Οι δικαστικές πλάνες που αποκαλύφθηκαν στις ΗΠΑ έφθασαν σε αριθμό ρεκόρ το 2013, χάρη σε πιο εμπεριστατωμένες αστυνομικές και δικαστικές έρευνες, όμως οι περιπτώσεις αυτές παραμένουν «η κορυφή του παγόβουνου», αποκαλύπτει μια ετήσια έκθεση που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.
Από τους σχεδόν 1.300 φυλακισμένους που αθωώθηκαν στη διάρκεια των 25 τελευταίων ετών για εγκλήματα για τα οποία ήταν καταδικασμένοι, 87 αθωώθηκαν το 2013, αριθμός που είναι ο μεγαλύτερος για μια χρονιά από το 2009, σύμφωνα με αυτή την έκθεση του Εθνικού Μητρώου για τις Δικαστικές Πλάνες, ένα πρόγραμμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Νορθγουέστερν και της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν.
Η κορυφή του παγόβουνου
Οι Πολιτείες όπου έγιναν πέρυσι οι περισσότερες αθωώσεις προσώπων που είχαν ήδη καταδικασθεί από το δικαστήριο, είναι το Τέξας, το Ιλινόις και η Νέα Υόρκη, σύμφωνα πάντα με την ίδια έκθεση. Οι αθωώσεις αυτές αφορούν πρόσωπα που κρίνονται αθώα βάσει αποδείξεων που δεν είχαν παρουσιασθεί κατά τη δίκη τους. Αυτές μπορεί να περιλαμβάνουν στοιχεία DNA που συνδέουν άλλο πρόσωπο με το έγκλημα, καθώς και στοιχεία για ψευδορκία ή ψευδή κατηγορία.
«Οι περιπτώσεις που γνωρίζουμε είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό των δικαστικών σφαλμάτων που τις περισσότερες φορές ουδέποτε ανακαλύπτονται», σχολίασε ο Σάμιουελ Γκρος, καθηγητής Δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν και βασικός συντάκτης της έκθεσης.
Οι αναλύσεις του DNA έπαιξαν ρόλο στο ένα πέμπτο των περιπτώσεων αποκάλυψης δικαστικής πλάνης, ενώ στο 38% των περιπτώσεων, οι φυλακισμένοι αθωώθηκαν «με πρωτοβουλία ή χάρη στη συνεργασία των δυνάμεων της τάξης».
«Συμφέρει να δηλώσεις ένοχος»
Μάλιστα στο 17% των περιπτώσεων, η μακρά ποινή κάθειρξης είχε επιβληθεί έπειτα από ομολογία ενοχής, προστίθεται στην έκθεση, η οποία επικεντρώθηκε στις βαριές καταδίκες για φόνους ή βιασμούς. Ένα από τα διδάγματα αυτής της έκθεσης είναι ότι «οι άνθρωποι που δηλώνουν ένοχοι, είναι μερικές φορές αθώοι», πρόσθεσε ο καθηγητής Γκρος.
«Δηλώνουν ένοχοι διότι φοβούνται πως, αν γίνει δίκη, θα καταδικασθούν σε πολύ μεγαλύτερη ποινή φυλάκισης, ακόμη και ότι θα καταδικασθούν ίσως σε θάνατο», λέει ο καθηγητής, υπογραμμίζοντας πως στις ΗΠΑ το 95% των καταδικών είναι αποτέλεσμα ομολογίας ενοχής.
Όσον αφορά τους καταδικασμένους σε θάνατο, ένας κατάδικος στο Μισούρι, ο Ρέτζιναλντ Γκρίφιν, αθωώθηκε το 2013 έπειτα από εγκλεισμό 25 ετών, αυξάνοντας σε 143 το συνολικό αριθμό των καταδικασμένων σε θάνατο που έχουν αθωωθεί στις ΗΠΑ.
Στην περίπτωση αυτή, όπως και σ’ αυτές των μισών (56%) από τους φυλακισμένους που αθωώθηκαν το 2013, η σύλληψη και η καταδίκη οφείλονταν σε ψευδομαρτυρία. Λάθη αυτοπτών μαρτύρων είναι επίσης υπεύθυνα για το 38% αυτών των ετυμηγοριών ενοχής, ενώ στο 46% των περιπτώσεων ευθύνεται η συμπεριφορά των ερευνητών.
Η υπόθεση Στίνεϊ
Η δημοσιοποίηση της έκθεσης συμπίπτει χρονικά με την επανεκδίκαση της υπόθεσης του Τζόρτζ Στίνεϊ Τζ., του νεότερου ατόμου που έχει εκτελεστεί στις ΗΠΑ, το 1944, σε ηλικία μόλις 14 ετών.
Ο Στίνεϊ, που είχε την ατυχία να είναι μαύρος στην έντονα ρατσιστική πολιτεία της Νότιας Καρολίνα, συνελήφθη για τη δολοφονία δύο λευκών κοριτσιών, 8 και 11 ετών, στη μικρή κωμόπολη Αλκάλου. Αμέσως μετά τη σύλληψή του, ο πατέρας του απολύθηκε και η οικογένειά του αναγκάστηκε να διαφύγει για να σωθεί από το λιντσάρισμα. Ο 14χρονος έμεινε μόνος να αντιμετωπίσει μία στημένη δίκη. Με μία διαδικασία που διήρκεσε μόλις μία μέρα και ένα δικαστήριο που αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από λευκούς, η τύχη του ήταν προδικασμένη. Μοναδικά στοιχεία για την «ενοχή» του ήταν το γεγονός ότι αυτός και η αδελφή του μίλησαν με τα μικρά κορίτσια πριν δολοφονηθούν και οι μαρτυρίες τριών λευκών αστυνομικών ότι ομολόγησε το έγκλημα. Η αναψηλάφιση της υπόθεσης έφερε στοιχεία που τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό της δικαστικής πλάνης.
Πηγή: 902.gr