Ελλάδα 2.0: Μια χώρα κυνηγών κεφαλών

Τα ντοκουμέντα της φρίκης μιλούν από μόνα τους. Ένας φουκαριάρης που προσπαθεί να προλάβει το πλοίο της γραμμής, έρχεται αντιμέτωπος με δύο αυτόκλητους τιμωρούς. Που αποφασίζουν να τον δολοφονήσουν, κάνοντας «απλά τη δουλειά τους» όπως φαντάζομαι θα υποστηρίξουν μπροστά σε ανακριτή και εισαγγελέα.

Κάτι παρόμοιο άλλωστε υποστήριξε και η ίδια η εταιρία με διαρροές της προς τον τύπο τις πρώτες ώρες, πριν δημοσιευτούν τα βίντεο – ντοκουμέντα. Το αφήγημα που αναμετέδωσε άλλωστε και το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ έλεγε πως «ένας 36χρονος πήδηξε για να προλάβει το πλοίο και πνίγηκε».

Επειδή όμως το έγκλημα συντελέστηκε όχι σε κάποια σκοτεινή γωνιά μακριά από όλους και όλα, αλλά μπροστά στα κατάπληκτα μάτια δεκάδων επιβατών το πλήρωμα και ο καπετάνιος όφειλαν εξηγήσεις. Και τις έδωσαν με το παρακάτω μήνυμα από τα μεγάφωνα του πλοίου: «Ενημερώνουμε τους κυρίους επιβάτες ότι η καθυστέρηση απόπλου του πλοίου οφείλεται σε περιστατικό που έγινε στο λιμάνι του Πειραιά. Το πλοίο δεν έχει καμία ευθύνη για το συμβάν. Ευχαριστούμε για την κατανόηση»…

Στο κατόπι και η αφήγηση του Λιμενικού με τις διαρροές του να κάνουν λόγο για «αδιευκρίνιστες συνθήκες» καθώς και ότι  στελέχη του Σώματος «επιλήφθησαν για το συμβάν ενώ την προανάκριση για την υπόθεση έχει αναλάβει το κεντρικό λιμεναρχείο Πειραιά».

Είναι άλλωστε το ίδιο Σώμα που ευθύνεται για εκατοντάδες περιπτώσεις pushbacks και θανάτους μεταναστών καταμεσής του Αιγαίου, καταφέρνοντας (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να μένει αλώβητο ακόμη και επικοινωνιακά εδώ και σχεδόν μια δεκαετία.

Εκτός βέβαια από εκείνες -τις ελάχιστες- φορές που τα εγκλήματά του καταγράφονται από αυτόπτες μάρτυρες ή ακόμη κα από τους ίδιους τους μετανάστες, όπως έγινε και τον περασμένο Μάιο σε ντοκουμέντα που έφεραν στο φως οι New York Times.

«Ο βασανισμός αυτών των ανθρώπων θα μπορούσε να παραμείνει κρυφός, όπως τόσων άλλων αιτούντων άσυλο, των οποίων οι μαρτυρίες για κακομεταχείριση απορρίφθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση. Μόνο που αυτή τη φορά, καταγράφηκε σε βίντεο από έναν ακτιβιστή που το μοιράστηκε» γράφτηκε τότε στο ρεπορτάζ.

Tον Ιούνιο είχαν καταγραφεί στον Έβρο κουκουλοφόροι με μαχαίρια να κυνηγούν πρόσφυγες να τους επιτίθενται και να τους ληστεύουν. Είχε δε καταγγελθεί ότι οι κουκουλοφόροι ανήκαν στο σώμα των Συνοριοφυλάκων.

Το επιτελικό κράτος-τιμωρός δίνει το παράδειγμα

Όταν το ίδιο το κράτος και όσοι το εκπροσωπούν και το προστατεύουν (αστυνομία/στρατός/λιμενικό) δολοφονεί καθημερινά από μετανάστες στα σύνορα, μέχρι «εγκληματίες» ανήλικους ρομά που κλέβουν 20 ευρώ βενζίνη και από απείθαρχους εφήβους  που συχνάζουν στα Εξάρχεια, μέχρι 18χρονους που δεν σταματούν σε έναν αστυνομικό έλεγχο, τότε δεν θα αργήσει, οι πολίτες του να παραδειγματιστούν – οριακά να εμπνευστούν- από αυτό και να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους.

Σοκαρίστηκαν πολλοί βλέποντας τις εικόνες των προηγούμενων ημερών, με τους αυτόκλητους κυνηγούς κεφαλών στον Έβρο να «αιχμαλωτίζουν» και  να κλειδώνουν μετανάστες και να τους κατηγορούν για εμπρηστές, έχοντας ξεχάσει τις κατά καιρούς εκκλήσεις φασιστικών ομάδων και διαφόρων ειδών κυρ-Παντελήδων για «ομάδες αυτοπροστασίας» κατά όσων δεν γουστάρουν.

Όσοι βέβαια δεν έχουν και τόσο ασθενή μνήμη θυμούνται ότι και το 2020 «τάγματα εφόδου» που δεν άνηκαν στις στρατιωτικές ή τις αστυνομικές δυνάμεις, έκαναν εφόδους και τραμπούκιζαν τόσο στον Έβρο όσο και τη Λέσβο.

Από κοντά τότε και Κυνηγετικοί Σύλλογοι που δήλωναν την συμπαράστασή τους και την ετοιμότητά τους να συνδράμουν στην «προστασία» όποτε αυτό χρειαστεί…

Η δράση φυσικά τέτοιων παρακρατικών ομάδων και νοσηρών αιμοδιψών μικροαστών κυρ Παντελήδων γίνεται άλλοτε σε συνεργασία και άλλοτε υπό την ανοχή των Αρχών…

Πέρασαν ακριβώς 10 χρόνια από την δολοφονία του 19χρονου Θανάση Καναούτη, όταν ελεγκτές που είχαν ανέβει σε τρόλεϊ και λογομάχησαν μαζί του επειδή δεν είχε εισιτήριο, τον έσπρωξαν έξω από αυτό ενώ ήταν σε κίνηση, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί. Η υπόθεση λίγα χρόνια μετά μπήκε στο αρχείο…

Το έγκλημά του ήταν ότι ήθελε να «ταξιδέψει» χωρίς να πληρώσει. Και το πλήρωσε με την ίδια του τη ζωή, όταν ένας αυτόκλητος τιμωρός αποφάσισε να δείξει το ζήλο του για την «φτωχή πλην τίμια» δουλειά του.

Δέκα χρόνια μετά, το πλήρωμα ενός πλοίου αποφάσισε να δώσει ένα μάθημα σε έναν νέο που προσπάθησε να προλάβει να ταξιδέψει με το δρομολόγιο της γραμμής.

Έκαναν απλά τη δουλειά τους…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr