Αν το θέμα είναι η εικόνα, ίσως ναι. Αν είναι η ουσία, τότε συνεχίζουμε να ζούμε σε έναν πολιτικό πολιτισμό πρωτόγονο και υποκριτικό. Που μας οδηγεί ως την κάλπη έχοντας κάτω απ τη μασχάλη δικογραφίες. Στις οποίες για τραγική ειρωνία κατηγορούμενοι είναι κομματικά στελέχη του κρατικού μηχανισμού για εγκλήματα των κυβερνώντων κομμάτων. Και το εκλογικό σώμα-ένορκος, καλείται να αποφασίσει ποιός εγγυάται μια πιο…μελάτη (α ρε Ιουλία) διαχείριση του καταληστευτικού συστήματος. Ναι αυτός είναι ο πολιτικός μας πολιτισμός. Αναστροφή που πρέπει να κάνεις σε ένα στενό αδιέξοδο δρομάκι κάνοντας πίσω μπρος μανούβρες. Και βαφτίζεις αυτό το πράγμα ταξίδι.
Τα μικρά κόμματα συνεχίζουν να ετεροκαθορίζονται από τη θέση των μεγάλων παρέχοντας αντίθεση. Εγκλωβισμένα στις παγίδες του δικομματισμού. Φοβικά απέναντι σε συνεργασίες που θα μπορούσαν να απελευθερώσουν υγιείς δυνάμεις απ όλα τα κόμματα. Κανένας δεν παράγει πολιτική. Αντί για την πολιτική, στην ουσία μιλούν για την εξουσία.
Το debate ήταν αποκαλυπτικό. Γράφτηκαν διάφορα για τη διαδικασία που δεν έδινε τη δυνατότητα για τον πραγματικό πολιτικό διάλογο. Δεν έφταιγε σε τίποτα η διαδικασία. Αν θέλετε ,ακόμη και η θεσμοθέτησή της, ήταν η αγωνία των κομμάτων να μην χάσουν τον έλεγχο. Οι πολιτικοί έφταιγαν όχι ως πρόσωπα, αλλά ως γερασμένο, προστετευτικό για τον εαυτό του, εξουσιοερωτοτροπικό σύστημα.
Ακούγεται όλο και πιο συχνά αυτές τις μέρες το δίλημμα παραλία ή εκλογές. Η αποχή είναι απόχη. Η λύση απέναντι σε ένα γερασμένο σύστημα δεν είναι η αποχή. Το σύστημα θα συνεχίσει να ανακυκλώνεται επενδύοντας στην διαπλοκή, την οικογενειοκρατία, την συνδικαλιστικού και όχι πολιτικού τύπου επιχειρηματολογία. Αν του τελειώσουν οι υποστηρικτές, θα φτιάξει ή θα αγοράσει. Το πρότυπο υπάρχει και λειτουργεί σε αρκετές δυτικές Δημοκρατίες. Τον Μπους τον εξέλεξε το 50% του 40% που ψηφίζει. Το 15% της Αμερικής δηλαδή. Μια χαρά λειτούργησε το σύστημα! Και δημιουργεί και σωτήρες.
Όχι δεν είναι όλοι ίδιοι ακόμη και αν πάσχουν από την ίδια νόσο της ελληνικής πολιτικής. Ο καθένας θα βρει τις δικές του διαφορές. Η αποπολιτικοποιημένη απαξίωση είναι και αυτή πολιτική. Που προάγει μάλιστα τον φασιμό και την χειραγώγηση. Η άποψη όλοι οι πολιτικοί είναι χάλια, προετοιμάζει το έδαφος για έναν τραγικό έλληνα Μπερλουσκόνι που θα επιχειρήσει μέσα απ τη συνταγή της αποχαύνωσης να μας κάνει εικονικά ευτυχισμένους σε μια ανύπαρκτη Δημοκρατία.
Συνηθίζεται να λέμε πως στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Στην καθημερινότητά μας όμως υπάρχουν πολλά. Και αν θέλουμε να βοηθήσουμε και τη Δημοκρατία και την καθημερινότητά μας, πρέπει να καταλάβουμε πως Δημοκρατία και πολιτική , δεν είναι μόνο η μέρα των εκλογών.