Ένας μεγάλος αθλητής σε ένα μικρό κράτος

Τα δάκρυα του Θοδωρή Ιακωβίδη και οι δηλώσεις του από το Τόκιο, ηταν απλά ένα ακόμα ηχηρό ράπισμα στο τι συμβαίνει τόσα χρόνια ”πίσω από τις κουρτίνες”…  που λέει και η Άννα Κορακή στον ελληνικό αθλητισμό. Και αν αισθανθήκαμε οργή  μαθαίνοντας για τις σεξουαλικές επιθέσεις σε αθλητές-αθλήτριες, τώρα αισθανόμαστε ντροπή για το γεγονός ότι ένας αθλητής (υπάρχουν πολλοί περισσότεροι) σταματάει το όνειρο του γιατι δεν έχει την οικονομική δυνατότητα.  Και αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα για όσους έχουν κάνει , η κάνουν πρωταθλητισμό. Αν ένας γονιός δεν στηρίξει όσο μπορεί βέβαια το παιδί του-αθλητή- η έστω ένας αθλητής δεν βρει μια δουλειά για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που έχει ένα άθλημα (ρουχισμός, μετακινήσεις, διαμονή, βιταμίνες, γιατροί) τότε σταματάει και το όνειρο του! 

Στο πρόσωπο του  Ιακωβίδη, χιλιάδες νέα παιδιά βιώνουν μια κατάσταση που έχει παγιωθεί και δεν θα αλλάξει. Βλέπουν ότι οι μόχθοι , η κούραση, η προσπάθεια για να κάνουν το όνειρο τους πραγματικότητα, θα σβήσει γρήγορα αν δεν έχουν “πλάτες”, η οικογενειακή περιουσία. Εκτός αν καταφύγουν  σε lifestyle συνταγές, και θα έχουν την αποδοχή από όλους. Γιατί κακά τα ψέματα είμαστε μια κοινωνία που αποθεώνει τους παίκτες του survivor και απαξιώνει  τους αθλητές μας.  Ο Ιακωβίδης είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα και  εκφράζει όλους του μη πρωτοκλασάτους αθλητές, που χρόνια τώρα  αγωνίζονται όχι για κάποιο σιδερικό (μετάλλιο)  αλλά για την επιβίωση τους, έχοντας μια κυβέρνηση με επιλεκτική ευαισθησία απέναντι τους, και σπεύδει όταν τα φώτα της δημοσιότητας πέσουν επάνω τους μετά από μια επιτυχία. Ήθελα να ήξερα πόσοι πολιτικοί θα τον καλούσαν στο τηλέφωνο και θα έβγαιναν φωτογραφίες μαζί του αν κέρδιζε κάποιο μετάλλιο και  τους φέρονται μόνο σαν ιδανικό φόντο για φωτογραφίες εθνικής περηφάνειας, για μικροπολιτικά παιχνίδια

Κανονικά, τα δάκρυα του Ιακωβίδη  θα έπρεπε να στοιχειώνουν όλους εκείνους που δεν έχουν κάνει απολύτως τίποτα για να μπορούν οι αθλητές να ζούνε και να προπονούνται με αξιοπρέπεια, αν είχαν το παραμικρό ψήγμα ευθιξίας κι ενσυναίσθηση.

Ας ελπίσουμε αυτή την φορά, η πολιτεία να συγκινηθεί από τα δάκρυα του Θοδωρή, που όπως είπε δεν είναι το θέμα να «μπαλώσουμε» τον Θοδωρή, καθώς υπάρχουν στην Ελλάδα άλλοι τόσοι Θοδωρήδες», αλλά να ξεκινήσει ο κρατικός μηχανισμός να βοηθάει όλους τους αθλητές έμπρακτα.

Πολύ φοβάμαι όμως, ότι και αυτήν την φορά η κυβέρνηση δεν θα δώσει σημασία παρά τις έντονες αντιδράσεις που υπάρχουν. Πολύ φοβάμαι ότι μόλις  “καταναλωθούν” οι λυγμοί του Θοδωρή Ιακωβίδη, και οι κάμερες σβήσουν, τότε θα επιστρέψουμε πάλι στην life style πραγματικότητα και ακόμα τα δάκρυά του δεν έχουν ακόμη στεγνώσει (όπως εύστοχα γράφει σε σχόλιο το tvxs)

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr