Οι φίλοι του Ζακ θέλουν δικαιοσύνη, θέλουν να ανασάνουν ξανά

Οι παρέες γελούν, θρηνούν, χορεύουν και «γράφουν ιστορία». Με αφορμή την έναρξη της δίκης για τη δολοφονία του Ζακ, η Ιωάννα, ο Πάνος, η Ηρώ, η Λένα και ο αδερφός του Ζακ, Νίκος Κωστόπουλος, μιλούν στο Κουτί της Πανδώρας και μας «συστήνουν» από την αρχή τον Ζαχαρία, τον Ζακ, τη Zackie... τον «κολλητό» τους. Με αφορμή τη συμπλήρωση τριών ετών από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, αναδημοσιεύουμε άρθρο όπου οι φίλοι του Ζακ, ανοίγουν την καρδιά τους στο koutipandoras.gr

Zak FINAL

Περνώντας σήμερα από την οδό Γλάδστωνος στο κέντρο της Αθήνας, λίγα πράγματα θυμίζουν τι συνέβη εκεί πριν από δυο χρόνια. Το βράδυ της Παρασκευής 21 Σεπτεμβρίου του 2018, ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονήθηκε άγρια στον ίδιο ακριβώς δρόμο. Εκεί που τώρα απομένουν λίγα ξεθωριασμένα συνθήματα και γκράφιτι.

Ο 33χρονος ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστής πριν δύο χρόνια, ξεψυχούσε σε αυτό το σημείο, μετά από τα χτυπήματα των «εξαγριωμένων» καταστηματαρχών, τις κλωτσιές των ματατζήδων, μπροστά στα μάτια δεκάδων «θεατών».

Σήμερα, Τετάρτη 21 Οκτώβρη ξεκινάει η δίκη για την απάνθρωπη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών. Ο Ζακ δεν ήταν ο αδίστακτος «πρεζάκιας», ο αλήτης που ήθελε να ληστέψει με κάθε κόστος, αλλά ένας καθημερινός ήρωας, ένας αγωνιστής με πολυδιάστατη ακτιβιστική δράση.

«Ο Ζακ ήθελε να χορεύει και να γελάει να μπορεί να είναι ο εαυτός του», εξηγεί η φίλη του η Ιωάννα, «ένας άνθρωπος που με όποιον συναναστρεφόταν του έκανε μόνο καλό», όπως προσθέτει η Λένα. Ο Ζαχαρίας ο Ζακ η Zackie αγωνιζόταν σε όλη του τη ζωή για «να σταματήσει ο κόσμος να φοβάται», τονίζει η Ηρώ ενώ όπως θα συμφωνήσουν ο κολλήτος του, ο Πάνος και ο αδερφός του, ο Νίκος… «Ο Ζαχαρίας αποφάσισε να ζήσει ανοιχτά και ελεύθερα, όσο ελεύθερα δε θα ζήσουν ποτέ όλοι οι δολοφόνοι του».

Στο χρόνο που κύλησε ανάμεσα στα δύο γεγονότα πολλά μεσολάβησαν. Η ελληνική κοινωνία διχοτομήθηκε για ακόμα μια φορά. Κάποιοι επέλεξαν τον κανιβαλισμό, τη φρίκη και το «σκοτάδι» ενώ άλλοι συνέχισαν τον αγώνα από εκεί που ακριβώς τον «άφησε» ο Ζακ.

Η κατηγορία από απόπειρα ανθρωποκτονίας «υποβιβάστηκε» σε πρόκληση θανατηφόρας σωματικής βλάβης, ενώ οι δύο καταστηματάρχες και οι τέσσερις αστυνομικοί που κατηγορούνται, για πολλούς ακόμη και σήμερα δεν είναι δράστες και θύτες αλλά «παλικάρια».

Και στο φόντο όλων αυτών η δίκη της Χρυσής Αυγής. Μια δίκη ιστορικής σημασίας που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και που παρά την αρχική χαρά «ασθμαίνει» λίγο πριν το τέλος. Μια δίκη για το φασισμό, τη ρατσιστική βία, τη μισαλλοδοξία, για «αυτά» που πυροδοτούν εγκληματικές συμπεριφορές, όπως αυτή που στέρησε τη ζωή από τον Ζακ Κωστόπουλο.

Από τις βόλτες στην παραλία της Ιτέας, τα καλαμπούρια στο σχολείο, μέχρι τα ξενύχτια, τα ζόρια και τις εξομολογήσεις αργότερα, η Ιωάννα, ο Πάνος, η Ηρώ, και η Λένα ήταν και είναι οι κολλητοί του Ζακ, η «συντροφιά» του Ζαχαρία (όπως τους συστήθηκε τότε, στα πρώτα παιχνίδια ως μικρά παιδιά). Μαζί τους πάντα και ο Νίκος Κωστόπουλος, αδερφός του Ζακ. 

Μια παρέα μοναδική και αχώριστη, που μοιράστηκε μαζί με τον Ζαχαρία όλη την περιπέτεια της ενηλικίωσης. Που τον είδε να να φεύγει από την Ιτέα, να «ανθεί» και θρήνησε, εξοργίστηκε όταν κάποιοι αγανακτισμένοι νοικοκυραίοι του τερμάτισαν τα όνειρα.

Για όλα αυτά, για τις σκέψεις τους σχετικά με τη δίκη, οι φίλοι του και ο αδερφός του Ζακ, μιλούν στο Κουτί της Πανδώρας και «αποκαλύπτουν» ποιος ήταν ο Ζαχαρίας, ο Ζακ, η Zackie.

Ιωάννα: «Στεναχωριέμαι που εκείνη τη μέρα δεν ήταν κάποιος εκεί να τον πάρει αγκαλιά όπως έκανε εκείνος»

«Την πρώτη φορά που είδα τον Ζαχαρία ήταν ένα απόγευμα που έπαιζα με τις φίλες μου και εκείνος περνούσε μπροστά από το σπίτι μου με τα πατίνια του. Κατευθείαν ένοιωσα ευφορία. Αργότερα συναντηθήκαμε στο δημοτικό που όλα τα παιδιά είχαμε άγχος για το άγνωστο ενώ εκείνος έμοιαζε να μην έχει.

Ήταν πολύ χαμογελαστός (όπως πάντα) πράγμα το οποίο με ώθησε στο να πάω να κάτσω δίπλα του.  Δέσανε οι ψυχές μας ,στο γέλιο, στη μουσική, στο χορό, στις βόλτες στις σκανταλιές και φυσικά στην τρίλιζα που παίζαμε σε όλο το λύκειο ασταμάτητα, ειχαμε ένα τετράδιο μόνο για αυτό το οποίο φυσικά έπεσε κάποια στιγμή στα χέρια των καθηγητών», διηγείται η Ιωάννα Λαμπροπούλου που ζει ακόμα στην Ιτέα και ουσιαστικά «μεγάλωσε μαζί» με τον Ζακ, καθώς έμεναν σε διπλανά σπίτια.

«Είχαμε ένα στέκι και πηγαίναμε εκεί κάθε απόγευμα για να καπνίσουμε και να συζητήσουμε με αστεία σοβαρότητα πως θα εξελιχθεί η ζωή μας. Εκείνος ήθελε να χορεύει και να γελάει να μπορεί να είναι ο εαυτός του χωρίς αυτό να απασχολεί κανέναν. Μαζευόμασταν στο σπίτι του και κάναμε βιντεο κλιπ, ντυνόμασταν, τραγουδούσαμε, γεμίζαμε το πάτωμά με νερό και κάναμε πατινάζ, παίζαμε παντομίμα!

Μια μέρα μας ανακοίνωσε ότι θα φύγει για Αμερική, ακούγαμε «το ψυχή μου καρδιά μου» του Βαρδή (πες μου που γυρνάς που πας τι ψάχνεις να βρεις) κλαίγαμε και γελάγαμε ταυτόχρονα! Ευτυχώς μετά από ένα χρόνο γύρισε!

Είχε την ανάγκη να υποστηρίξει και να βοηθήσει κόσμο έτσι λοιπόν ως οροθετικός εντάχτηκε σε διάφορες οργανώσεις ,αλλά και μόνος του μέσα από τα άρθρα του βοήθησε ανθρώπους.  Όσο μεγαλώναμε βρίσκαμε κοινά, για τους ανθρώπους για τα ζώα! Ήταν και εκείνος πολύ φιλόζωος όπως και εγώ. Οι καταστάσεις με τις οποίες ερχόταν αντιμέτωπος ήταν πιο βίαιες από ότι είχε φανταστεί, εκείνος όμως αντλούσε μια τρομερή δύναμή μέσα από τον φόβο του, τον θαύμαζα γι αυτό.

Μια φορά θυμάμαι είχε δεχτεί επίθεση η παρέα του και ένας φίλος του  κατέληξε στο νοσοκομείο πολύ βαριά χτυπημένος και τότε συνειδητοποίησα ότι ο Ζαχαρίας και ο κάθε Ζαχαρίας έπρεπέ να παλεύει για την εαυτό του κάθε μέρα! Του έλεγα «σταμάτα, δεν θα αλλάξεις εσύ τον κόσμο, προέχει η ζωή σου» και μου απαντούσε: «τον κόσμο δεν θα τον αλλάξω ίσως, αλλά θα βοηθήσω όσους  περισσοτέρους μπορώ»

Ήταν φωτεινός με μια καθαρότητα στο βλέμμα και με μια απρόσμενη σεμνότητά στην συμπεριφορά του που μου προκαλούσε δέος.Η αγκαλιά του ηταν τόσο σφιχτή που έμοιαζε να σηκώνει τοίχους και εκεί τίποτα δεν μπορούσε να σε ακουμπήσει. Φίλος που στις άσχημες μέρες θα έφτιαχνε όμορφες στιγμές! Μέσα του υπήρχε πάντα ο παιδικός ενθουσιασμός για την ζωή.

Τη μέρα που τον σκότωσαν τον έψαχνα το απόγευμα, δεν μπορούσα να τον βρω πουθενά. Την επομένη μέρα Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου χτυπάει το τηλέφωνο ήταν ο αδελφός του, αυτό το τηλεφώνημα το σκέφτομαι κάθε μέρα. Μετά από κάποια ώρα οι πληροφορίες έρχονταν βροχή. Πρεζάκι, κλέφτης τον έκοψε η τζαμαρία.

Δεν σκεφτόμουν τίποτα άκουγα αλλά δεν άκουγα στην πραγματικότητα. Πήγαμε στην Αθήνα να μαζέψουμε τα πράγματά του και να πάρουμε το σκυλί του τον Σνουπυ, ήταν κάπως όλα μηχανικά. Κάποια στιγμή θυμάμαι μονό με πήρε η Ηρώ τηλέφωνο και μου είπε τον Ζαχαρία τον σκοτώσανε ,καμία τζαμαρία δεν τον έκοψε και τότε άρχισα να ξυπνάω από το σοκ.

Όταν είδα τα βίντεο, μια και μοναδική φορά, να τον ποδοπατάνε επί 25 ολόκληρα λεπτά  σε συνδυασμό με αυτόν τον πανζουρλισμό που επικρατούσε στα ΜΜΕ, θύμωσα, εξοργίστηκα ,δεν με χωρούσε ο τόπος. Μετά από καμιά βδομάδα ένα πρωί μπήκα στο αμάξι και επαιζε Μαντόνα το ράδιο, η αγαπημένη του και τον θυμήθηκα να χορεύει μονος του στον καθρέφτη του με ένα αποσμητικό για μικρόφωνο και τότε κατάλαβα ότι αυτοί δεν μιλάνε για τον δικό μου Ζαχαρία! «Αυτοί» λένε για ένα δικό τους δημιούργημα που το έφτιαξαν για να εξυπηρετήσουν τον σκοπό τους, να κρύψουν τους εαυτούς τους, να μη φανεί η βρωμιά τους και η σαπίλα που έχουν μέσα τους.

Εν αναμονή της έναρξης της δίκης, 2 χρόνια μετά την δολοφονία του Ζαχαρία και αφού έχουμε αντιμετωπίσει μια πρωτοφανή συγκάλυψη, πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα τον δικαιώσει. Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής θεωρώ πως θα παίξει σημαντικό ρολό. Ο φασισμός για μένα έχει ένα πρόσωπο.

Αν ο Ζαχαρίας ζούσε,θα κυνηγούσε το όνειρο του να παίξει στο θέατρο! Θυμάμαι μια φορά γυρνούσαμε σπίτι ήταν ξημερώματα και μας έκανε τους Δέκα μικρούς Μήτσους και γελάγαμε τόσο πολύ που βγαίναν από τα μπαλκόνια και μας πετούσαν πράγματα για να σταματήσουμε.

Είναι δύσκολο να μην είναι πια μαζί μας… Στεναχωριέμαι μόνο που εκείνη την μέρα δεν ήταν κάποιος εκεί να τον πάρει αγκαλιά όπως έκανε εκείνος».

Λένα: «Είδα στην τηλεόραση να σκοτώνουν τον καλύτερο μου φίλο. Μόνος, αβοήθητος…» 

«Με τον Ζαχαρία γνωριστήκαμε γύρω στα δεκαπέντε. Μας πήρε δυο-τρεις καφέδες μέχρι να γίνουμε αυτοκόλλητοι και αυτό γιατί ήταν αρκετά εσωστρεφής (τουλάχιστον στις πρώτες επαφές). Χαμηλών τόνων και λιγομίλητος, μέχρι που ξεκινήσαμε να μιλάμε για τη  μουσική… Πολύ γρήγορα συνειδητοποιήσαμε το κοινό μας γούστο.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το έντονο βλέμμα του, αυτό που από την πρώτη στιγμή μου κέντρισε το ενδιαφέρον.Ήταν παρατηρητικός και πολύ καλός ακροατής από πάντα (όταν τον ενδιέφερε κάτι) αλλιώς χανόταν στις σκέψεις του. Λάτρεψα την ευστροφία του και το καυστικό του χιούμορ», περιγράφει η Λένα Μαδούρα, μόνιμος κάτοικος κι αυτή της Ιτέας.

«Η εφηβική μας παρέα ήταν και θα είναι μέσα μου τα πιο χρωματιστά μας χρόνια.Γελάγαμε από καρδιάς! Ονειρευόμασταν, παίζαμε, δημιουργούσαμε, χορεύαμε και ταξιδεύαμε με το νου. Άπειρες ώρες συζητήσεων,ρομαντικές ψυχές κατά βάση,ανήσυχα πνεύματα… Ήμασταν πολύ τυχεροί που δημιουργήσαμε αυτή τη «δεύτερη οικογένεια» και μοιραστήκαμε αυτή την ιδιόμορφη περίοδο της εφηβείας.

Θυμάμαι την ημέρα που μου έκανε coming out… 

– Λένα θέλω να σου πω κάτι (με αυτό το βλέμμα που διαπερνούσε τα πάντα).

-Τι;

-Είμαι gay 

Τον ρώτησα γιατί (πόσο αστεία μου φαίνεται η απορία μου αυτή τη στιγμή!). Γιατί έτσι είμαι(μου απάντησε) .

Ανασήκωσα τους ώμους μου του είπα οκ και συνεχίσαμε ότι κάναμε. Νομίζω πως για όλους στην παρέα ήταν αδιάφορο ,δεχόμασταν ο ένας τον αλλόν έτσι ακριβώς όπως είμασταν…

Μετά από λίγα χρόνια βρεθήκαμε να ζούμε στην Αθήνα. Και πάλι ξεκινήσαμε να περνάμε ατελείωτες ώρες μαζί. Σπουδές, δουλειές,διασκέδαση,γέλιο άφθονο η ζωή ήταν ωραία! Και κάπου εκεί ήρθε η δεύτερη εξομολόγηση… -Λένα θέλω να σου πω κάτι…Τι;-Είμαι οροθετικός…Αυτή την φορά δε τον ρώτησα γιατί ούτε ανασήκωσα τους ώμους μου …παρά μόνο πάγωσα. Μη φοβάσαι μου λέει δε θα πεθάνω! (και γέλασε)… Μου εξήγησε κάποια πράγματα τον αγκάλιασα και συνεχίσαμε να αράζουμε στο μπαλκόνι.

Είχε αρχίσει και ψαχνόταν με τον ακτιβισμό,δεν έλεγε πολλά γι αυτό ήταν κάτι πολύ δικό του. Δεν είχαμε καταλάβει πόσο καλό έκανε  στους ανθρώπους που συναναστρεφόταν. Είχε πλέον ενεργό δράση και εγώ όλο και περισσότερο περήφανη γινόμουν γι αυτόν και την εξέλιξη του.

Από πάντα μας ενοχλούσε η αδικία,η αγένεια, ο παραγκωνισμός η ασχήμια αυτού του κόσμου,πάντα ονειρευόμασταν να τα αλλάξουμε όλα αυτά κι αυτό το πλάσμα έιχε βρει το δικό του μονοπάτι προς αυτό το όνειρο. Επιτέλους άφηνε και τους άλλους να δουν το φως που κουβαλούσε μέσα του. Είχε αρχίσει να χτίζει το μέσα του με πολύ αγάπη και να γίνεται πραγματικά δυνατος.

Την ημέρα της δολοφονίας ήμουν στη δουλειά. Ήρθε ένα μήνυμα από την Ιωάννα… Ο Ζαχαριάς βρέθηκε νεκρός. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Την πήρα τηλέφωνο, δεν ήξερε τι είχε γίνει. 

Μετά από λιγες ώρες η φρίκη πλέον είχε εικόνα. Δεν πίστευα στα μάτια μου ακόμα δε μπορώ να πιστέψω.Τον δολοφόνησαν σε κοινή θέα, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ο κόσμος κοίταγε και εκείνοι τον σκότωναν… μόνος αβοήθητος. Είδα στην τηλεόραση να σκοτώνουν τον καλύτερο μου φίλο.

Και ύστερα άρχισαν να λένε διάφορα εμετικά ..πρεζάκιας ,κλέφτης,αλήτης. Ποιος ο Ζαχαρίας που δεν είχε πειράξει ούτε μύγα… και αυτό πες το ήξεραν λίγοι…μάτια δεν είχαν να δουν; Υπάρχει εικόνα που σκοτώνουν στο ξύλο έναν άνθρωπο, πως είναι δυνατόν να μη το βλέπουν..; Ο νους μου δε χωράει ότι έγινε και ποτέ δεν πρόκειται.

Μόνο μια ερώτηση… μάτια δεν έχετε; Απαιτούμε δικαιοσύνη, απαιτούμε να τιμωρηθούν. Σταματήστε να λέτε και να γράφετε ότι να΄ναι σταματήστε να βγάζετε ακαταλόγηστο μίσος. Ο Ζαχαρίας δολοφονήθηκε και αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Στερήσαν τη ζωή ενός φωτεινού πλάσματος και αυτό δε χωράει κουβέντες. Οι νεκροί σου δε κείτουνται στο χώμα γενήκαν πουλιά ,δέντρα,αγέρας.Κάθεσαι στον ίσκιο τους,θρέφεσαι με τη σάρκα τους,αναπνέεις το χνώτο τους.Γενήκαν ιδέες και πάθη,και ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη…

Ο Ζαχαρίας θα είναι πάντα μέσα μας

Ηρώ: «Ο Ζαχαρίας/ Ζακ/ Zackie Oh πάλευε πάντα. Να φανούμε αντάξιοί του»

«Είμασταν 9 ή 10 χρονών όταν ήρθε στην τάξη μας ο Ζαχαρίας/ Ζακ/ Zackie Oh!. Ήταν ο αμερικάνος, είχε μόλις καταφτάσει από κάπου μακρία, εκεί που τοποθετούσαμε την Αμερική στα παιδικά μας μυαλά. Κάποια χρόνια αργότερα θα μας περιέγραφε γλαφυρά την προσγείωση του αυτή σε ένα ελληνικό χωριό και θα γελούσαμε.

Όπως όλα τα παιδιά του δημοτικού κάναμε αμέσως παρέα. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι στο “πάρτυ” γενεθλίων εκείνης της χρονιάς ήταν επιτέλους το πρώτο αγόρι που μας συνόδευσε στο χορό. Γιατί του άρεσε και μας άρεσε, και για κάποια χρόνια χορέψαμε πολύ.

Μεγαλώσαμε και πήγαμε στο Γυμνάσιο. Η αίσθηση είναι αυτή του ατελείωτου χιούμορ. Εννοείται ότι τα μόνα πράγματα που έτρωγε πάντα ήταν πατάτες τηγανιτές και κόκα κόλα. Αυτά που έφαγε και την τελευταία φορά που τον είδα. Αρχές Σεπτέμβρη του 2018. Τρεφόταν τότε από την ποπ μουσική και κουλτούρα και από τα όνειρα της φυγής. Όπως όλοι μας που θέλαμε να γίνουμε κάτι. Παίζαμε θέατρο, χορεύαμε και γελούσαμε πολύ», θυμάται η Ηρώ που τώρα ζει στο εξωτερικό.

«Στα μαθήματα βαριόταν… πολύ. Ένα ατελείωτο σταυροπόδι που περίμενε το διάλειμμα για τσιγάρο. Ήταν πολύ ικανός με τις λέξεις, αλλά δεν το ενέπνεε το περιεχόμενο της εκπαίδευσης.

Και μετά το βάσανο τελείωσε… Μεγαλώσαμε και ήμασταν έτοιμοι να κατακτήσουμε τον κόσμο. Και κυρίως να φύγουμε.. Εκείνος ακούραστος, διακοπές και γιορτές, δουλειά στο μαγαζί: σέρβις πάνω κάτω και ατελείωτα καυτά μεσημέρια με πορτοκαλάδες. Γελούσαμε ακόμη… Στην Αθήνα, δραματική σχολή, υπόγειες γκαρσονιέρες, καφέδες, ξενύχτια και ατέλειωτες αφηγήσεις από την πόλη και την νέα μας ζωή. Και γέλιο…

Στρατός στο Μεσολόγγι, γιατί όχι; Άρπαξε την ευκαιρία και βούτηξε. Στο προαύλιο του στρατιωτικού νοσοκομείου στην Κατεχάκη ατελείωτοι καφέδες περιμένοντας να μάθει. Ναι ήταν οροθετικός. Μία νέα πραγματικότητα για εκείνον.

Και ήρθε η συνειδητοποίηση, ο κόσμος πρέπει να μάθει, να ενημερωθεί, να μην φοβάται. Και ξεκίνησε ο αγώνας. Με την ακτιβιστική δράση έκανε κάτι που ήξερε πολύ καλά: μετέτρεψε το αρνητικό σε θετικό. Και δούλεψε πολύ. Μεγαλώσαμε και συνεχίσαμε να γελάμε. Μαγειρεύαμε και τρώγαμε (κυρίως πατάτες τηγανιτές, να μην ξεχνιόμαστε) και ακούγαμε μουσικές.

Εκείνος πάντα φινετσάτος και ταλαντούχος βρήκε τον εαυτό του στο θέατρο και στο show. Με όπλο αυτή την έμφυτη ατάκα. Και συνεχίζαμε να γελάμε…

Και χανόμασταν και ξαναβρισκόμασταν και ξανά από την αρχή… Τον Αύγουστο του 2018 βρεθήκαμε ξανά παρέα στην Ιτέα. Και ο Ζαχαρίας/ Ζακ / Zackie Oh! έσβησε τα κεράκια για τα γενέθλιά του και γελάσαμε…

Λίγες μέρες μετά στην καυτή Αθήνα, πήγαμε για κάποιες δουλειές με το μηχανάκι και όταν τον άφησα σπίτι με ρώτησε: Θα ανέβεις να το δεις; Δεν είχα προλάβει να πάω. Είπα όχι, την επόμενη φορά. Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που γελάσαμε παρέα.

“Κάποιος έντιμος νοικοκύρης προσπάθησε να διώξει έναν κλέφτη – πρεζάκια από το μαγαζί του.” Αυτή ήταν η είδηση. Και ήρθαν τα βίντεο. Ενός ανθρώπου που φοβάται και τρέχει. Και κάποιων άλλων με ή χωρίς στολή που τον χτυπούν μέχρι που ξεψυχάει. Και παγώσαμε. Και τώρα όλοι είμαστε λίγο πιο σκληροί και μάθαμε να ζούμε με αυτό. Ναι ο Ζαχαρίας/ Ζακ/ Zackie Oh! δολοφονήθηκε.

Σε λίγο ξεκινάει η δίκη των δολοφόνων. Ο Ζαχαρίας/ Ζακ/ Zackie Oh! πάλευε πάντα.

Εύχομαι να είμαστε όλοι όσοι τον ξέραμε ή τον διαβάζαμε ή μας μπούχτισε η αδικία που διαπράχθηκε σε βάρος του, να φανούμε αντάξιοί του».
 

Πάνος: «Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου»

«Γνωριστήκαμε το 1997. Ήταν στην παιδική χαρά της Ιτέας αμέσως κολλήσαμε και από τότε ξεκίνησε η φιλιά μας. Τα μεσημέρια αράζαμε στο ιντερνέτ καφέ της Ιτέας όπου και δούλευα. Εκεί περάσαμε 5 καταπληκτικά εφηβικά χρόνια. Όλοι μαζί  η Ιωάννα, η Λένα, ο Ζαχαρίας, εγώ και συχνά πυκνά η Ηρώ, η Σταυρούλα και η Φιλιώ.

Η σχέση που είχαμε δεν ήταν μόνο φιλική. Ήταν ανθρώπινη, οικογενειακή και γεμάτη αγάπη. Για αυτό και δε χαθήκαμε και στη φοιτητική μας ζωή. Ήμασταν συνέχεια παρέα και πάντα εκεί ο ένας για τον άλλον.

Ο Ζαχαρίας από παιδί ήταν απίστευτος. Είχε μια καταπληκτική ενεργεία ήταν τσαχπίνης με μια ευαίσθητη κάρδια που ήταν πάντα ανοιχτή για όλους. Ήταν άνθρωπος με αισιοδοξία για το μέλλον, έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο.

Ήταν ωραία χρόνια εκείνα κέφι, γέλια, χορός, αγάπη και αστείες στιγμές είναι μόνο από τα λίγα που μπορώ να πω για αυτόν. Αλλά ήταν κ φοβητσιάρης ταυτόχρονα κάτι που ποτέ όμως δεν τον κράτησε πίσω στη ζωή του. Μια ευαίσθητη ψυχή με μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους και πάντα μας έδειχνε το πόσο σημαντικό είναι να είσαι ο εαυτός σου», αφηγείται ο Πάνος Θάνος που πλέον ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

«Με το Ζαχαρία συζητούσαμε για τα πάντα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου και να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Στις δύσκολες στιγμές μου ήταν εκεί να με υποστηρίζει και το ίδιο και εγώ. Ήθελε να ασχοληθεί με τον ακτιβισμό και να μπει σε διάφορες οργανώσεις. Στήριζα τις επιλογές του και πάντα ήμουν εκεί για αυτόν. 

Η προσδοκία του ήταν να αλλάξει τον κόσμο προς το καλύτερο και για αυτό προσπαθούσε από την αρχή και το ξεκίνησε και μέσα από το ακτβιστικό του έργο αλλά και μέσα από τη drag persona του Zackie oh. Δεν θα ξεχάσω πότε όταν το πήρε απόφαση, ήρθε σπίτι μου για να μου πει ότι επιτέλους βρήκε τι θέλει να κάνει στη ζωή του.

Μου εξήγησε για το drag και μου διάβασε το κείμενο που θα χαρακτήριζε τη Zackie oh. Ακόμα κλαίω όταν θυμάμαι τη χαρά στο πρόσωπο του και τα γέλια που κάναμε εκείνη την ημέρα. Συχνά πυκνά του έφτιαχνα και τα κοστούμια για τα σόου του.

Ημέρα Τετάρτη δυο μέρες πριν τη μοιραία μέρα.

Ετοιμαζόμουν να φύγω την Πέμπτη για Καρδίτσα γιατί η αδελφή μου πάντρευε την κολλητή μας.Την Τετάρτη το πρωί βρεθήκαμε για λίγο και τον είδα στενοχωρημένο. Του είπα τι έχει και μου είπε θα τα πούμε το βράδυ. Μιλάμε το βράδυ και μου λέει να πάω στο γάμο και θα μου έλεγε όταν γυρίσω τι συμβαίνει. Κατάλαβα στο τηλέφωνο ότι κάτι τον βασάνιζε. 

Τετάρτη βράδυ αργά μιλήσαμε λίγο ακόμα και τον άκουσα λίγο καλυτέρα. Συζητήσαμε κάποια πράγματα κ του είπα να μην ανησυχεί όλα θα τα φτιάξουμε και του είχα προτείνει αν ήθελα να έρθει μαζί μου. Μου είπε δεν πειράζει να φύγω να περάσω καλά και όταν γυρίσω την Κυριακή θα βρισκόμασταν. Δεν βρεθήκαμε ποτέ.

Από Παρασκευή τον ψάχναμε, βλέπαμε το βίντεο στις ειδήσεις της Παρασκευής αλλά που να ξέραμε. Παρασκευή ως αργά το βράδυ τον αναζητούσαμε και λέγαμε πως το Σάββατο θα πηγαίναμε στην αστυνομία να δούμε τι γίνεται.

Παρασκευή βράδυ ξημερώματα Σαββάτου με παίρνει ο αδελφός του, η φίλη μας η Δήμητρα, τα κορίτσια.

Όταν το έμαθα πέθανα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, έκλαιγα όλη μέρα. Στο γάμο της φίλης μου δε θυμάμαι τίποτα . Μετά το γάμο έφυγα σαν τον τρελός και Κυριακή πρωί βρεθήκαμε με το Νικό τον αδελφό του. Αυτό ήταν. Ξέραμε ότι δεν ήταν πια μαζί μας. Μέχρι και σήμερα νιώθω το ίδιο τεράστιο κενό στη ψυχή, την καρδιά μου.

Ο κολλητός μου δολοφονήθηκε και αυτό που με σκότωσε πιο πολύ ήταν όσα ακουστήκαν για αυτόν.

Όλη την πρώτη εβδομάδα ήμασταν στο «κενό» με τον αδελφό του και ψάχναμε να μάθουμε τι έγινε. Ψάχναμε για μάρτυρες και ότι άλλο μπορούσε να μας βοηθήσει να μάθουμε τι έγινε.

Μόνο οργή έχω για τα όσα ειπώθηκαν, περισσότερο θυμό για τους ανθρώπους που βρεθήκαν εκεί και δεν έκαναν τίποτα να σταματήσουν αυτήν την κτηνωδία που είδαμε στο βίντεο. Αυτά δε θέλω να τα θυμάμαι, ακόμα και σήμερα τα βλέπω στον ύπνο μου, θυμώνω και στενοχωριέμαι. Η κοινωνία της Ιτέας επίσης στεναχωρήθηκε γιατί είδαν τη μεγάλη αδικία από το θάνατο του αλλά υπήρχαν και οι καλοθελητές που προσπάθησαν να μειώσουν τη βαρύτητα του βίντεο και να προσδώσουν «κοσμητικά επίθετα» και να σπιλώσουν τη μνήμη του.

Δυο χρόνια μετά το κενό υπάρχει ακόμα μέσα μου και θα υπάρχει για πάντα. Μου λείπει κάθε μέρα , κάθε μέρα. Στο κομμάτι της δίκης έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Νιώθω καλά που επιτέλους ξεκινά  αλλά έχω μεγάλο άγχος για το πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα αλλά και για το τι θα ακούσουμε για τον ίδιο. Και το να το ξαναζήσουμε όλο αυτό από την αρχή είναι εξίσου επίπονο. Από την δίκη περιμένω μια μορφή δικαιοσύνης για το Ζαχαρία.

Θυμάμαι όταν πήγα να του μάθω οδήγηση. Παραλίγο να μας πετάξει στη θάλασσα με το αμάξι , όποτε σκέπτομαι την τσιρίδα και τα γέλια του κλαίω από χαρά . Αυτό θα μου λείψει πιο πολύ το χαμόγελο του.

Άλλη μια αστεία στιγμή ήταν στην Αθήνα όταν έκανε το πρώτο του σόου. Ήταν απίστευτος στη σκηνή και γελούσαμε όλο το βράδυ με το ότι πέτυχε αυτό που ήθελε. Αράξαμε στο θησείο μέχρι που βγήκε ο ήλιος και πήγαμε για καφέ. Αυτός με μια αναμαλλιασμένη περούκα και εγώ έτοιμος να καταρρεύσω από την κούραση αλλά γελούσαμε πολύ και δεν μας ένοιαζε κάτι άλλο. Η χαρά πήγαζε από παντού γύρω μας.  

Ο Ζαχαρίας αφήνει πίσω του ένα μεγάλο ακτιβιστικό έργο και μια τεράστια αγκαλιά για όλο τον κόσμο. Έγινε σύμβολο αντιφασισμού και έκανε ανθρώπους και κινήματα να ξεσηκωθούν απέναντι στην αδικία. Από την ζωή του κρατώ τα πάντα από την δολοφονία του μόνο ένα πράγμα. Το πόσο κακός μπορεί να γίνει ο κόσμος εκεί έξω. Δε θέλω να θυμάμαι τη δολοφονία του.

Πονάει πολύ και με την έναρξη της δίκης, όλες οι πληγές μας θα ανοίξουν ξανά. Την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου θα είμαστε εκεί στη μνήμη του και στον αγώνα για τη δικαιοσύνη του.

Νίκος Κωστόπουλος: «Ο αδερφός μου δολοφονήθηκε και σκυλεύτηκε άγρια. Ευτυχώς, ο κόσμος αντέδρασε»

«Είμαστε μια ανάσα πριν την δίκη, 2 χρόνια και 1 μήνα μετά την άγρια δολοφονία, μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας.

Οι προσπάθειες να σκεπαστεί και να μπει σε ένα συρτάρι αυτή η υπόθεση ήταν πάμπολλες. Από τη μη σφράγιση του χώρου και τη μη συλλογή αποδεικτικών στοιχείων, τις συνεντεύξεις των δολοφόνων να λένε ψέματα on-camera και να προσπαθούν να παραποίησουν τα πραγματικα γεγονότα έως τα λόγια των ατόμων που ήταν εργαζόμενοι στα γύρω καταστήματα να μιλούν για αυτοκτονία.

Πολλά ΜΜΕ αναμάσησαν το αφήγημα των δολοφόνων και της αστυνομίας, διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα, άλλοτε σκόπιμα άλλοτε υιοθετώντας άκριτα πληροφορίες και αναμασώντας στερεοτυπικές και άλλες απόψεις». Ο Νίκος Κωστόπουλος, αδερφός του Ζαχαρία, «παραμερίζει» για λίγο τον πόνο του και ζητά την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, την απονομή δικαιοσύνης έστω και καθυστερημένα, μετά από 25 μήνες.

«Ο αδερφός μου δολοφονήθηκε και σκυλεύτηκε άγρια από όλους αυτούς. Ευτυχώς, ο κόσμος αντέδρασε. Το υγιές κομματι της κοινωνίας αντιστάθηκε στην παραπληροφόρηση και μίλησε, έγραψε, βγήκε στο δρόμο να διεκδικήσει, για τον Ζαχαρία αλλά και κάθε άτομο που έχει βρεθει ή θα μπορούσε να βρεθει στη θέση του. 

Ο πόνος, η οργή είναι κυρία συναισθήματα 2 χρόνια τώρα. Απαλύνει, βέβαια, όταν βλέπω το καλό που έσπειρε ο Ζαχαριας στην πορεία της ζωης του. Στάθηκε, συμπαραστάθηκε, διεκδίκησε, γέλασε, έκλαψε, κέρδισε, έχασε, ερωτεύτηκε, πληγώθηκε…Ήταν εκει, φανερά και μη, για αυτους τους ανθρώπους που για κάποιους αλλους δεν ήταν αρκετοί.

Αλλά γιατί να μην μπορέσει να τα ζήσει κι αλλο;

Πως κάποιος μπορεί να πάρει αποφάσεις για την ζωη σου, τη δίκη σου ΖΩΗ.

Ο Ζαχαριας αποφάσισε να ζήσει ανοιχτά και ελεύθερα, όσο ελεύθερα δε θα ζήσουν ποτέ όλοι οι δολοφόνοι του.

Η δίκη έφτασε λοιπόν, όσο κι αν δεν ήθελαν να έρθει αυτή η μέρα και είναι η ωρα της δικαιοσύνης να φανεί αντάξια του ανθρωπου».

* Ο αδερφός του Ζακ, οι φίλοι του και η Πρωτοβουλία Justice For Zak/Zackie, δίνουν «ραντεβού» αγώνα και αξιοπρέπειας την Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2020 στις 09.00πμ, στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, Πρωτοδικείο Αθηνών (Δέγλερη 4), με αφορμή την έναρξη της δίκης για την αποτρόπαιά δολοφονία του.

* Εικαστικό: Διονύσης Θεοδόσης

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

6167665

Μητσοτάκης: Σε πανικό στη Βουλή – Αντί για απαντήσεις, επίθεση και «δεν ντρέπεστε» στην αντιπολίτευση (video)

«Ουδέποτε, δόθηκε καμία εντολή για συγκάλυψη», τόνισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κοιτώντας τους συγγενείς των θυμάτων

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

6167422

Βουλή: Ο λόγος για τα άδεια έδρανα του ΚΚΕ και της Νέας Αριστεράς στην ομιλία της Κωνσταντοπούλου

Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, οι βουλευτές των δύο κομμάτων επέστρεψαν στις…

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

InCollage 20240328 205245331

Μητσοτάκης: Όλο το παρασκήνιο για τις εκκαθαρίσεις Μπρατάκου και Παπασταύρου

O Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως «παραίτησε» τους δύο στενούς του συνεργάτες προκειμένου να μην απολογηθεί…