Ο Στέφανος Κασσελάκης κέρδισε όχι επειδή οι ψηφοφόροι δεν γνώριζαν ποιος είναι ο ίδιος, αλλά επειδή γνώριζαν -και έμαθαν ακόμα καλύτερα- το ποιόν των ανταγωνιστών του στην κούρσα για την προεδρία. Οι φραξιονιστές τον αποκάλεσαν «θολό», «Τραμπιστή» και άλλα πολύ χειρότερα, βάφτισαν τους υποστηρικτές του «ασπόνδυλο σώμα» και «αρουραίους», τον έριξαν βορά στα θηρία της πετσωμένης ψευτοδημοσιογραφίας και τελικά τον έβγαλαν στον αφρό της Κυριακής, περισσότερο με τη στερεοφωνική λύσσα τους, παρά με την όποια δύναμη των όποιων θέσεών του.
Θυμάστε που στις δημοσκοπήσεις για τον καταλληλότερο πρωθυπουργό, ή πρόεδρο ή οτιδήποτε, θριάμβευε ο «κανένας»; Ε, λοιπόν, ο «κανένας» απέκτησε όνομα και επώνυμο. Και αναλαμβάνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χωρίς να είναι καν βουλευτής. Η εκλογή Κασσελάκη από τη βάση αποτελεί μία διεύρυνση στην πράξη.
Το πλήθος που ανέδειξε αυτόν τον γοητευτικό αλεξιπτωτιστή στον προεδρικό θώκο ενός αριστερού κόμματος και του φόρεσε το γοβάκι του Αλέξη Τσίπρα γύρισε την πλάτη στην νομενκλατούρα που θεωρούσε τον ΣυΡιζΑ ιδιοκτησία της και εκδήλωσε τη δυσαρέσκειά του σε μία στρέβλωση στην οποία δεν χωράει η παραμικρή δικαιολογία: η Έφη Αχτσιόγλου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και οι συν αυτοίς αντιπολιτεύτηκαν με περισσότερο σθένος τον Στέφανο Κασσελάκη του τελευταίου μήνα παρά τον Κυριάκο Μητσοτάκη της μαύρης τετραετίας.
Σαν να μην έφτανε το αλαζονικό ύφος της Έφης Αχτσιόγλου στην προεκλογική περίοδο και οι εναγκαλισμοί της με τους πετσοταϊσμένους («να μην αδικούμε τους δημοσιογράφους»), ο Νίκος Φίλης έδωσε τη χαριστική βολή στο εγχείρημα ενθρόνισης της σιδηράς κυρίας με την πολυσυζητημένη δήλωσή του περί αδιαπραγμάτευτης ιδεολογικής καθαρότητας: «Η Αριστερά δεν είναι απαραίτητο να κυβερνάει». Τι λέτε, σύντροφε; Παλεύουμε για να μείνουμε παντοτινά αντιπολίτευση; Εάν θέλαμε Αριστερά της στείρας και ανέξοδης συνθηματολογίας και της απόλυτης εσωστρέφειας πηγαίναμε και στο ΚΚΕ.
Η ενότητα και η αποτροπή των διασπαστικών τάσεων είναι το επόμενο κρίσιμο στοίχημα για τον ΣυΡιζΑ. Αντίθετα με την Αχτσιόγλου και τους ομπρελίστας, ο Κασσελάκης δεν έπαψε ποτέ να διατυμπανίζει την ενωτική του διάθεση. Αλλά πώς ακριβώς θα συνεννοηθούν μαζί του όσοι παλαιοκομματικοί τον θεωρούν δαίμονα; Πόσοι από τους …ορθόδοξους βουλευτές του ΣυΡιζΑ θα υιοθετήσουν αδιαπραγμάτευτα τη «σοσιαλδημοκρατική» ρητορεία του νέου προέδρου;
Τι θα συναντήσει ο Κασσελάκης στο εσωτερικό του μαγαζιού εκτός από τους αναπόφευκτους όψιμους αυλοκόλακες; Γενναιόψυχους μέντορες και χείρες βοηθείας ή όρνεα πρόθυμα να τον κατασπαράξουν για αυτό που η ΕφΣυν χαρακτήρισε «δεύτερο θάνατο του ΣυΡιζΑ»; Θα έχουμε μήπως νέες Λαφαζανειάδες και αποχωρήσεις των ασυμβίβαστων και των αρτηριοσκληρωτικών;
Οι σοφοί του Τwitter υποστηρίζουν ότι η τοξικότητα των τελευταίων ημερών ζημιώνει τον ΣυΡιζΑ ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών, αλλά δεν είμαι και τόσο βέβαιος. Η μαζικότητα της συμμετοχής (140-150 χιλιάδες άτομα) υπενθυμίζει ότι η δυναμική του κόμματος στην κοινωνία είναι υπαρκτή ακόμα και μετά την αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα από το προσκήνιο , αφού άλλωστε δεν υπάρχει άλλος σχηματισμός ικανός να μας απαλλάξει στο ορατό μάλλον από τη λαίλαπα Μητσοτάκη.
Η λυσσαλέα πολεμική που ασκήθηκε ενάντια στον Στέφανο Κασσελάκη από όλες τις κατευθύνσεις αφήνει να εννοηθεί ότι το κατεστημένο της Δεξιάς και οι χιλιαστές της συντηρητικής Αριστεράς φοβούνται οτιδήποτε μπορεί να ταρακουνήσει το στάτους που δημιουργήθηκε από το εφιαλτικό 41-17 του Μαΐου και του Ιουνίου. Όταν άρχισε κάτι να κινείται στον ΣυΡιζΑ λόγω Κασσελάκη, χτύπησε συναγερμός σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού φάσματος, ένεκα της εκατέρωθεν χαμένης εκλογικής πελατείας και της απειλής για αλλαγή συσχετισμών.
Ο Κασσελάκης θυμίζει περισσότερο τους Δημοκρατικούς των ΗΠΑ παρά τους ασυμβίβαστους Έλληνες αριστερούς που στην ανάγκη πήγαιναν και στη δραχμή «για λόγους αρχής», αλλά η τυφλή προσκόλληση στο δόγμα είναι πια αναχρονισμός και εδράζεται σε κάποια εικονική μη πραγματικότητα. Αριστερά είναι ο ανθρωπισμός και η κοινωνική δικαιοσύνη μέσα από την εφαρμοσμένη πολιτική. Υπηρεσίες στον πολίτη θα προσφέρει ο πολιτικός που θα σταθεί δίπλα του και όχι εκείνος που πριν κοιμηθεί θα προσκυνήσει το καντήλι του Μαρξ.
Αριστερά δεν είναι να ευχολογείς με μια ντουντούκα βολεμένος σε μία καρέκλα που πιάνει αράχνες («συνθήματα παλιά ξεθωριασμένα…») μέχρι «να ωριμάσουν οι συνθήκες» κάποιας ουτοπίας, αλλά να αγουκράζεσαι την κοινωνία, να απαιτείς διαφάνεια, ισονομία και πρόοδο, με τη γλώσσα βουτηγμένη όχι στο στεγνό δόγμα, αλλά στο ρεαλισμό. Και, ναι, να επιδιώκεις να βρεθείς σε τροχιά διακυβέρνησης. Το σκοτάδι επελαύνει και ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας.
Facebook
Twitter
Tα σχόλια στο site έχουν απενεργοποιηθεί. Μπορείτε να σχολιάζετε μέσα από την επίσημη σελίδα στο Facebook
Σχόλια
Επικοινωνία
