Ζητείται επειγόντως… «ΜΕΘ»

Πολλά και διαφορετικά ακούγονται τις τελευταίες μέρες σχετικά με την εξωτερική πολιτική. Διαβάζουμε στον συντηρητικό τύπο: “Νίκη των Καραμανλικών και των Σαμαρικών έναντι της Σιμητικής γραμμής του Μητσοτάκη”. “Νο 1 δελφίνος ο Δένδιας με γκολ από την Άγκυρα”, “Ο Μητσοτάκης στα “σχοινιά” μετά τη σθεναρή στάση του ΥΠΕΞ στα Ελληνοτουρκικά”, και άλλα τέτοια. Δε νομίζουμε ότι “ταραχή θα πέσει στον “Άδη” και θα υποχωρήσει το σανίδωμα από την πίεση τη μεγάλη του…ήλιου!

Ωστόσο στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, πολλά και διαφορετικά ακούγονται και στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είτε ως κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη (κυρώσεις της ΕΕ προς την Τουρκία, κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα, παραβιάσεις και ένταση στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσόγειο, διάφορα για τη συμφωνία των Πρεσπών, κ.ά.), είτε ως κατάθεση απόψεων και προσεγγίσεων που διαφοροποιούνται – λίγο ή πολύ – από την επίσημη (;) “γραμμή” της Κουμουνδούρου. Η ζύμωση που παρατηρείται τελευταία στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο γύρω από αυτά τα θέματα καλά κρατεί. Η προηγούμενη κυβέρνηση έφυγε έχοντας στις “αποσκευές” της την ιστορική συμφωνία των Πρεσπών με ευεργετικά για τη χώρα αποτελέσματα, όσο κι αν επιχείρησε ο εθνικιστικός και ακροδεξιός λαϊκιστικός χώρος – και εντός της ΝΔ – να τη ναρκοθετήσει. Όμως ακόμα και όσοι υπερασπίστηκαν με σθένος τη συμφωνία αυτή, την ερμηνεύουν διαφορετικά. Άλλη για παράδειγμα είναι η ερμηνεία, η αφετηρία εκκίνησης του πρώην ΥΠΕΞ Νίκου Κοτζιά και διαφορετική εκείνη του Νίκου Μπίστη. Διαφορετικά εκτιμούν κάποια στελέχη της Κουμουνδούρου τη στάση του Ν. Δένδια στην πρόσφατη on camera αντιπαράθεση με τον Τσαβούσογλου, διαφορετικά οι της “Γέφυρας”, διαφορετικά φαίνεται να προσεγγίζει το γεγονός ο Ν, Κοτζιάς. Ο έμπειρος και εν πολλοίς αποτελεσματικός ως υπουργός Ν. Κοτζιάς ο οποίος, ωστόσο, έχει σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης του εγώ του (κατά την ταπεινή μας γνώμη).

Για την Αριστερά δεν είναι άγνωστη αυτή η διελκυστίνδα πολιτικών θέσεων, απόψεων, προσεγγίσεων και εκτιμήσεων. Στον πολύπαθο αυτό χώρο – σε επίπεδο ηγετικής ομάδας τουλάχιστον – ο καθένας προσέρχεται με το πολιτικό και ιδεολογικό του φορτίο. Η διαπάλη ιδεών είναι επιβεβλημένη για να παραχθεί πολιτική. Μόνο που δεν πρέπει να έχει τα χαρακτηριστικά της διαρκούς και συγκρουσιακής πάλης .. χαρακωμάτων!! Στην Αριστερά πάντα εκκινούσαμε από την ίδια αφετηρία για το πολιτικό υποκείμενο που θέλαμε να αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα συγκεκριμένων κοινωνικών στρωμάτων, συζητούσαμε, αντιπαρατιθέμεθα, αλλά στο τέλος α π ο φ α σ ί ζ α μ ε δημοκρατικά να υπηρετήσουμε τα συμφωνηθέντα στη βάση της αρχής της πλειοψηφίας. Ο φατριασμός οδηγούσε σε αυτοϋπονόμευση του ενιαίου πολιτικού χώρου. Έχει πικρή πείρα η Αριστερά από προσωπικές πολιτικές ατζέντες και την επαγόμενη δυσπιστία που δηλητηριάζει και αδρανοποιεί τον κορμό του πολιτικού φορέα….

Στα μαθηματικά λέμε ότι να για να αντιμετωπίσεις τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις μιας θεωρίας πρέπει να βγεις έξω απ’ αυτήν, να αλλάξεις το πλαίσιο αναφοράς και ενδεχομένως να εμπλουτίσεις τα αξιώματα. Να διευρύνεις το πεδίο έρευνας και να επιλέξεις διαφορετικά “γυαλιά” προσέγγισης, να αναπτύξεις νέα θεωρία.

Στην πολιτική;

Χωρίς να κάνουμε βολικές απλουστεύσεις, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο πολιτικός χώρος οφείλει να φοράει τα “γυαλιά” των ανθρώπων στους οποίους απευθύνεται. Να παράγει θεωρία η επιστημονική ανάλυση της πραγματικότητας και όχι να στριμώχνεται η πραγματικότητα στα στενά παπούτσια “αληθειών” θεολογικού τύπου!! Το πλαίσιο αναφοράς και τα “αξιώματα” εκκίνησης της πολιτικής πρακτικής του εφικτού, οικοδομούνται εντός της κοινωνίας και των πραγματικών αναγκών της. Η πολιτική πρόταση έχει αξία όταν είναι ένα βήμα πιο μπροστά, όταν κάνει γκελ στους πολίτες, όταν σε “κουβαλούν” στις πλάτες τους, όταν νιώθουν ότι έχεις όραμα και ελπίδα ικανά να τους κινητοποιήσει… Όταν ο ηγέτης αποτελεί το brand name της παράταξης στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο και όχι τον αναλώσιμο εσωκομματικό διαιτητή αυτοϊκανοποιούμενων προσώπων και ομάδων, όπως πιθανώς θέλουν ορισμένοι…  

Σ’ ότι αφορά στον τίτλο του άρθρου, διαβάστε: “Ζητείται επειγόντως… Συνέδριο”. Ίσως έτσι ξεκαθαρίσει το τοπίο και εκλείψει η πολυγλωσσία σε πολιτικές θέσεις, ύφος και … ήθος. Και τότε ίσως κάποιοι δεν θα αντέξουν την ασυλία που τους προσφέρει η σημερινή “χαλαρότητα” θέσεων, υποθέσεων και … εσωστρεφών παρενθέσεων… Και εμείς οι απέξω μπορεί και να καταλάβουμε ότι τα “σύκα” είναι σύκα και η “σκάφη”, σκάφη…

ΥΓ: Πολλοί είναι εκείνοι που λένε ότι η πολιτική είναι πόρνη. Εμείς; Αντί άλλων: Τάσος Λειβαδίτης (Καντάτα, 1960)

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,/ ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια»,/ πήρε μια γυναίκα,/ μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο,/ αντί να γδυθεί και να επαναλάβει την αιώνια κίνηση,/ γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει/ να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,/ «εδώ έρχονται για άλλα πράγματα»,/ οι άλλοι απ’ έξω δώσ’ του χτυπήματα στην πόρτα./ Με τα πολλά άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές/ – ακούς εκεί διαστροφή να θέλει να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα./ Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος./ Κανείς δεν τον ξανάδε πια./ Και μόνο εκείνη η γυναίκα,/ θα ’ρθει η αναπότρεπτη ώρα μια νύχτα,/ που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,/ πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθιά,/ την πιο μεγάλη ερωτική πράξη/ μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr