Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου, οι Amenra, ανέβηκαν στη σκηνή του Gagarin205 με συνοδοιπόρους τους δικούς μας Sevengill που άνοιξαν τη βραδιά χτίζοντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα (άκου το «Sea I: Starless Dome» για να το επιβεβαιώσεις) για αυτό που θα ακολουθούσε.
Την εμπειρία μου στο κατάμεστο Gagarin205 το βράδυ της περασμένης Παρασκευής θα τη συνοψίσω με την πρώτη εικόνα που μου δημιουργήθηκε. Ένας άνθρωπος περιφέρεται μόνος στο σκοτάδι και στην πορεία του συναντά ένα καταφύγιο. Από το εσωτερικό του, βλέπει να δραπετεύουν οι πρώτες δεσμίδες φωτός. Μπαίνοντας στο καταφύγιο δεν βρίσκει μόνο προστασία -δεν βρίσκει μόνο το «αγκάθι» του- αλλά και το προσωπικό του εξομολογητήριο. Πίσω από κάθε στίχο και κάθε μελωδία, το κάλεσμα των Amenra επί σκηνής είναι μια συλλογική κατάθεση ψυχής.
Συνομιλώντας λίγες μέρες νωρίτερα με τον τραγουδιστή τους, Colin H. Van Eeckhout, έμαθα για την πρώτη ύλη που χρησιμοποιούν στη μουσική τους, για τον τρόπο που το «αγκάθι» ερμηνεύεται με τρόπο, εσωτερικό, για κάθε μέλος του συγκροτήματος και όχι μόνο. Λίγο αργότερα τον έβλεπα ζωντανά επί σκηνής να στέκεται γονατιστός με γυρισμένη την πλάτη στο κοινό. Η εμφάνισή του ήταν σαν να έριξε για λίγο ένα πέπλο σιωπής. Στη συνέχεια, θα αφαιρέσει το τζάκετ, έπειτα το t-shirt -αποκαλύπτωντας το εμβληματικό tattoo- και λίγο αργότερα θα μας αντικρίσει. Η σταδιακά αποκαλυπτική γύμνια του σε συνδυασμό με τις κραυγές του, δημιούργησαν την αίσθηση πως δεν έχει τίποτα να κρύψει, αφήνοντας όλα του τα κομμάτια πάνω στη σκηνή, συμπαρασέρνοντάς μας μαζί του.
Διαβάστε περισσότερα: Amenra: «Το σκοτάδι είναι ο πηλός με τον οποίο πλάθουμε τη μουσική μας»
Μυσταγωγία που εξαγνίζει σώμα και πνεύμα. Θρήνος και κατόπιν νοσταλγία για κάτι που δεν ήξερες πως έχεις χάσει, αγωνία για εκείνα που θα έρθουν, πόνος για αυτά που ήρθαν ήδη και, τελικά, αποδοχή. Σε προσωπικό επίπεδο τουλάχιστον, νομίζω πως αυτό ακριβώς το στάδιο είναι και το σημαντικότερο. Καθότι λυτρωτικό αλλά παράλληλα επίπονο, αποκτά αναγκαία χαρακτήρα ηδονικό. Τότε επέρχεται η λύτρωση, η λεγόμενη «Κάθαρσις» που είναι και η μουσική παρακαταθήκη των Amenra εδώ και 24 χρόνια. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε πλημμυρίζει, προκαλώντας αντιδράσεις σωματικές, αντανακλαστικές, απομονώνοντάς σε από τον κόσμο γύρω σου. Οι υποβλητικές σκοτεινές μελωδίες και η βαριά μπασογραμμή του Tim De Gieter…σε τραβούν σε ένα αισθησιακό παγανιστικό λίκνισμα προτού οι διαπεραστικές απελπισμένες κραυγές του CHVE σε δονήσουν βίαια, παρασύροντάς σε, σε ένα πεδίο που βρίσκεται έξω από το Gagarin, από την Αθήνα, από τον εαυτό σου.
Η τελετουργία αποτελούταν από οχτώ μέρη: «Razoreater», «De Evenmens», «Thurifer», «Plus Pres De Tois», «Het Gloren», «Ter Ziele», «Am Kreuz», «A Solitary Reign» και «Diaken». Η αυλαία έπεσε με τη φράση «Liefde en licht» στο φόντο, «αγάπη και φως», και το μήνυμα δεν ήταν απλά ένας αποχαιρετισμός αλλά κάτι σαν βαθιά υπόκλιση σε αυτό που μόλις είχαμε βιώσει.
Φωτογραφίες: Παύλος Μαυρίδης
Amenra, Gagarin 205/ Παύλος Μαυρίδης
