι σε αντέχουν και ποιούς αντέχεις .
Ποιους αγαπάς και ποιους θα ήθελες να σε αγαπούν.
Πόσα «πρέπει» πρέπει να αντέχεις.
Στην κρίση πολιτικοιδεολογική αλλά και οικονομική καλείσαι , καλούμαστε ,να επιλέξουμε όχι μόνο στρατόπεδο αλλά στάση ,θέση που θα καθορίσει την ποιότητα και τον προσανατολισμό του νέου περιβάλλοντος .
Η τοποθέτηση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι συγκυριακή καθώς από την άνοστή μου πείρα φαίνεται ,ότι οι σχέσεις μας δεν μπορεί να χτίζονται ευκαιριακά και με όρους άμετρου εγωισμού.
Μάθαμε να μιλάμε χωρίς να ακούμε ,να ζητάμε χωρίς να δίνουμε , να ασκούμε σκληρή κριτική χωρίς αυτοκριτική.
Μερικές φορές νοιώθω ότι και οι ιδεολογικές προσεγγίσεις ήταν εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς .
Με μια άμετρα εγωιστική θέση ισχύος από μερικά βιβλία που διαβάσαμε ή ακόμα και από νεανικές διαδρομές σε οργανώσεις και κόμματα που κουτσά στραβά μας «έμαθαν» να αποκωδικοποιούμε πιο εύκολα γεγονότα και καταστάσεις.
Είμαστε πολύ θυμωμένοι με αυτούς που δεν κατάλαβαν ή καθυστέρησαν να καταλάβουν.
Είμαστε πολλές φορές περισσότερο θυμωμένοι με τους αδύναμους κρίκους του συμβιβασμού ,παρά με εκείνους που μας έφεραν σ αυτό το χάλι. Σα να μας βολεύει ακόμα και η τοποθέτηση του θυμού μας .
Παρατηρώ και με παρατηρώ…
Έχω περισσότερο θυμό από σκέψη , περισσότερη οργή από εκτίμηση δίνοντας χώρο στα ανάξια ξεπετώντας τα συμπεράσματα με μια «έξυπνη» ατάκα που ενδεχομένως να δημιουργήσει εφήμερη αναγνώριση χωρίς βάθος και επεξεργασία.
Η ανάγκη – το συμφέρον – έπαιζε και παίζει ρόλο προεπιλογής των ανθρώπων που έπρεπε ή πρέπει να έχουμε κοντά μας ενώ το «θέλω» με όρους συναισθηματικούς ή απρόβλεπτα ανθρώπινους όρους ,περιορίζεται ηττημένο στις παρυφές του γραφικού.
Πολιτική του άθλιου παρόντος , μας έβαλε ξεκάθαρα στο δικό της στενό χώρο σε μια αντιπαράθεση κενού .
Αν υπάρχει δηλαδή εναλλακτική πρόταση του βεβαιωμένου θανάτου ,στην ρεαλιστικότατα της κηδείας και την αξιοπρέπεια της τελετής.
Οι υπεύθυνοι τοποθετούνται …
Οι χαμένοι αλληλοσπαράσσονται …
Η επιστροφή στην βιβλιοθήκη ,η σύγκρουση με τις εφήμερες συμφεροντολογικές σχέσεις , η καταστροφή όλων των συμβιβασμών σε μια πορεία εξαγνισμού και νέας αρχής χωρίς βαρίδια ίσως να είναι μέρος της θεραπευτικής μας διαδρομής.
Σε μια πόλη όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν εδώ και καιρό με σκυμμένο κεφάλι.
Από την ήττα …
Ίσως από ντροπή …
Ίσως για να μην βλέπουν τα πρεζάκια που αργοσβήνουν…
Τους αστέγους που κρυώνουν …
Τους φασίστες που χτυπούν …
Τους Αστυνόμους που παρατηρούν…
Την ουρά των ανέργων που μεγαλώνει και ίσως ξαφνικά φωνάξει το όνομά σου…
Θαρρώ ότι σε μια τέτοια απόφαση ζωής ,μόνος δεν μπορείς να πας. Η μοναξιά δεν βγάζει πουθενά …
Αξίζει να αρχίσεις πάλι να μοιράζεσαι μικρά θέλω, αλλά και τα μεγάλα όνειρα που θα χωρούν πολλούς ,τους περισσότερους.
Για να αρχίσει πάλι ο χορός που σταμάτησε ξαφνικά στο μεσοδιάστημα της εφηβείας με την «ωριμότητα».
Εκεί που το «εγώ» προσπαθούσε να συναντήσει το «εμείς».
Και ο καθένας πριν πάει στην συνάντηση ,στο συμπόσιο της γιορτής οφείλει να έχει ξεκαθαρίσει ,πριν απαιτήσει τις αλλαγές στην στάση και την θέση του άλλου.
Αλλάζω για να τα αλλάξω όλα …
Το κείμενο ενδεχομένως να μη σε αφορά…
Ήταν απλά μια μικρή προσπάθεια αυτοκριτικής σε 559 λέξεις.
http://kostasarvanitis.blogspot.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
