Η αδυναμία ή πολιτική της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, της μη γρήγορης σχημάτισης κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, μας φέρνει για άλλη μια φορά να διερωτούμαστε. Πρόκειται περί ανικάνων ή επικίνδυνων;
Η απάντηση πιστέυω, βρίσκεται στη μέση. Ναι, είναι ολίγων ανίκανοι και ναι, είναι και ολίγων επικίνδυνοι, αφού αυτό έρχεται σα συνέπεια. Όμως, πάνω από όλα, δεν είναι πατριώτες.
Άς δούμε όμως την έννοια της λέξης αυτής. “Πατριώτης” θα ήταν αυτός που θα έδινε τα πάντα για την πατρίδα του χωρίς αντάλλαγμα. Και το υπογραμμίζω, διότι εάν υπάρχουν ανταλλάγματα για πατριωτικές στάσεις, τότε απλά θα μπορούσε και κάποιος που δεν θα ένιωθε απολύτως τίποτα για το έθνος, να προσφέρει τις υπηρεσίες του, περιμένοντας την συμφωνημένη αμοιβή του.
Σε μια λοιπόν κρίσιμη,όπως σωστά συμφωνούμε όλοι, κατάσταση και στιγμή που έχει περιέλθει η χώρα, προς τι όλοι αυτοί οι όροι που θέτονται από τον κάθε υποψήφιο προθυπουργό, που φέρεται ώς αναπληρωτής του υπάρχοντος; προς τι ο κύριος Παπαδήμος θέτει όρους διακυβέρνησης; πρός τι ο κύριος Σαμαράς δεν θέλει να συμμετάσχει με δικά του πολιτικά στελέχη μέσα στη νέα κυβέρνηση; και τέλος, προς τι ο κύριος Παπανδρέου, δεν θέλει να δώσει σοβαρές αρμοδιότητες στον νέο διαχειριστή της κρίσης;
Ο κάθε ένας που φέρεται να βάλει λίγο πλάτη για την άμεση έξοδο της χώρας από την κρίση, θέτει τους όρους του, με τρόπο απροκάλυπτο και προκαλώντας την κοινή γνώμη. Ναι! να σωθεί η χώρα αλλά να καώ εγώ; όχι λοιπόν,μπορούν να κρατήσουν όποια στάση επιθυμούν, όμως σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με πατριώτες, αλλά με κοινούς επιχειρηματίες, που προσπαθούν να εξασφαλήσουν τις μετοχές τους, προς χάριν των μετόχων τους και της επιχείρησης τους.
Ζητείται λοιπόν πατριώτης, όπως ζητείται εκείνος ο στρατιώτης,που ενώ ξέρει ότι είναι πιθανόν να χάσει την ίδια του τη ζωή, παίρνει την απόφαση να προχωρήσει..πόσο πατριωτικό θα ήταν εάν έθετε όρους;
Κώστας Χριστοδούλου
