Η «απομονωμένη» Τουρκία και η θέση της Ελλάδας

Πότε μια χώρα είναι απομονωμένη; Οταν οι διπλωματικές σχέσεις της με άλλες χώρες είναι παγωμένες, όταν λόγω κάποιων ενεργειών της αντιμετωπίζει οικονομικές κυρώσεις, όταν η ηγεσία της θεωρείται επικίνδυνη, όταν οι διεθνείς οργανισμοί εκδίδουν καταδικαστικά ψηφίσματα. Στην κατάσταση αυτή έχουν περιέλθει μερικά κράτη. Για παράδειγμα η Βόρεια Κορέα, το Ιράν, η Βενεζουέλα μέχρι πριν από λίγες μέρες και τώρα η Ρωσία. Η Βόρεια Κορέα έχει πυρηνικά και παρενοχλεί συστηματικά τα κράτη που βρίσκονται στη γειτονιά της. Το Ιράν θέλει να αποκτήσει πυρηνικά και έχει ως στόχο την εξαφάνιση του κράτους του Ισραήλ.

Η Βενεζουέλα, επειδή ο ηγέτης της κυνηγάει την αντιπολίτευση και κάνει νοθεία στις εκλογές είναι στο στόχαστρο και των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίες έχουν αναγνωρίσει ως νόμιμο πρόεδρό της έναν απίθανο τύπο, που δεν εμπιστεύονται πια ούτε οι ομόδοξοί του. Τελευταία, πάντως, τα πράγματα φαίνεται πως αλλάζουν, γιατί και το Ιράν και η Βενεζουέλα έχουν πετρέλαιο, το οποίο χρειάζονται οι ΗΠΑ και η Ευρώπη, για να μειώσουν την εξάρτησή τους από τη Ρωσία. Η Ρωσία είναι μεγάλη στρατιωτική δύναμη, θέλει να σταματήσει την επέκταση του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή και δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να το πετύχει. Είναι πιο επικίνδυνη από τις άλλες χώρες-«παρίες», γιατί, εκτός από το πυρηνικό οπλοστάσιό της (ίδιας καταστροφικής ισχύος με αυτό των ΗΠΑ) έχει πολύ καλές σχέσεις με τον άλλο μεγάλο εχθρό της Δύσης, την Κίνα.

Η Τουρκία είναι απομονωμένη; Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύει ότι η Τουρκία βρίσκεται στο καναβάτσο, λόγω της επιθετικότητάς της στη Συρία, στη Λιβύη, στο Ιράκ, στο Αιγαίο και γιατί η αναθεωρητική πολιτική της έχει ενοχλήσει πολλούς. Οπότε ζητάμε να τη βάλουν στη θέση της οι σύμμαχοί μας, επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο και δηλώνουμε δεδομένοι και προβλέψιμοι. Πιέζουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση να επιβάλει κυρώσεις, αλλά αυτή αντιστέκεται. Εκλιπαρούμε τις ΗΠΑ να τη συνετίσουν, αλλά αυτές μας συστήνουν «να τα βρούμε».

Απαιτούμε από το ΝΑΤΟ να την ανακαλέσει στην τάξη, αλλά αυτό κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Λέμε σε όλους αυτούς ότι η Τουρκία αγοράζει όπλα από τη Ρωσία, ότι απειλεί χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και κατέχει το 40% του εδάφους της Κύπρου, που είναι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά μέχρι τώρα έχουμε εισπράξει ανακοινώσεις και συμβουλές για εκτόνωση. Εμείς, πάντως, επιμένουμε ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη και ο αρχηγός της δέχεται απανωτά χαστούκια. Το βλέπουμε αυτό στην ουκρανική κρίση; Κάθε άλλο. Ο πρόεδρος της Ουκρανίας ευχαριστεί δημοσίως τον Ερντογάν για την πώληση μη επανδρωμένων αεροσκαφών.

Ο Πούτιν μιλάει μαζί του. Οι υπουργοί Εξωτερικών της Ρωσίας και της Ουκρανίας δέχτηκαν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, ύστερα από πρωτοβουλία του Τούρκου ομολόγου τους. Η Τουρκία κλείνει τα στενά για τα πολεμικά πλοία, όπως της ζητούσαν οι νατοϊκοί σύμμαχοι της, αλλά έδωσε τον χρόνο στη Ρωσία για να ελέγξει την κατάσταση. Ο πρόεδρος και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ είναι σε επαφή με τον Ερντογάν και τον Τσαβούσογλου. Από το ΝΑΤΟ δεν έχει εκφραστεί δυσαρέσκεια που η Τουρκία δεν συμμετέχει στον πόλεμο των κυρώσεων κατά του Πούτιν. Η Ρωσία δεν εντάσσει την Τουρκία στον κατάλογο των μη φιλικών χωρών.

Η τακτική της Τουρκίας είναι χυδαίος οπορτουνισμός; Είναι. Η τουρκική ηγεσία υπηρετεί με συνέπεια την παραδοσιακή γραμμή του επιτήδειου ουδέτερου; Οντως. Της έχουν κοστίσει αυτές οι επιλογές; Σε καμιά περίπτωση. Αρα μπορεί να ισχυριστεί ότι η στάση της δικαιώνεται; Αναντίρρητα. Με αυτήν την Τουρκία, την οποία θεωρούμε κράτος-ταραξία, που την κατηγορούμε ότι αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματά μας, εμείς λέμε ότι συζητάμε γιατί είμαστε από θέση αρχής υπέρ του διαλόγου.

Αντίφαση εν τοις όροις. Αν η Τουρκία είναι όλα αυτά που ισχυριζόμαστε ότι είναι, αν η Τουρκία λειτουργεί σαν πειρατής, όπως έχει πει ο Α. Σαμαράς, έχει νόημα να συζητάμε; Ούτε καν για τη μία διαφορά που εμείς λέμε ότι έχουμε (υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ), γιατί αυτή υποστηρίζει -και το διακινεί παντού- ότι είναι πολλά τα θέματα που μας χωρίζουν. Εκτός αν άλλα λέμε εδώ, για να ικανοποιήσουμε το εθνικό ακροατήριο, και άλλα κάνουμε στις διμερείς επαφές.

Η πολιτική «μη διάλογος-μη πόλεμος», που ήταν έμπνευση του Α. Παπανδρέου, έχει εκμετρήσει το ζην της. Οι διερευνητικές επαφές δεν αποδίδουν. Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο να φοβάται έναν ευρύτερο διάλογο με την Τουρκία. Στα περισσότερα ζητήματα που εγείρει η Τουρκία, το δίκιο είναι με το μέρος μας. Σ’ έναν τέτοιο διάλογο, που δεν σημαίνει άτακτη υποχώρηση, μπορούμε και εμείς να θέσουμε θέματα. Υπό την προϋπόθεση, βεβαίως, ότι θα έχουμε μια στρατηγική μακράς πνοής. Με καθαρές κόκκινες γραμμές, με διάθεση συμβιβασμού, όπου τα επιχειρήματά μας είναι αναιμικά, και χωρίς αυταπάτες για τον ρόλο των συμμάχων μας.

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr