«Νομική πίεση» ο αυταρχισμός;

Κανένα βήµα μπροστά, δέκα βήματα πίσω. Ετσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε, λενινιστί, το περιεχόμενο του ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου για την Τουρκία, που εγκρίθηκε με 448 ψήφους υπέρ, 67 κατά και 107 αποχές. Οι 67 ενάντιες ψήφοι ίσως φαίνονται λίγες, οι 107 αποχές όμως δεν είναι. Και αυτό πρέπει να προβληματίσει και την ελληνική διπλωματία και τους θεσμούς της Ε.Ε. Με κραυγαλέα την οπισθοδρόμηση της Τουρκίας την τελευταία διετία ως προς τις δεσμεύσεις της, και με ολονέν επιθετικότερη την περιφρόνησή της στις αρχές της Ενωσης, ποια είναι άραγε τα επιχειρήματα όσων εναντιώθηκαν στο ψήφισμα και όσων επέλεξαν την αποχή;

Απαράμιλλη, πάντως, η αβρότητα της διπλωματικής γλώσσας. Παραθέτω από το ταυτόσημο ρεπορτάζ των εφημερίδων: «Η έκθεση επισημαίνει τη συνεχιζόμενη επιδείνωση της κατάστασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία. Στο ψήφισμα αναφέρεται ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο “εκφράζει τη λύπη του για τη διαρκή νομική και διοικητική πίεση που ασκεί η τουρκική κυβέρνηση στην κοινωνία των πολιτών και στους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τους δικηγόρους και τους δημοσιογράφους”».

Να μας συγχωρούν οι γλωσσικοί ακροβάτες που συνέταξαν το ψήφισμα, αλλά με την τρυφερή και γαντοφορεμένη διατύπωση «νομική και διοικητική πίεση» το μόνο που δεν περιγράφεις με την αναγκαία σαφήνεια είναι αυτό που υποτίθεται ότι θέλεις να καταδικάσεις δριμύτατα: τη ραγδαία διολίσθηση του ερντογανικού καθεστώτος στον απολυταρχισμό. Τη μέχρι μηδενισμού συρρίκνωση όλων των ατομικών ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Την άγρια χειραγώγηση των ΜΜΕ, προσωπική υπόθεση του Ερντογάν, που εκβιάζει με μηνύσεις και αγωγές όποιον τολμήσει να κρίνει αυστηρά τη μεγαλειότητά του. Την αυθαίρετη σύλληψη και φυλάκιση μυριάδων αντιφρονούντων, διαμαρτυρομένων, πολιτικών αντιπάλων, ακτιβιστών, με το πρόσχημα του «γκιουλενισμού» ή της «τρομοκρατίας».

«Νομική και διοικητική πίεση», λοιπόν, το να σε κρατούν φυλακισμένο για μήνες ή και χρόνια χωρίς καν να σου έχουν απαγγείλει επίσημα κατηγορία; Οχι βέβαια. Κρατική τρομοκρατία, τίποτε λιγότερο. Αυτή δίνει τα παγκόσμια πρωτεία στην Τουρκία την τελευταία δωδεκαετία ως προς τον αριθμό των φυλακισμένων δημοσιογράφων. Αυτή σπατάλησε 1,35 δισ. δολάρια μετά το πραξικόπημα για να χτίσει νέες φυλακές. Και να στοιβάξει εκεί, με πλαστές κατηγορίες, όσους δημοκράτες δεν προλαβαίνουν να αποδράσουν στην Ευρώπη.

Πηγή: Η Καθημερινή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr