Ανάπτυξη χωρίς χρήματα… γίνεται;

Όλοι ζητάμε ανάπτυξη και όλοι μας την υπόσχονται. Ανάπτυξη χωρίς χρήματα όμως δεν γίνεται. Ή μήπως γίνεται;

Ανάπτυξη σημαίνει επενδύσεις και δημιουργία θέσεων εργασίας. Το κράτος όμως δεν έχει “σάλιο” και οι ιδιώτες για να επενδύσουν απαιτούν να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Αυτές, μπορούν να διαμορφωθούν με ελάχιστο κόστος.

Η καφκική γραφειοκρατία και οι δαιδαλώδεις διαδικασίες είναι ο νούμερο ένα αποτρεπτικός παράγοντας για κάθε επενδυτή. Πότε επιτέλους θα ασχοληθεί μια επιτροπή, έμπειρων από επιχειρήσεις ανθρώπων, με την απλούστευση των διαδικασιών, την απλοποίηση της νομοθεσίας και τον περιορισμό και τυποποίηση των απαιτούμενων εγγράφων για την έναρξη και λειτουργία μιας επιχείρησης?

Δεν είναι δυνατόν κάποιος για να ανοίξει και να συντηρήσει μια απλή επιχείρηση να έχει ανάγκη ένα στρατό δικηγόρων, λογιστών και συμβούλων για να του ερμηνεύσουν τις δεκάδες υποπεριπτώσεις, παγίδες και εμπόδια που κρύβουν οι δυσνόητοι ελληνικοί νόμοι για κάθε επαγγελματικό κλάδο.

Ούτε φυσικά είναι δυνατό να συναντά διαφορετικά έγγραφα για την ίδια δουλειά σε κάθε υπηρεσία που επισκέπτεται και να χρειάζεται ειδικός ερμηνευτής για να εξηγήσει τον τρόπο συμπλήρωσης τους. Δεν είναι τυχαίο πως για κάθε μπροστινή όψη ενός κρατικού εγγράφου απαιτείται και μια πίσω όψη με οδηγίες για την συμπλήρωσή του.

Εξίσου παράλογο είναι και το να πρέπει να επισκέπτεται ο επενδυτής δεκάδες διαφορετικούς φορείς μεταφέροντας έγγραφα από τον έναν στον άλλον. Διαφορετική άδεια από την νομαρχία, το αρμόδιο επιμελητήριο, το ΙΚΑ, την εφορία, τον δήμο, την αρχαιολογία, μέχρι και από τον παπά της ενορίας. Πότε επιτέλους θα πραγματοποιηθεί η ηλεκτρονική διασύνδεση των φορέων ώστε να πάψει ο πολίτης να χάνει την ώρα του πηγαινοερχόμενος από υπηρεσία σε υπηρεσία συλλέγοντας άδειες και βεβαιώσεις και εκτελώντας χρέη άμισθου κλητήρα για λογαριασμό του δημοσίου.

Φυσικά, αυτή την δαιδαλώδη γραφειοκρατία συνοδεύει και η διαπλοκή. Λαδώματα, γνωριμίες, “καφέδες”, εξάρτηση από τις ορέξεις του προϊστάμενου κλπ. Η απλοποίηση των διαδικασιών θα οδηγήσει στον περιορισμό και των υπαλλήλων που μεσολαβούν για κάθε μία και θα πάψει να κρέμεται η πρόοδος μιας επένδυσης από το πως θα ερμηνεύσει μια εγκύκλιο ο κάθε δημόσιος υπάλληλος ή από το αν θα έχουν χρηματιστεί τα κατάλληλα άτομα ώστε να μην την παρακωλύσουν.

Και βέβαια δεν μπορεί να εξαρτάται από το κατά πόσο έχει ο επενδυτής καλές σχέσεις με συνδικαλιστές ώστε να μην του δημιουργούν προβλήματα. Ο συνδικαλισμός πρέπει να επιστρέψει στην ουσία της ύπαρξής του, που είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου και όχι η βίαιη καταπάτηση των δικαιωμάτων του επιχειρηματία. Η σημερινή κατάσταση των σωματείων δημιουργεί ανασφάλεια και απομακρύνει παρά προσελκύει πιθανούς επενδυτές.

Ασφαλώς όλα τα παραπάνω θα έπαιζαν πολύ μικρότερο ρόλο αν είχε προχωρήσει η ηλεκτρονική διακυβέρνηση ώστε να απαιτείται η κατά το δυνατόν λιγότερη φυσική επαφή του επιχειρηματία με το δημόσιο. Στην εποχή μας που η πλειοψηφία των πολιτών έχει πρόσβαση στο internet είναι παράλογο να μην μπορεί μια επιχείρηση να συμπληρώσει online και να τυπώσει τα απαραίτητα κατά περίπτωση έγγραφα και να τα αποστείλει ηλεκτρονικά στον αρμόδιο φορέα. Πράγματα που στις αναπτυγμένες χώρες γίνονται εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα συζητούνται ακόμα σαν ευχολόγια. Όσο λιγότερες επαφές έχει μια επιχείρηση με το δημόσιο, τόσο πιο γρήγορα γίνεται η δουλειά και τόσο λιγότερες εργατοώρες χάνονται σε παντελώς άσκοπες διαδικασίες. Λιγότερες αιτήσεις, ουρές, σφραγίδες, υπεύθυνες δηλώσεις, υπογραφές προϊσταμένων, βεβαιώσεις, έγγραφα, συνολικά λιγότερη ταλαιπωρία για τον επιχειρηματία.

Όλες οι παραπάνω αυτονόητες προτάσεις έχουν πολύ χαμηλό κόστος. Αρκεί να υπάρξει η επιθυμία και τα κατάλληλα πρακτικά μυαλά που θα κατέβουν από το βάθρο της υψηλής πολιτικής και θα γονατίσουν στον εξίσου σημαντικό “χωματόδρομο” της εφαρμοσμένης πολιτικής για να αλλάξουν την καθημερινότητα του κάθε επενδυτή και να ενισχύσουν την ανάπτυξη της χώρας.
—
Αλέξανδρος Γ. Παπαδόπουλος
Πολιτικός Μηχανικός