Αποκολοκύνθωσις…

Λιγοστεύουν οι μέρες που παρεμβάλλονται μεταξύ του τώρα και των εκλογών της 7ης Ιουλίου, μεγεθύνεται εντούτοις κάποιου είδους αποκολοκύνθωση πολιτικών, δημοσιογράφων, ακροαμαθεατών, αναγνωστών, άσχετων με ό,τι συμβαίνει γύρω μας, εκκλησιαστικών, στρατιωτικών και λοιπών «δυνάμεων» της κοινωνίας και της πολιτείας. Πώς κάτι τέτοιο έρχεται και μας κάθεται σαν φυσιολογικό; Εχει χαθεί ο έρως, να πώς, και ας μην κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.

Εχει επικρατήσει το μίσος, με τη σύμφωνη δε γνώμη των περισσοτέρων, η ασχήμια δεν τρομάζει πλέον τα όντα [όχι όλα τα όντα], η κακογουστιά και η μνησικακία έχουν ξεχυθεί αχαλίνωτα στον πολιτισμό και στην παιδεία. Δεν χρειάζονται παραδείγματα, περιτριγυριζόμαστε από την οπτική αλλά και ηχητική ασχήμια: στους δρόμους, στις συγκοινωνίες, στις καθημερινές συναναστροφές.

Το έχουμε ίσως συνειδητοποιήσει αλλά αρνούμαστε να το παραδεχτούμε ότι αποφεύγουμε να ανταλλάσσουμε ματιές, κατά συνέπεια εμποδιζόμαστε να εισχωρήσουμε στο βάθος, στον πόνο και στην αγωνία του διπλανού -γιά δες επίτευγμα. Τι σημαίνει έχει χαθεί ο ερωτισμός από τις σχέσεις; Μάλλον ότι είμαστε ανήμποροι να κατανοήσουμε τι σημαίνει δημοκρατία.

Επίσης τους πλείστους έχει διατηρήσει ή εξουθενώσει η ρουτίνα· οτιδήποτε αναπάλλει και διεγείρει και κάνει τον άνθρωπο να ξεφεύγει από τα ίδια και τα ίδια μας διαφεύγει -ή εμείς αδυνατούμε να το προσεγγίσουμε, να το θωπεύσουμε, να το ψαύσουμε έστω.

Η Βουλή εξακολουθεί να μας διασκεδάζει με τη χαμηλή ποιότητα ανταλλαγής ιδεών, αλλά τόση [αρνητική] διασκέδαση δεν αντέχεται, ο πολιτικός λόγος κατάντησε άθυρμα σε χείλη ασεβών, σε ταπείνωση του ύψους του [διότι έχει ύψος ο λόγος], σε εξυπνακισμούς, βερμπαλισμούς και φληναφήματα τύπου Πορτοσάλτε ή Μπογδάνου δείγματος χάριν -τι να πεις. Ολα αυτά δεν πρέπει να απογοητεύουν διότι τότε ζήτω που καήκαμε -η πόλη είναι ερωτική ακόμη, έχει γωνίες ελκυστικές και ανθρώπινες, είναι πολύχρωμη [όλες οι φυλές του κόσμου, πολύφωτη, πολύχωρη (καλό θα ήταν να είναι και πολύχορη)] και κυρίως πολύκοσμη και αυτό είναι ομορφιά.

Αντλώ και τούτο από το πάντα ξεχωριστό περιοδικό «Σημειώσεις», τ. 77 [άρθρο της Αμερικανίδας Ιριδας Μάριον Γιανγκ]: «Ο χώρος της πόλης προσφέρει απολαύσεις και εκπλήξεις. Σεργιανίζεις στο τετράγωνο ή σε μερικά τετράγωνα και συναντάς μια διαφορετική χωρική διάθεση, ένα νέο παιγνίδι όψης και ήχου και μια νέα διαφορετική κίνηση.

Το ερωτικό νόημα της πόλης αναδύεται από την κοινωνική και χωρική αφθονία. Ενας τόπος πολλών τόπων, η πόλη επικαλύπτεται με τόσα πολλά στρώματα και σχέσεις που είναι ακατανόητη. Δεν μπορεί κάποιος να την “κατακτήσει”, δεν μπορεί κάποιος να νιώσει σαν να τα ’χει δει όλα, σαν να μην υπάρχει κάτι καινούργιο και ενδιαφέρον προς εξερεύνηση, κάποιος καινούργιος και ενδιαφέρων άνθρωπος να συναντήσεις».

Με τέτοια κείμενα οφείλει να φωτίζεται κανείς απέναντι στην προϊούσα αποκολοκύνθωση της πολιτικής ζωής του τόπου [οικονομικής, πολιτισμικής και λοιπά]. Δεν αρκούν όμως για να αποτρέψουν τη θλίψη που διαχέεται από το ποιόν και το ύφος που κομίζουν τα στελέχη-αθύρματα του Κ. Μητσοτάκη.

Πηγή: efsyn.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr