Το ύστατο χαίρε στην Μίνα Αδαμάκη

Μίνα μου,

Αυτή την αγκαλιά κρατώ από σένα.
Κι ένα πέλαγο γεμάτο γέλια.
Τιμή μου που υπήρξα δίπλα σου Ιππόλυτος στην τελευταία σου παράσταση. Που με άφησες να σου κρατώ το χέρι, κάθε φορά που κατεβαίναμε από την σκηνή.
Θυμάμαι σε κάθε παράσταση που ως τροφός αναρωτιόσουν “Και το δικό μου σώμα, πότε θα έρθει ο θάνατος να το σκεπάσει;” κι εγώ με τον Μάνο ανατριχιάζαμε ολόκληροι. Θυμάμαι μια μέρα, καταμεσήμερο καλοκαιριού, που αναρωτήθηκες αν βρέχει, προκειμένου να σβήσεις μια φωτιά που είχε ανάψει στην πρόβα. Τόσο απρόβλεπτη και μοναδική ήσουν πάντα.
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές, τις πλάκες, τις συζητήσεις μας, που ξεκινούσαν από τον Πίντερ και τον Ντοστογιέφσκι και κατέληγαν σε ιστορίες για έρωτες.
Κλείνω με μερικούς στίχους του Μάνου Χατζιδάκι, που τραγουδούσαμε ξημερώματα στο σπίτι σου με την Σαβίνα και την παρέα της “Φαίδρας”.

“η κουρασμένη του σκιά τώρα πετά στα κλώνια,
φέρνει δροσιά στ’ αηδόνια

Ποιος θα σου δείξει αγάπη μου
που ‘ναι του ονείρου ο δρόμος”

Καλό ταξίδι!

Υγ. Κάθε φορά που βρέχει θα σκέφτομαι και κάτι από σένα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr