Αν υπάρχει παράδεισος, πολύ θα ήθελα να μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δύο εβδομάδων…

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε ζήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις: μεταξύ άλλων “καινών δαιμονίων” ο πρωθυπουργός τής χώρας δεσμεύεται ότι θα πρωτοτυπήσει και θα τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ο υπουργός Οικονομικών χαρακτηρίζει σαθρή την τρόικα δίπλα σε έναν εκπρόσωπό της και μιλά για ναζισμό και το σκάνδαλο της Siemens ενώπιον του γερμανού ομολόγου του, ενώ σε μεγάλες ελληνικές πόλεις λαοθάλασσες συγκεντρώνονται προκειμένου να υποστηρίξουν κι όχι να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση και η παγκόσμια ατζέντα μετατοπίζεται από τη λιτότητα στην ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο. Αν υπάρχει παράδεισος, πολύ θα ήθελα να μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δύο εβδομάδων, ακόμα κι αν δεν αξιωθώ να πατήσω ποτέ το πόδι μου σε αυτόν. Αναγνωρίζω ότι μπορεί να είναι απλώς ένα όνειρο που δεν θα διαρκέσει πολύ. Ενδεχομένως σήμερα, αύριο μεθαύριο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί να κάνουν κωλοτούμπα και να βάλουν την υπογραφή τους σε νέα μνημόνια με διαφορετική ονομασία. Για πρώτη, όμως, φορά έχουμε μια κυβέρνηση με σχέδιο για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική ανεξαρτησία, το οποίο ήδη υλοποιεί και σε καθημερινή βάση έχουμε τοποθετήσεις που μας ξανακάνουν υπερήφανους που είμαστε έλληνες. Κι αυτό αναγνωρίζεται από τον ελληνικό λαό, ο οποίος με όλο και μεγαλύτερη προσμονή αναρωτιέται “ρε λες;”, όπως ακριβώς και το καλοκαίρι τού 2004 ύστερα από κάθε επιτυχία τής εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας…

Ο Β. Σόιμπλε βρέθηκε σε τόσο δυσχερή θέση ώστε αναγκάστηκε να δηλώσει πως το σκάνδαλο της Siemens είναι ελληνικό ζήτημα, σαν η πολυεθνική εταιρεία να μην έχει καμιά σχέση με τη Γερμανία και την κυβέρνησή της, η οποία έσπευσε να την “ξεπλύνει” και να μην εκδώσει στην Ελλάδα τον Μ. Χριστοφοράκο. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έκανε πως δεν άκουσε και την τοποθέτηση Βαρουφάκη για την επώαση του ναζιστικού φιδιού στη χώρα μας και την αναφορά του στη Δημοκρατία τής Βαϊμάρης. Γενικώς, η Γερμανία μέσα στην αλαζονική υποκρισία της εξακολουθεί να παριστάνει την αρσακειάδα όταν οι επιχειρήσεις της αποτελούν το μεγαλύτερο διαφθορέα τής Ευρώπης κι όταν η οικονομική της πολιτική έχει τα ίδια κίνητρα με τα οποία ξεκίνησε ο Χίτλερ να λεκιάζει με αίμα τον 20ό αιώνα. Η γερμανική κυβέρνηση μιλά, και καλά κάνει, για την ανάγκη μεγαλύτερης συνεισφοράς των ελλήνων πλούσιων στην εθνική προσπάθεια. Την ίδια ώρα, όμως, το χάσμα πλούσιων-μικρομεσαίων ολοένα και γιγαντώνεται στην ίδια τη γερμανική επικράτεια, από τη στιγμή που ο γερμανικός λαός ναι μεν αμείβεται καλύτερα από πολλούς άλλους λαούς στην Ευρώπη αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει απολαύσει το γερμανικό θαύμα στον ίδιο βαθμό που το έχουν απολαύσει οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες. Κι αν μη τί άλλο μια ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς να σηκώνεις κεφάλι με αντάλλαγμα να πηγαινοέρχεσαι στη δουλειά σου με ένα πολυτελές αυτοκίνητο και να κοιμάσαι σε ένα άνετο σπίτι δεν μπορεί να είναι το όνειρο κι όλων των υπόλοιπων ευρωπαίων. Πόσω μάλλον όταν αυτό γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί με το έτσι θέλω…

 

Η Ανγκ. Μέρκελ δεν είναι Χίτλερ. Δεν εκτιμώ πως η δική της Τελική Λύση περιλαμβάνει τη συγκέντρωση όλων των λαών τής νότιας Ευρώπης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και την εξόντωσή τους σε θαλάμους αερίων. Ούτε θεωρώ πως έχει σκοπό να εισβάλει με τα στρατεύματά της σε οποιαδήποτε άλλη χώρα τού πλανήτη. Η καγκελάριος, εξάλλου, ανήκει στην κατ’ εξοχήν γερμανική γενιά που μεγάλωσε με το στίγμα τού ναζισμού, το οποίο έχει περάσει ως κόμπλεξ και στις επόμενες. Οταν, όμως, ισχυρίζεται πως δεν επιθυμεί μια γερμανική Ευρώπη προφανώς κοροϊδεύει μόνο τον εαυτό της. Η ίδια δεν θα ησυχάσει αν δεν κινεζοποιήσει την ευρωπαϊκή οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις που τη διέπουν και, κυρίως, αν δεν μεταλαμπαδεύσει την προτεσταντική της ηθική, η οποία έχει οδηγήσει σε μαζικές ανθρωποθυσίες τους προηγούμενους αιώνες, και στους υπόλοιπους ευρωπαίους. Προφανώς και κάθε λαός έχει προτερήματα για τα οποία δικαίως αισθάνεται υπερήφανος. Και είναι, επίσης, θεμιτό να θέλει να διδάσκει το “know how” και στους υπόλοιπους. Η γερμανική μεθοδικότητα, οργανωτικότητα κι ακρίβεια είναι αρετές που πρέπει να περάσουν, για παράδειγμα, και στην ελληνική δημόσια διοίκηση. Είναι αρρωστημένη, ωστόσο, η αντίληψη που επικρατεί στη γερμανική ελίτ, την οποία με τη σειρά της έχει προπαγανδίσει στο γερμανικό λαό, πως η ίδια η Γερμανία δεν έχει να διδαχθεί τίποτα κι από κανέναν γιατί τα ξέρει όλα. Ούτε είναι ντροπή να αναγνωρίζει κάθε τόσο πως κάνει και λάθη, όπως συνέβη με τα μνημονιακά μέτρα που επέβαλε στα “PIGS”…

 

Η λιτότητα δεν απότυχε μόνο στην Ελλάδα, όπως πιστεύουν οι ευρωλιγούρηδες που ντρέπονται για την εθνικότητά τους, αλλά οπουδήποτε κι αν εφαρμόστηκε. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μοναδικά επιτυχημένα παραδείγματα εξόδου από κρίση είναι αυτά που δεν ακολούθησαν την καλβινιστική δημοσιονομική πειθαρχία. Ρωτήστε από τις ΗΠΑ έως την Ισλανδία κι από την Αργεντινή έως την Τουρκία και θα σας το επιβεβαιώσουν. Όλα αυτά σημαίνουν, επομένως, ότι η κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας των δέκα εκατομμυρίων ψυχών μπορεί και να έχει δίκιο όταν λέει στην αντίστοιχη της μεγάλης Γερμανίας των 80.000.000 κατοίκων πως το οικονομικό της μοντέλο απότυχε να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη απλούστατα γιατί δεν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος του. Γι’ αυτό, άλλωστε, και η κυβέρνηση Τσίπρα ξεσηκώνει τα πλήθη όχι μόνο στη χώρα μας αλλά ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία, όπου η πλειονότητα δεν θέλει πλέον η Ελλάδα να βγει από το ευρώ. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, έχει ήδη υπογράψει το πιστοποιητικό πολιτικού θανάτου του…

«vromostomos»