Υπάρχει και φιλότιμο;

Εδώ και ένα χρόνο τα νοσοκομεία δηλώνουν απελπισμένα την αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν στο βάρος της πανδημίας. Εδώ ΠΡΙΝ αδυνατούσαμε να τα βγάλουμε πέρα με κωμικά μειωμένο προσωπικό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έχοντας υπηρετήσει σε παθολογική κλινική κάθε τρεις και λίγο να χάνουμε ζωτικό και πολύτιμο χρόνο ψάχνοντας απέλπιδα ΜΕΘ για κρίσιμα περιστατικά (εγκεφαλικά, σηπτικούς, αναπνευστικές ανεπάρκειες και πολλά – πολλά αλλά) γιατί και αυτό ακόμα το βάρος το επωμιζόταν ο γιατρός της εφημερίας καθώς αυτά δε γίνονται αυτόματα. Εκείνη την ώρα που έχεις το κρίσιμο περιστατικό και κάθεσαι και παλεύεις από πάνω του, πρέπει να εκτελέσεις και χρέη γραμματέα.

Οι αεροδιακομιδές να δίνουν και να παίρνουν. Η μεταφορά στο αεροδρόμιο να γίνεται από γιατρούς που είναι στα ΤΕΠ η έχουν ήδη επιβαρυμένη εφημερία στην κλινική. Ο ένας δηλαδή να τρέξει σθεναρά και αποφασιστικά να καλύψει τον άλλον. Χωρίς να λαμβάνεται εκείνη την ώρα υπόψιν τα δικαιώματα και οι αντοχές σου. Και ακόμα και ένας αδαής θα κάτσει εκείνη τη στιγμή να σκεφτεί: με τόσα έξοδα που πετάμε στις αεροδιακομιδές Αθηνά Κρήτη Ρόδο, δε θα ήταν πιο εύκολο και απλό να διορίζονταν γιατροί και νοσηλευτές να στελεχώσουν μερικά κρεβάτια ΜΕΘ ακόμα; Με τον πενιχρό μισθό που παίρνουμε είμαστε και οικονομικοί…

Πόσες φόρες φιλοξενήθηκαν στην κλινική μας όπως σε τόσες και τόσες άλλες περιστατικά διασωληνωμένα και έβλεπα και το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό να υπερβαίνουν τις δυνάμεις τους. Μέτα άκουγα βεβαία ως θείο δώρο για την προκήρυξη ορισμένων οργανικών θέσεων και πάνω που πηγαίναν να αναπτερωθούν οι ελπίδες μου κατεδαφίζονταν καθώς ο χρόνος διορισμού από την προκήρυξη ως τον πολυπόθητο διορισμό απέχει μακράν (μιλάμε για 1 με 1, 5 χρόνο)…. Όλα αυτά και αλλά τόσα πριν ένα χρόνο και..

Ας φανταστεί κάθε λογικός άνθρωπος τι γίνεται από τότε

Πλέον έχουμε συμπληρώσει έναν χρόνο σε κατάσταση κόκκινου συναγερμού. Οι ΜΕΘ εξακολουθούν να είναι δυσεύρετες, οι διασωληνωμένοι συνεχίζουν να πεθαίνουν εκτός μονάδας χωρίς την κατάλληλη φροντίδα, οι γιατροί εξουθενωμένοι και βραχνιασμένοι από τις φωνές εξακολουθούν να ζητούν τα αυτονόητα. Οι νοσηλευτές αλλόφρονες να τρέχουν να καλύψουν απαιτήσεις που αντί να μειώνονται αυξάνονται.

Και έρχομαι πάλι αφελώς να ρωτήσω: Που είναι οι καινούργιοι γιατροί μετά από ένα χρόνο πανδημίας; πού είναι οι καινούργιοι νοσηλευτές; πού είναι τα πολυπόθητα κρεβάτια ΜΕΘ και οι αναπνευστήρες; Όλα αυτά αλληλένδετα γιατί χωρίς το ένα δεν υπάρχει και το άλλο. Δε γίνεται κρεβάτι χωρίς γιατρό και αξιοπρεπής αναγκαία φροντίδα χωρίς νοσηλευτή σε κλινική, πόσο μάλλον στην απαιτητικότατη μονάδα.

Παρακολουθούμε εμβρόντητοι μια κωμωδία που αν δεν υπήρχε το τραγικό του πράγματος μπορούσες να βάλεις τα γέλια και να μη σταματάς. Μια βγαίνουν λένε για κρεβάτια, αλλά γιατρούς δε διορίζουν.

Μια ακούς για επίταξη των ιδιωτικών κλινικών αλλά θέλουν τους γιατρούς του δημοσίου για να τις στελεχώσουν. Δεν ήξερα ότι περισσεύουμε. Ποιους γιατρούς του δημοσίου; Είμαστε και άλλοι και κρυβόμαστε;

Μια βλέπεις επισκέψεις του πρωθυπουργού και της συνοδεία του να χαιρετούν γιατρούς στην πρωτεύουσα και να ανταλλάσουν απόψεις. Για καφέ πήγε εκεί;
Είναι ώρα για επισκέψεις η για άμεσες αποφάσεις; Τώρα μετά από ένα χρόνο προκλητικής αδράνειας και χυδαίας κοροϊδίας στα πρόσωπα μας τι επισκέφτηκε να δει; αν αντέχουμε ακόμα; αν λυγίσαμε; αν πεθάναμε και εμείς πριν δώσει τ σκυτάλη της δημόσιας υγείας στις ιδιωτικές κλινικές;

Τις ιδιωτικές κλινικές οι οποίες ακόμα είναι καθαρές. Δε βρωμίστηκαν από την πλέμπα, ούτε από τους φτωχούς που έχουν COVID-19 και έρχονται να μας κολλήσουν. Ακούσαμε επίσης για έκτακτους διορισμούς ιδιωτών με μισθό (χωρίς εφημερίες παρακαλώ) πολύ ανώτερο από έναν χρόνια γιατρό του ΕΣΎ (ακόμα και συντονιστή διευθυντή). Πλέον δεν εξευτελίζουν μόνο εμάς τους ειδικευμένους. Έχουν προαχθεί και μειώνουν και τους παλιότερους. Ανεξαρτήτως αν προσβάλλουν κατάμουτρα και αναίσχυντα τον ρόλο των γιατρών αυτών. Καθίστε εσείς κάντε εφημερίες, αλλά ο ιδιώτης που θα έρθει θα κάθεται κύριος στο ωράριο του και θα φεύγει. Άλλος που ήρθε για καφέ δηλαδή. Γίναμε το νέο στέκι “DA CAPO” το καφέ στο Κολωνάκι. Γι αυτό μάλλον παίρνουμε μισθό ίδιο με τους σερβιτόρους..

Γέμισαν λέει πάλι οι ΜΕΘ γι’ αυτό καθίστε μέσα

Με συγχωρείτε κ. Μητσοτάκη, αλλά ένα χρόνο τώρα έχετε παραλύσει την οικονομία, γελοιοποιήσατε τα νοσοκομεία, λυγίσατε τους γιατρούς, ιδροκοπήσατε το νοσηλευτικό προσωπικό. Περάσαν 13 μήνες. Πού είναι μια αλλαγή στην κατάντια μας; Βυθιζόμαστε μέρα με τη μέρα στο έρεβος χωρίς ελπίδα σωτηρίας. Κατακρημνίστηκε η ψυχολογία μας και οι αντοχές μας. Είμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Κινδυνεύουμε να κολλήσουμε ανά πάσα στιγμή. Βλέπουμε τους δικούς μας από απόσταση με μέτρα. Δεν προλαβαίνουμε να ξεκουραστούμε. Πολύ απλά δεν αντέχουμε άλλο.

Βοήθεια μας ακούει κανείς;

Ας βγούμε λίγο από την πόρτα των νοσοκομείων μπας και ανασάνουμε. Ας πάρουμε το λεωφορείο της γραμμής. Λεωφορείο! Όχι Μετρό! Αυτό έγινε ακόμα ένα ανέκδοτο. Ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη μιλάμε για τελευταία τεχνολογία. Λεωφορεία παμπάλαια βαμμένα από έξω με νέα χρώματα άρτι αφιχθέντα από τη Λειψία, με απευθείας ανάθεση από τον κύριο Ζέρβα (θυμίζοντας την ιδιαίτερα δραστήρια στον τομέα των απευθείας αναθέσεων κυρία Νικολάου). Ή εναλλακτικά μπορείς να πάρεις τα κλασσικά μπλε και πορτοκάλι που βογκάνε στωικά ώσπου να γίνουν ένα με την άσφαλτο. Λεωφορεία που έχουν “συναισθηματική άξια” γι αυτό είναι μάλλον δύσκολο να τα αντικαταστήσουν. Μπαίνεις μέσα και έχεις σωρεία αναμνήσεων. Λες αυτό χρησιμοποιούσε και ο παππούς μου και ανατριχιάζεις καθώς ανεβοκατεβαίνεις με ζωηρό ρυθμό στις λακκούβες λες και πήρες το τρενάκι του λούνα παρκ. Κρατιέσαι καλά όμως αν είσαι όρθιος. Έχουμε μάθει, μην ανησυχείτε. Τόσα χρόνια αυτά χρησιμοποιούμε.
Βέβαια πρόσφατα μάθαμε ότι κολλάμε και εκεί μέσα κορονοϊό, έτσι όπως στοιβαζόμαστε. Πάει ακόμα μια “χαρά” που είχαμε.

Ας φύγουμε λοιπόν και από κει και ας πάρουμε έναν καφέ. Οι καφετέριες κλειστές και η εστίαση εδώ και 5 μήνες. Παίρνω λοιπόν στο χέρι. Πάω στο πάρκο να πάρω αέρα αφού ακόμα μας το επιτρέπουν. Τρέμω βεβαία τελευταία μη μου έρθει από πουθενά καμία ξανάστροφη γιατί και εγώ το ομολογώ: κάθισα με τον αδερφό μου σε ένα παγκάκι, έχοντας στείλει μήνυμα, κρατώντας με θρησκευτική ευλάβεια τις αποστάσεις και έχοντας φυσικά τη μάσκα μου. Ευτυχώς δε με είδαν. Ένα χέρι ξύλο χρειαζόμουν και εγώ. Την είχα γλυτώσει πέρσι γιατί δε δούλευα στον Ευαγγελισμό όταν οι γιατροί διαμαρτύρονταν και μπήκαν τα ΜΑΤ, τη γλύτωσα και φέτος γιατί δεν είμαι πια φοιτήτρια στο ΑΠΘ. Τη γλύτωσα και στο πάρκο. Νιώθω τύψεις σκέφτομαι να πάω να παραδοθώ. Να γλιτώσω τουλάχιστον τις πρώτες, τις γρήγορες.

Καθώς περπατάμε ο αδερφός μου κρατάει προκλητικά το Documento της Κυριακής. Τον προειδοποίησα και τρέξαμε στο περίπτερο. Του παρουσίασα πολλές εναλλακτικές: Το Βήμα, την Καθημερινή, το Πρώτο Θέμα, ορμωμενη από τη λίστα του κυρίου Πέτσα. Να έχουμε κάτι να μην προκαλούμε και δείχνουμε αντιφρονούντες. Αν και μετά τις αποκαλύψεις του Κυρανάκη μάλλον είμαστε ήδη φακελωμένοι.

Περνάμε προσεκτικά το δρόμο, ελέγχουμε καλά. Ακούμε δίκυκλο και πέφτουμε με μπλοζον κάτω. Έχουμε δει το “Ζ”(του Γαβρά) πολλές φόρες και διδαχτήκαμε να προσέχουμε. Βέβαια είχαμε ακούσει από τον πρωθυπουργό ότι τους νέους δεν τους νοιάζει ποτέ πέθανε ο Λαμπράκης, ουσιαστικά προωθώντας ιστορική λήθη και καλώντας μας να ξεχάσουμε το ρόλο του πάτερα Μητσοτάκη στην οργάνωση της Αποστασίας, στην υπονόμευση της δημοκρατίας και ανοίγοντας τον δρόμο στη δικτατορία.

Το πάρκο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Θα ήταν τόσο τρομερό να δούλευε η εστίαση με επαρκείς ελεγχόμενες αποστάσεις και αερισμό από το να αγκαλιαζόμαστε σχεδόν όλοι μαζί στα πεζοδρόμια και τα πάρκα ειδικά εμείς που ζούμε σε μεγάλες πόλεις; Ντρέπομαι να ξεστομίσω την ανόητη ερώτηση μου. Αν ήταν έτσι θα το είχε κάνει η κυβέρνηση…

Πάμε σπίτι πηγαίνοντας τοίχο – τοίχο ευτυχώς αν και «παράνομοι» τη γλυτώσαμε. Βάζω τηλεόραση. Και βλέπω αλλά πράγματα από αυτά που ζω. Σε όλα τα κανάλια.

Παίρνω τηλέφωνο έναν φίλο μου ψυχίατρο να με δει. Δεν μπορεί, έχω παραισθήσεις. Αφού κλείνω ραντεβού προσπαθώντας να ηρεμήσω πέφτω τυχαία στις «Άγριες μέλισσες». Εκεί ο βιαστής Βόσκαρης λέει θα δικαστεί από την Ελένη. Όλα αυτά το 1960; (ας το προσέξουμε και αυτό) γιατί οι γυναίκες με άξια είναι δυσεύρετες (όπως προδίδει και το σχήμα της κυβέρνησης) οδηγεί τον αστυνομικό στο δικαστήριο! Τη βίαζε λέει. Ε και; Πόσο πίσω ήταν ο κόσμος τη δεκαετία του ’60. Ήταν και φυλακισμένη. Σιγά μη σου κάνουμε τη χάρη. Πήραμε όλοι αέρα. Ο ένας βιάζεται, ο άλλος απεργία πείνας. Έχουν κ δικαιώματα λέει. Ενώ σήμερα εν έτει 2021 αν βιάζεις και μάλιστα παιδιά γίνεσαι καλλιτεχνικός διευθυντής – θιασάρχης και αν εκφοβίζεις παίζεις σε σειρές και ταινίες και γίνεσαι διάσημος.

Εκεί καταλαβαίνουμε όλοι ότι πρόκειται για επιστημονική φαντασία. Θαυμάζω σιωπηλά τους σεναριογράφους για την ευρηματικότητα τους.

Δεν μπορώ όμως τόση φαντασία και αποφασίζω να διαβάσω ειδήσεις στα σόσιαλ μίντια. Ακόμα και αν ο πρωθυπουργός μας δεν τα εμπιστεύεται. Ανάμεσα στις τόσες δηλώσεις και συνεντεύξεις η μόνη που φαίνεται σωστή είναι του Κουφοντίνα. Ξαναεπιβεβαιώνω το ραντεβού μου στον ψυχίατρο. Η κατάσταση μου είναι κρίσιμη.
Σταμάτησε λέει την απεργία πείνας. Η κυβέρνηση στυγερή και αμείλικτη δεν του ‘κανε τη χάρη. Ανεξαρτήτως αν εδώ δε μιλάμε για προσωπική χάρη αλλά για συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα που δεν αφορούν αποκλειστικά τον ίδιο αλλά όλους τους φυλακισμένους.

Κάπου εκεί ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του Κωνσταντάρα ως Μαυρογιαλούρου. Άλλες παραισθήσεις: «Μια φορά δεν άκουσα μια συγγνώμη. Ναι, έφταιξα άνθρωπος είμαι! Συγγνώμη ρε παιδιά! Συγγνώμη!»

Μεγάλες προσδοκίες θα μου πεις. Και αυτή η ταινία τη δεκαετία του ’60 ήταν γυρισμένη. Υπουργός λέει αυτός και παραιτήθηκε από ντροπή και ανικανότητα. Τώρα; Όχι βεβαία. «Τώρα πάει ξέφτισε η ράτσα», όπως θα έλεγε και ο Καζαντζάκης δια στόματος καπετάν Μιχάλη.

Τελικά υπουργέ Μαυρογιαλούρε, σήμερα, δεν ξέρω αν υπάρχει φιλότιμο.

* Η Κάτια Χάσου είναι ειδικευόμενη Καρδιολογίας στη Θεσσαλονίκη

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr