Η ερτζιανή βελόνα βρίσκει πάντα αυτό που ψάχνει

Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που η UNESCO καθιέρωσε ως Παγκόσμια Ημέρα Ραδιοφώνου την 13η Φεβρουαρίου. Τι είναι όμως το ραδιόφωνο; 

Η παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου είναι μόνο η αφορμή για να θυμηθούμε  πως δημιουργήθηκε η σημερινή ραδιοφωνική πραγματικότητα (στην Ελλάδα). Αλλά είναι και η αφορμή γιατί η σημερινή επέτειος είναι σημαντική (και ένα μοναδικό ενσταντανέ), ειδικά τις ημέρες που περνάμε .

 Έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι από τις μαγικές ραδιοφωνικές εκπομπές και την ανέμελη συντροφιά των ερτζιανών που κρατούσε συντροφιά την μεγαλύτερη πλειοψηφία του κόσμου. Μέχρι την στιγμή που μπήκαν στην ζωή μας, πρώτα η τηλεόραση και στη συνέχεια το διαδίκτυο, για να φτάσουμε στο σήμερα όπου παρά τις πιέσεις που δέχεται (οικονομική κρίση, πανδημία) όπως και τα υπόλοιπα ΜΜΕ, το ραδιόφωνο δείχνει ότι αντέχει. Και άντεξε, γιατί πολύ απλά είναι κάτι παραπάνω από παρέα, συντροφιά, ενημέρωση, ψυχαγωγία. Είναι ένας έρωτας, διαχρονικός, ένα σπίτι που στεγάζει την  μοναξιά μας.

Η διαφορετικότητα και η  αυθεντικότητα  είναι αυτά που κάνουν το ραδιόφωνο να ξεχωρίζει , όχι μόνο μέσα από τη μουσική αλλά και από τους ανθρώπους του. Η ελευθερία της έκφρασης που προσφέρει το ραδιόφωνο  είναι  αυτό νιώθει από την πρώτη στιγμή ο ακροατής. Και επειδή πολύ λόγος γίνεται για την λογοκρισία στα ΜΜΕ, ειδικά την εποχή της πανδημίας, το ραδιόφωνο είναι ξανά στο προσκήνιο (είτε μέσω ερτζιανών είτε μέσω διαδικτύου) για προσπαθήσει να σώσει την εγκλωβισμένη σε playlist  μουσική, μέχρι την ελευθερία της έκφρασης και τη διαφορετικότητα κάθε ατόμου. Θα μπορούσαν να γραφτούν πολλά για την σημασία του ραδιοφώνου στην ζωή μας, για τους ανθρώπους πίσω από τα μικρόφωνα, εκείνους τους αθέατους ήρωες που προσπαθούν καθημερινά να περάσουν το μήνυμα ότι οι αξίες και η αυθεντικότητα πρέπει να παραμείνουν ζωντανές. Ομως θα αρκεστούμε σε αυτό το κείμενο που δημοσιεύτηκε στο joinradio για τον σημερινό εορτασμό και περιγράφει με τον « πιο μαγικό» τρόπο τι είναι ραδιόφωνο. 

Η ερτζιανή βελόνα βρίσκει αυτό που ψάχνει

Η ημέρα που χάθηκες μέσα στην πόλη. Η νύχτα που ήσουν η πόλη. Η στιγμή που κράτησες ένα παλιό ραδιόφωνο και στάθηκες στη μέση του δρόμου.

Μια σκηνή πάνω σε μια νησίδα. Έχουμε ένα κεντρικό χαρακτήρα. Δεν έχουμε άλλο. Έχουμε αυτόν και μια Παγκόσμια Ημέρα. Και αυτοκίνητα που τον προσπερνούν. Δείχνει να τα αγνοεί. Λικνίζεται. Όχι από την αρχή. Στην αρχή, δυσανασχετεί. Κάτι τον ενοχλεί.

«Άντρας ή γυναίκα;» Γυναίκα. Δεν κρατάει ομπρέλα. Δεν χρειάζεται. Είναι μια όμορφη μέρα. Σχεδόν ήλιος. Δεν φοράει μπουφάν. Έχει μάλλον ζέστη. Φορά κοντομάνικη μπλούζα.

«Θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένη;». Θα μπορούσε, ναι. Την προδίδουν τα μάτια της. Κλείνουν και ανοίγουν σαν παραθυρόφυλλα, που τα χτυπά πότε ο Βοριάς, πότε ο Νοτιάς. Στο βάθος τους παραμονεύει μόνο αυτή η επιθυμία.

«Κάτι την ενοχλεί». Οι ήχοι του δρόμου, η βοή της πόλης, το θράσος των αυτοκινήτων, τα σφυρίγματα των άγαρμπων περαστικών, οι ερτζιανοί πράκτορες, που εποφθαλμιούν την απόδραση της.

«Μου αρέσει ακόμη και όταν δυσανασχετεί, ξέρεις». Παλεύει. Είναι όμορφοι οι άνθρωποι όταν παλεύουν. Ο εκνευρισμός της, κρύβει μια παράξενη γενναιοδωρία. Αυτό είναι μάλλον που σε γοητεύει. 

«Κάτι κρατά». Στα χέρια της κρατά το καταφύγιο της. Ένα παλιό ραδιόφωνο. Αυτό που προσπαθούν, εκεί στην αρχή, να της κλέψουν οι δόλιοι ερτζιανοί πράκτορες. Αυτό στο οποίο, τόσο ηχηρά αποτυγχάνουν. Γιατί είναι άσχετοι και βαβουριάρηδες. Και άνοιωθοι. Πολύ.

«Μπορεί και να είναι ευτυχισμένη;» Μπορεί, ναι. Πλέον, γελά απλόχερα. Η ερτζιανή βελόνα βρίσκει αυτό που ψάχνει. When no one is to hear, she laughs loudly. Λικνίζεται. Χωρίς να δυσανασχετεί. Είναι πια εκεί που πάντα ήθελε. Στο καταφύγιο. Στο δικό της καταφύγιο.

«Πώς την λένε;» Δεν ξέρω.
«Θα ήθελα να τη γνωρίσω». Κι εγώ.