To xαλασμένο «αριστερόμετρο» ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας

Σε ρεπορτάζ του Δημήτρη Χατζηνικόλα με τίτλο «Οι τρεις βασικοί λόγοι της εκλογικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», που ανέβηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2020 στο σάιτ documentonews.gr, αναφέρεται ότι οι συντάκτες του απολογιστικού κειμένου (Γιάννης Δραγασάκης, Αριστείδης Μπαλτάς, Θοδωρής Δρίτσας), εκτός από τα αίτια της εκλογικής ήττας το περασμένο καλοκαίρι, εντοπίζουν και τα αίτια της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ (που τον έφερε στη διακυβέρνηση της χώρας από τον Ιανουάριο 2015 ως τον Ιούνιο 2019).

Σε αυτό το δεύτερο σκέλος, για την αποτύπωση/αποτίμηση της ραγδαίας ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα πάντα με την αναφορά του Δ. Χατζηνικόλα, οι συγγραφείς του «απολογιστικού κειμένου», αναγράφουν χαρακτηριστικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «σε βραχύ χρονικό διάστημα, από μικρό αντιπολιτευτικό κόμμα της Αριστεράς εξελίχθηκε σε πρωταγωνιστική δύναμη της κοινωνίας, επηρεάζοντας τις γενικότερες εξελίξεις» και εστιάζουν ως βασικό παράγοντα της εξέλιξης αυτής στο κίνημα που δημιούργησε «από τα κάτω» το κοινωνικό μέτωπο ενάντια στα μνημόνια.

«Η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ στην ελληνική κοινωνία», σημειώνουν, «άρχισε να αυξάνει δυναμικά κυρίως από τότε που άρχισαν να αναπτύσσονται οι κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στις επιταγές των μνημονίων. Η δυναμική αυτή είχε τον σπόρο της στην ενεργό και ανεπιφύλακτη συμμετοχή των περισσότερων ‘‘συνιστωσών’’ που τελικά τον συνέθεσαν στο κίνημα ενάντια στη ‘‘νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση’’, ήδη από την εποχή του Σηάτλ και της Γένοβας, ενώ ενισχύθηκε από τη στάση των ίδιων απέναντι στην έκρηξη της νεολαίας που πυροδότησε η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οπως και – κατά την εποχή των μνημονίων πλέον – η επίσης ανεπιφύλακτη συμμετοχή όλων των ‘‘συνιστωσών’’ στο κίνημα των ‘‘αγανακτισμένων’’ και στις άλλες πολύμορφες λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στα μνημόνια. Από την άλλη πλευρά, έχοντας αναλύσει τις βασικές παραμέτρους της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήδη από το προγραμματικό συνέδριο του 2009, ο ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι παρέμενε ακόμη συμμαχικό σχήμα, βρέθηκε έτοιμος να αντιμετωπίσει πολιτικά και προγραμματικά τις εδώ εκφάνσεις της κρίσης και, κυρίως, να συνδέσει οργανικά τις πτυχές της ανάλυσής του με το δραστήριο κοινωνικό κίνημα».

Πολύ ωραία και εξόχως ενδιαφέροντα όλα αυτά τα κοινωνικοπολιτικά, που ασφαλώς επιχειρούν να συνθέσουν μια σφαιρική (κομματική) θεώρηση/ανάλυση με επίκεντρο τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως συλλογικού υποκειμένου δράσης (και παραγωγής ιδεών και πολιτικής/τακτικής & στρατηγικής) στις τότε εξελίξεις.

Αυτή είναι όμως η μία όψη/ερμηνεία – η καλοπροαίρετη – για το «διά ταύτα» που καταλήγουν οι εμπνευστές και συγγραφείς του επίμαχου «απολογιστικού κειμένου». Γιατί υπάρχει και μια άλλη, που προκύπτει από μια κραυγαλέα ΜΗ αναφορά τους. Με κάθε επιφύλαξη, λοιπόν, που προκύπτει (και) από την αποσπασματική παράθεση εδαφίων του «απολογιστικού κειμένου» της εν λόγω «ΣΥΡΙΖΑϊκής τρόικας», – άλλωστε, όπως γράφτηκε πρόκειται για διαρροές, καθώς επισήμως το κείμενο δεν δόθηκε στη δημοσιότητα – τίθεται (καλοπροαίρετα πάντα) το εύλογο ερώτημα:

Σε όλη αυτή τη ραγδαία ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ που τον έφερε μέχρι την κυβερνητική εξουσία (και μάλιστα δις/Ιανουάριος 2015 & Σεπτέμβριος 2015), το χαρισματικό πρόσωπο του ηγέτη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) δεν διαδραμάτισε… μικρό, έστω συμπληρωματικό ρόλο, στον βαθμό που (του) αναλογεί στη σχέση μαζών/κινημάτων και προσωπικότητας στο ιστορικό γίγνεσθαι; Γιατί, λοιπόν, απουσιάζει η αναφορά στον εν λόγω αδιαμφησβήτητο ηγέτη που έχει ονοματεπώνυμο Αλέξης Τσίπρας; Πόσο μάλλον που, πανθομολογούμενη είναι η εμβληματική παρουσία/επιδραστικότητά του ως λαοπρόβλητου «κράχτη» μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος των προοδευτικών και δημοκρατικών ανθρώπων κι όχι μόνον πολιτών που εμφορούνται από αριστερά πολιτικοϊδεολογικά φρονήματα!

Εκτός κι αν η αναφορά στον ηγετικό ρόλο του χαρισματικού Αλέξη Τσίπρα αποτελεί επάρατο μολυσματικό ιό για το «αριστερόμετρο» των εκάστοτε… ταγών της αριστερής-ριζοσπαστικής φυσιογνωμίας και πολιτικής ταυτότητας του κόμματος/ΣΥΡΙΖΑ: είτε αυτοί ήταν κάποτε στις τάξεις της νυν… νεκροζώντανης ΛΑΕ, είτε της τωρινής λεγόμενης «Πρωτοβουλίας μελών 53+», είτε κάποιων «μοναχικών λύκων» που αυτοπλασάρονται ως σύγχρονοι «επαναστάτες κομμουνάροι» της κατά τ’ άλλα «ανανεωτικής αριστεράς», και, που, παραφράζοντας την θρυλική ατάκα-απόφθεγμα του μακαρίτη Γιώργου Κατσιφάρα «(αν δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας) δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους»…

Οπως και να ‘χει, πρέπει να το αντιληφθούν/παραδεχτούν άπαντες, τουλάχιστον οι παροικούντες στα δώματα της «αριστερής πολυκατοικίας» – από το ισόγειο μέχρι το ρετιρέ της –, ότι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γινόταν (αυτός που έγινε) και δεν θα ήταν (αυτός που είναι) ο ίδιος δίχως τον Αλέξη Τσίπρα. Για την ακρίβεια, θα ήταν ένα – το πολύ πολύ μικρομεσαίο – κόμμα διαμαρτυρίας, εσαεί αντιπολιτευτικό, έστω και με «καθαρόαιμη» (για κάποιους) αριστερή κομματική ταυτότητα και πολιτική γραμμή.

Οσο για κείνους που κλωθογυρίζουν εγκλωβισμένοι στο αν «η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα», εν προκειμένω η απάντηση είναι πεντακάθαρα… ξεκάθαρη: Ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε και έγινε «κόμμα κυβερνητικής Αριστεράς» ελέω (και) της ηγετικής/χαρισματικής παρουσίας/εμβέλειας του Αλέξη Τσίπρα. Και αντιστρόφως: το πολιτικό εκτόπισμα/βεληνεκές του Αλέξη Τσίπρα εκτοξεύτηκε περαιτέρω μέσα από τη ραγδαία ανοδική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ως κατ’ εξοχήν πολιτικού εκφραστή μιας πλειοψηφικής κοινωνικής/αντιμνημονιακής δυναμικής. Συνεπώς, ΣΥΡΙΖΑ και Αλέξης Τσίπρας πάνε μαζί (!) σε μια αμφίδρομη σχέση τύπου «συγκοινωνούντων δοχείων». Τώρα αν το «αριστερόμετρο» μερικής αμνησίας ή γενικής αφασίας δεν το εντοπίζει και δεν το καταγράφει, προφανώς το… όργανο είναι χαλασμένο ή προβληματικός/εσφαλμένος ο χειρισμός του!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr