Ξορκίζοντας το σκοτάδι

Σε όλα τα μήκη και πλάτη της Ελλάδας, οι πιστότεροι των πιστών και οι θαρραλεότεροι των θαρραλέων βούτηξαν στα κρύα νερά των θαλασσών και των λιμνών και των ποταμών για να πιάσουν τον τίμιο σταυρό. Οι νικητές αυτού του παράξενου και ασφαλώς τίμιοι διαγωνισμού πανηγύρισαν με σταυροκοπήματα και με δάκρυα στα μάτια, ενώ οι λιγότερο ψύχραιμοι έπαιξαν ξύλο και χαλιναγώγησαν με δυσκολία το έτοιμο για χριστοπαναγίες στόμα τους.

Κατόπιν, βρεγμένοι και στεγνοί του δόγματος πατρίς-θρησκεία-οικογένεια έφυγαν για τα σπίτια τους και για τα μεζεδοπωλεία, με τις ψυχές γεμάτες αγαλλίαση, έτοιμοι να καθυβρίσουν ομοθυμαδόν όσους παλεύουν με τα παγωμένα νερά του Αιγαίου προκειμένου να σώσουν ζωές προσφύγων και μεταναστών.

Θα συνεχιστεί για πολλές δεκαετίες ακόμη αυτό το ετήσιο ρεσιτάλ υποκρισίας; Ο τόπος που έχει μπροστά του μία σπάνια ευκαιρία να καθαγιαστεί με γνήσια χριστιανική –άσχετη με τα δόγματα- αγάπη μολύνει τα ύδατά του με ξενοφοβικό μίσος και με πτύελα ρατσισμού. Και μία φορά τον χρόνο, πασχίζει να εξιλεωθεί για τα ανεξιλέωτα, με βαπτίσματα παγανισμού και μακροβούτια στο σκοτάδι.

Τι είδους Φώτα είναι αυτά, που σβήνουν αδυσώπητα όταν αθώοι άνθρωποι χρειάζονται απεγνωσμένα έναν φάρο για να βρουν τον δρόμο προς τη σωτηρία; Ποιος ακριβώς Χριστός δίδαξε τη μισαλλοδοξία και την απανθρωπιά; Σε τι διαφέρουμε από τα Ιράν και από τις Σαουδαραβίες, που τόσο ξορκίζουμε, όταν κρατάμε από τη θρησκεία μόνο τα ειδωλολατρικά έθιμα και απορρίπτουμε το ανθρωπιστικό της δίδαγμα;

Προσωπικά πιστεύω ότι οι χριστιανικές γιορτές (και οι εθνικές επέτειοι) βγάζουν στην επιφάνεια όχι τον καλύτερο, όπως θα περίμενε ο καλοπροαίρετος αφελής, αλλά τον χειρότερο εαυτό του νεοέλληνα. Η κοινωνία σπεύδει να προσκυνήσει λείψανα, νεκροκεφαλές και άγιες παντούφλες, αλλά με το άλλο χέρι καταπνίγει (κυριολεκτικά) την αγάπη, την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό.

Στον πρόσφυγα που θαλασσοπνίγεται δίνουμε μία κατακέφαλα με τον σταυρό και τον στέλνουμε στον πάτο του Αιγαίου. Τον άστεγο, τον φτωχό και τον απόκληρο τους θάβουμε κάτω από ένα βουνό κουραμπιέδες, φανουρόπιτες και αρνίσια κοψίδια. Και από Δευτέρα, επιστρέφουμε πρησμένοι στη ρουτίνα μας, της αλληλεξόντωσης, της υστεροβουλίας, της καθαρής κακοψυχίας.

Αγάπη και ανθρωπιά, του χρόνου πάλι, τότε που θα ξαναγεννηθεί, θα ξαναμαρτυρήσει και θα ξαναναστηθεί ο φανταστικός μας φίλος. Φιλιά μας περισσεύουν όχι για τον συνάνθρωπο, αλλά για την εικόνα και για το χέρι του παπά, το συχνά λερωμένο από ανείπωτα εγκλήματα. Αγκαλιές, όχι για τον φουκαρά που κρυώνει, αλλά για τον πασαλειμμένο με λίπος βουτηχτή που τουρτουρίζει με τον σταυρό στο χέρι.

Και επειδή με τα ψηφαλάκια των νοικοκυραίων δεν τολμάει να παίξει κανείς, οι πρώτοι που σπεύδουν να παραστούν στη δοξολογία παρά θιν αλός, οι δεύτεροι έστω, είναι οι αρχηγοί και βουλευτές της Αριστεράς, που ούτε σε αγίους πιστεύουν ούτε εικονίσματα προσκυνούν. Μήπως θα ψηφίσει κανείς τον Τσίπρα επειδή τον είδε να κάνει τον σταυρό του δίπλα στον Μαρινάκη και στον Μώραλη; Ο Κουτσούμπας σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται όταν ποζάρει δίπλα στο ιερατείο; Υπάρχει μήπως κάποια απόκρυφη εσωτερική ανάγκη που τους ωθεί στις τελετές για αγιασμό των υδάτων;

Για τους κώδικες της Αριστεράς, αγιασμός των υδάτων είναι (ή θα έπρεπε να είναι) αυτό που κάνουν οι ανιδιοτελείς διασώστες, όταν ρίχνονται στα κύματα για να βγάλουν στην ακτή ένα μισοπνιγμένο παιδί. Τα νερά αγιάζονται στα ανοιχτά της Λέσβου και των Κυθήρων, και όχι στις κολυμβήθρες του Σιλωάμ όπου επιχειρούν οι διεφθαρμένοι της αντίπερα όχθης να ξεπλύνουν τα βρώμικα χέρια τους.

«Η σημερινή ημέρα συμβολίζει τη νίκη του Φωτός απέναντι στο Σκοτάδι», διαβάζω σε ανάρτηση παλιού καλού φίλου, που για κάποιον ακατανόητο σε μένα λόγο πολιτεύεται με τη Νέα Δημοκρατία. Όχι. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Στην Ελλάδα του 2023, νικάει όχι το Φως, αλλά το Έρεβος. Και ο διακόπτης δεν κρύβεται στις εκκλησίες και στις λιτανείες, αλλά στην κάλπη.
Όταν ανακαλύψουμε ξανά την ανθρωπιά μας, όταν ξεχωρίσουμε το ουσιαστικό από το συμβολικό, όταν πάψουμε να καμωνόμαστε τους φιλάνθρωπους μόνο για μερικές ώρες τον χρόνο, τότε πια θα φροντίσουμε να ρίξουμε στη θάλασσα όσους λυμαίνονται τον τόπο και τις ζωές μας. Και δεν θα βρεθεί κανένας πρόθυμος να βουτήξει στο νερό για να τους σώσει.