Τζορτζ Μάικλ και Νικ Κέιβ – Eνας απόλυτος ποπ σταρ και ένας δανδής της ροκ

Δεν είναι τυχαίο που στο εξώφυλλο του βιβλίου «George Michael. Η ζωή του» του Τζέιμς Γκάβιν φιγουράρει η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία του ποπ σταρ, βγαλμένη από τα βάθη των 80s, την εποχή που το άστρο του ταλαντούχου νεαρού κυπριακής καταγωγής έλαμψε εκτυφλωτικά και του απέφερε χρήμα και δόξα. Η χρυσή εποχή του MTV που καθόριζε την ποπ κουλτούρα, τα απανωτά χιτ των Wham, ο ύμνος της απόλυτης καψούρας «Careless Whisper», στη συνέχεια τα «Freedom» και «Faith» και μια απόλυτα καλοστημένη εικόνα –ξανθές ανταύγειες στο κατάμαυρο μαλλί, περιποιημένη αξυρισιά περίπου τριών ημερών, σκουλαρίκι με μεγαλούτσικο σταυρό, πέτσινο μπουφάν– τον έχρισαν ένα από τα πιο περιζήτητα εφηβικά είδωλα.

Ο Τζέιμς Γκάβιν προφανώς θαυμάζει πολύ τον Τζορτζ Μάικλ. Αλλιώς γιατί να κάνει μια πραγματικά ογκώδη και λεπτομερή βιογραφία. Τον αντιμετωπίζει με τρυφερότητα και σεβασμό και προσπαθεί να ερμηνεύσει την πορεία προς την αυτοκαταστροφή, διότι η διαδρομή είχε τόσα ροδοπέταλα όσα και αγκάθια.

Αναπόφευκτα ξετυλίγεται ο μίτος της οικογένειας ή, για την ακρίβεια, όσα στοίχειωσαν τον Τζορτζ Μάικλ από πιτσιρίκι και τον έκαναν τόσο φιλόδοξο όσο και τρομερά ανασφαλή: η αυστηρότητα του πατέρα, Τζακ Πάνος, ενός αυτοδημιούργητου παραδοσιακού άντρα του ’60 με τις εμμονές της παλιάς γενιάς για την ανατροφή, το αντριλίκι, την οικογένεια, «ένας κακός μπάσταρδος», όπως διαβάζουμε στο βιβλίο, «που χρησιμοποιούσε τον φόβο και όχι τον σεβασμό για να διευθετήσει και να ελέγχει το σπιτικό του».

Ηθελε να απενοχοποιήσει την ομοφυλοφιλία του

Ο Τζορτζ Μάικλ μια ζωή, κατά τον συγγραφέα, πάλευε με την ομοφυλοφιλία του όχι για να την καταπιέσει – κάθε άλλο. Αρχικά να την απενοχοποιήσει από την ασθένεια της εποχής που αποδεκάτιζε πολλές παρέες, το AIDS, κι έπειτα να της δώσει φωνή, να σταματήσει να πλασάρει εικονικές σχέσεις με γυναίκες μέχρι τελικά τη δημόσια παραδοχή της ομοφυλοφιλίας έπειτα από τη σύλληψή του σε δημόσιες τουαλέτες με άλλον άντρα. Εσωστρεφής ήταν μια ζωή. «Κανένας ποτέ δεν πρόκειται να γνωρίσει τίποτα περισσότερο για τον Τζορτζ Μάικλ απ’ όσα πιθανώς γνωρίζει για τον οποιονδήποτε άνθρωπο στον δρόμο» δήλωνε ο Αντριου Ρίτζλεϊ, ο συνεργάτης του στους Wham.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν βέβαια οι μουσικές αναφορές του πιτσιρικά Τζορτζ Μάικλ που ήταν οι φωνές της Motowon και έδωσαν σόουλ πρόσημο στη μουσική του παιδεία. Σ’ αυτή την πραγματικά χορταστική βιογραφία περνάνε καρέ από τη διαδρομή του μεγάλου σταρ της ποπ όχι μόνο πάνω στη σκηνή αλλά κυρίως κάτω από αυτή, μέχρι τον θάνατό του το 2016 σε ηλικία 53 ετών. Οι δαίμονες και οι σκοτεινιές. Οι καταχρήσεις και οι εξαρτήσεις, οι συλλήψεις για ναρκωτικά, τα δικαστήρια για να απελευθερωθεί από το συμβόλαιό του με τη Sony. Οι σελίδες ξεφυλλίζονται σαν ταινία υπερπαραγωγή, σαν ένα αστραφτερό μπλοκμπάστερ. Δεν θα άξιζε τίποτε λιγότερο στον Τζορτζ Μάικλ.

Το βιβλίο «Πίστη, ελπίδα και πόνος» περιλαμβάνει συνεντεύξεις του Νικ Κέιβ με τον δημοσιογράφο Σον Ο’Χέιγκαν. Τυπική βιογραφία δεν είναι σε καμία περίπτωση. Μήπως όμως μια δημόσια και εκτενής εξομολόγηση θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ένα ιδιότυπο βιβλίο με ψήγματα βιογραφίας; Η απάντηση είναι καταφατική. Γιατί στο εν λόγω βιβλίο ο Νικ Κέιβ μιλάει για τις πιο βαθιές και μύχιες σκέψεις του, τσαλακώνεται, δεν φοβάται να εκτεθεί, δεν διστάζει να είναι ειλικρινής, δεν αποφεύγει τα δύσκολα ούτε κάνει πίσω στα επώδυνα. Ακόμη κι αν αυτά είναι ο θάνατος των δύο γιων του.

Οι φαν του Νικ Κέιβ, του πιο ρομαντικού δανδή της ροκ, θα αναγνωρίσουν πίσω από τα λόγια του τις αναφορές στους στίχους του, στη μουσική του, σε όσα τόσα χρόνια τραγουδά ιπποτικά αλλά και ιδρωμένα, ψιθυριστά όσο ταιριάζει σε μια μπαλάντα αλλά και με ένταση όσο ταιριάζει σε πιο ροκ κομμάτια. Θα εντοπίσει τη χρήση των βιβλικών εικόνων και γλώσσας στη μουσική του. Και από εδώ δεν λείπουν οι αναφορές στις εξαρτήσεις και τις καταχρήσεις, ταυτοτικές τελικά για τις αυτοκαταστροφικές τάσεις των τραγουδοποιών της ροκ.

Εχει κάτι λυτρωτικό η εξομολόγηση από τα βάθη της ψυχής του Νικ Κέιβ. Τα τραύματα από τις πολλαπλές απώλειες παραμένουν ανοιχτές πληγές που αναβλύζουν αίμα κάθε φορά που τις ξύνει. Την ίδια ώρα μοιάζει να έχει ξορκίσει το κακό με το ανάστημα που θα ταίριαζε σε ήρωα αρχαίας τραγωδίας. «Ισως το πένθος» λέει σε μια από τις συνεντεύξεις, «μπορεί να ιδωθεί ως μια συνθήκη αφύπνισης, στην οποία το άτομο που πενθεί βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στη θεμελιώδη ουσία των πραγμάτων. Γιατί στο πένθος εξοικειώνεσαι σε μεγάλο βαθμό με την ιδέα της θνητότητας (…). Ολα φαίνονται τόσο εύθραυστα, πολύτιμα και έντονα και ο κόσμος και οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτόν τόσο απειλούμενοι και ταυτόχρονα τόσο όμορφοι. Η αίσθησή μου είναι ότι σε αυτήν τη σκοτεινή συνθήκη η ιδέα ενός θεού είναι πιο έντονη ή ίσως πιο ουσιαστική. Αισθάνομαι ότι το πένθος και ο Θεός είναι κατά μια έννοια συνυφασμένα, ότι όταν πενθείς πλησιάζεις πιο κοντά στο πέπλο που χωρίζει αυτόν τον κόσμο από τον άλλον. Επιτρέπω στον εαυτό μου να πιστεύει τέτοια πράγματα επειδή μου κάνει καλό».