Αφήστε τα δάκρυα λοιπόν

Σοκαρίστηκαν οι τηλεορασάκιδες από την εικόνα της δολοφονίας του Ζακ.

Σοκαρίστηκαν για 2,5 λεπτά. Το συζήτησαν άλλα 2,5 μεταξύ τυρού και αχλαδιού, έγραψαν και καμιά παπαριά στο φβ και αυτό ήταν.

Μετά …”ας αλλάξουμε τώρα ύφος και κλίμα και να πάμε στο επόμενό μας θέμα”.

Η ζωή δεν είναι τηλεόραση όμως.

Ούτε ο θάνατος.

Για την ιστορία να πω αυτό στους αντιπαθείς μου νοικοκυραίους.

Ξέρουμε καλά πως φέρεται η κατά τα άλλα ευαίσθητη φάρα σας (χέρι χέρι με τους μπάτσους βεβαίως βεβαίως) στους ανθρώπους που βρίσκονται στον δρόμο σε αδύναμη στιγμή.

Δεν περιμένουμε να μας το πει η τηλεόραση.

Ξέρουμε καλά πώς φέρεται η κατά τα άλλα ευαίσθητη φάρα σας (χέρι χέρι με τους μπάτσους βεβαίως βεβαίως) στους εξαρτημένους, στους άστεγους, στους μόνους.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μαζεύτηκα από τους δρόμους αλλά τα σημάδια σας αντιπαθείς μου νοικοκυραίοι (και μπάτσοι) είναι ανεξίτηλα χαραγμένα στην ψυχή και στο σώμα μου.

Θυμάμαι σα να ταν χθες.

Θυμάμαι και ντρέπομαι για όλα όσα σας έχω δει να κάνετε.

Αυτό που είδατε στην τιβι και σας σόκαρε (και καλά…) συμβαίνει κάθε μέρα.

Και όπου σας παίρνει μια χαρά βάζετε και το αθώο χεράκι σας (κυριολεκτικά).

Όπου δεν σας παίρνει αφήνετε την βρώμικη δουλειά στους “ειδικούς” (μπάτσους, φασίστες και τα ρέστα) και κοιτάτε από απόσταση ασφαλείας σοκαρισμένοι.

Αφήστε τα δάκρυα λοιπόν.

Αφήστε τα “κρίμα..νέο παιδί” και αυτά τα να χαμε να λέγαμε.

Σκουπίστε τις μυξούλες σας και εμπρός.

Μαμ, κακά και νάνι.

Α ξέχασα.

Και . σκασμός.

Σκασμός.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr