Ζώντας σε ξένη πόλη: Μικρά Αγγλία

Ολοι σου λένε πως στην Αγγλία θα σπουδάσεις και ένα λαμπρό επαγγελματικό μέλλον θα ακολουθήσει. Βρίσκομαι στη χώρα που όλα είναι οργανωμένα, δεν υπάρχει γραφειοκρατία, η δημόσια και νοσοκομειακή υγεία είναι δωρεάν και φυσικά τα μέσα μεταφοράς είναι πάντα στην ώρα τους. Τι όμως από όλα αυτά είναι αλήθεια;

Φτάνοντας στο πανεπιστήμιο και πριν ακόμη ξεκινήσουν τα μαθήματα συνειδητοποιείς πόσο οργανωμένο είναι το σύστημα. Ολα τα γραφειοκρατικά έχουν ετοιμαστεί για σένα πριν από σένα, η φοιτητική σου κάρτα σε περιμένει, το πρόγραμμα των μαθημάτων ανακοινωμένο και με ένα πλουσιοπάροχο lunch την πρώτη μέρα άφιξής σου γνωρίζεις τους συμφοιτητές σου.

Μερικές μέρες αργότερα ξεκινάνε τα μαθήματα, η μία εργασία μετά την άλλη, εργαστήρια, διαλέξεις και ξαφνικά φτάνουν τα Χριστούγεννα. Η πρώτη εξεταστική· εδώ δεν δίνονται δεύτερες ευκαιρίες. Πρέπει να περάσεις! Οι περισσότεροι από τούς συμφοιτητές σου έχουν ήδη βρει δουλειά που τους περιμένει όταν αποφοιτήσουν. Σε πιάνει πανικός, «εγώ τι θα κάνω;» σκέφτεσαι. Ξανά μαθήματα, εργαστήρια, συνεντεύξεις για δουλειά, ξανά εξεταστική και άλλες συνεντεύξεις, διπλωματική, αποφοίτηση.

Ετσι, έχοντας περάσει ένας χρόνος και κάτι και έχοντας το μεταπτυχιακό στο χέρι, βρίσκομαι σε μία ξένη χώρα χωρίς δουλειά. Οι συνεντεύξεις δεν αποφέρουν καρπούς άρα έρχεται η ώρα που πρέπει να βγάλω λεφτά για να ζήσω, εάν θέλω να παραμείνω σε αυτήν τη γη της επαγγελίας. Φυσικά πρέπει να βρω ένα σπίτι εκτός των εστιών του πανεπιστημίου. Στην Αγγλία ωστόσο δεν μπορείς να νοικιάσεις σπίτι αν είσαι άνεργος και ξένος και αν δεν νοικιάσεις σπίτι δεν μπορείς να βρεις δουλειά. Φαύλος κύκλος.

Παρ’ όλα αυτά καταφέρνω να βρω μια «προσωρινή» δουλειά σε ένα take-away μαγαζί για τα προς το ζην. Μέσα σε οκτώ μήνες –και έχοντας ψήσει χιλιάδες φαλάφελ– βγάζω αρκετά για να μπορώ να κάνω ταξίδια και εκδρομές στην Αγγλία για να γνωρίσω περισσότερο τη χώρα. Εχω γίνει μια μικρή Αγγλίδα: παντελόνι που δεν ξεπερνάει τον αστράγαλο για να μη γεμίζει λάσπες από τη βροχή, έχω συνηθίσει το αγγλικό φαγητό και τους μεθυσμένους ντόπιους από τις 6 το απόγευμα. Ταυτόχρονα ο ήλιος έχει να φανεί για μήνες.  

Εχω σταματήσει να πηγαίνω στους γιατρούς αφού αρνούνται πεισματικά να γράψουν φάρμακα εκτός και αν έχεις ήδη μια βδομάδα πυρετό (βλέπεις η «δωρεάν» υγεία συμπεριλαμβάνει οικονομικές περικοπές και στα φάρμακα μιας απλής ίωσης). Με αποτέλεσμα μια σακούλα φάρμακα να υπάρχει πάντα στη βαλίτσα σε κάθε επιστροφή μου από την Ελλάδα.

Ωσπου εντελώς αναπάντεχα παρουσιάζεται μια καλή δουλειά στην Ελλάδα πάνω στις σπουδές μου και αποφασίζω να φύγω πίσω. Το κεφάλαιο Αγγλία έχει τελειώσει. Οχι άλλα φαλάφελ, σύννεφα, βροχές, απελπιστικές προσπάθειες εύρεσης εργασίας.

– Η Νικολέτα Κουμπουζή είναι Μηχανικός

– Το άρθρο είναι από το αρχείο του Docville της εφημερίδας Documento