Τρόμος "κατά λάθος": μερικές σκέψεις μετά

Τις μέρες που ακολούθησαν μετά την 13η Ιανουαρίου, μέρα της βίαιης σύλληψης-απαγωγής μου από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, είχα την ευκαιρία να αφηγηθώ αρκετές φορές όσα συνέβησαν. Υπάρχουν, όμως, δύο σημεία στα οποία νομίζω πως αξίζει ιδιαίτερη προσοχή. Σ’ αυτά νομίζω ότι συνοψίζονται τα βασικά χαρακτηριστικά της υπόθεσης.

Το πρώτο σημείο αφορά τη «φιλολογική» συζήτηση με τον αξιωματικό της Κρατικής Ασφάλειας, μετά το ξύλο και τη φρίκη που έζησα στο 12ο όροφο της ΓΑΔΑ: «Φιλολογικά μιλώντας, και επειδή είσαι επιστήμοντας», μου είπε ο αξιωματικός, «τι θα λέγαμε για κάποιον που εναντιώνεται στο σύστημα, αλλά όταν το σύστημα τον πιάνει, αυτός κλαψουρίζει για τα δικαιώματά του και επικαλείται το Σύνταγμα, που μέχρι πριν λίγο δεν αναγνώριζε;». Αυτή ήταν η ερώτηση που έπρεπε να απαντήσω, «φιλολογικά» ασφαλώς, όσο και τρεκλίζοντας απ’το ξύλο.

Με την ερώτησή του αυτή, ο αξιωματικός συνόψιζε, χωρίς φλυαρίες και θεωρητικολογίες, την άποψη που τελευταία μοιάζει όλο και πιο δημοφιλής ανάμεσα στους φρουρούς της έννομης τάξης: ο νόμος υπάρχει, εκτός αν αποφασίσουμε ότι για να επιβληθεί, πρέπει κάποτε και για κάποιους (για τους αντιπάλους του «συστήματος», κυρίως) να αναιρείται. Όσα μάλιστα συμβαίνουν κατά την αναίρεσή του, μπορούν αργότερα να φτιάξουν ένα νέο, πιο αυταρχικό νόμο, ίσως και άγραφο, αλλά ενδεχομένως πιο αποτελεσματικό –προφανώς για την προστασία του «συστήματος».

Νομίζω, λοιπόν, ότι εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ζήτημα: εν μέσω κρίσης, και εν αναμονή σοβαρών κοινωνικών συγκρούσεων ανάμεσα σε φτωχούς και πλούσιους, μια σειρά από δικαιώματα που εγγυάται η δημοκρατία και το κράτος δικαίου πάνε περίπατο, στο όνομα της «αποτελεσματικότητας»• μιας αποτελεσματικότητας που δεν αφορά την υγεία ή την παιδεία, αλλά τους «σκληρούς» μηχανισμούς του κράτους, κυρίως δηλαδή την αστυνομία. Το ερώτημα είναι αναπόφευκτο: από ποιο σημείο και μετά ο φιλελεύθερος-δημοκρατικός χαρακτήρας του πολιτεύματος εξακολουθεί να ισχύει; Από την κατάργηση πόσων κανόνων του παιχνιδιού και μετά, το παιχνίδι παραμένει δημοκρατικό; Η ερώτηση αφορά κάθε πολίτη –όχι μόνο τους αριστερούς, ούτε μόνο όσους ανήκουν σε κόμματα ή θεωρούν τους εαυτούς τους πολιτικοποιημένους.

Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με τη δημοσιότητα που πήρε η υπόθεσή μου. Από το επόμενο κιόλας πρωί, αρκετοί δημοσιογράφοι – είτε στο Ίντερνετ και την τηλεόραση, είτε στις εφημερίδες -, προσπάθησαν φιλότιμα να βοηθήσουν την Αστυνομία να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Αντί, λοιπόν, να παρουσιάζουν τα γεγονότα ως είχαν (μια γκάφα της Αντιτρομοκρατικής οδήγησε στη σύλληψη και το βασανισμό ενός άσχετου διερχόμενου πολίτη), προσπάθησαν να αφήσουν υπονοούμενα για το πώς ένα στέλεχος του Συνασπισμού τυχαίνει να περνάει από εκεί όπου κυνηγούν τρομοκράτες, και μάλιστα έχοντας μαζί του μια δεύτερη, κλεμμένη ταυτότητα. Περιττό να πει κανείς στους παπαγάλους της Ασφάλειας ότι δεν είθισται να επεμβαίνει η Αντιτρομοκρατική όταν κάποιος έχει δύο ταυτότητες μαζί του, πολύ δε περισσότερο όταν ο ίδιος έχει μαζί και τη δική του ταυτότητα: πώς να το κάνουμε, κανένας σοβαρός τρομοκράτης δεν κυκλοφορεί με τη δική του ταυτότητα όταν κουβαλάει πάνω του και μιαν άλλη, υπόπτου προελεύσεως… Εντελώς συμπτωματικά, πάντως, οι ίδιοι αστυνομο-δημοσιογράφοι που προσπάθησαν να αφήσουν υπονοούμενα εναντίον μου (και τελικά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ), είναι οι ίδιοι που διαβεβαίωναν ότι η Γερμανίδα Φαίη Μάγερ, που καταταλαιπωρήθηκε όπως εγώ, ήταν κόρη αρχιτρομοκράτισσας της RAF… To ερώτημα είναι, εδώ, πώς μπορεί ένας απλός πολίτης να προστατευτεί από τέτοιες αθλιότητες: είτε είναι ανυποψίαστος αναγνώστης (οπότε δεν θέλει να παραπληροφορείται), είτε είναι θύμα ο ίδιος αυτής της κατάπτυστης «δημοσιογραφίας».

Χρωστάω πολλά στο γεγονός ότι οι σύντροφοί μου στο Συνασπισμό και το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι συμπολίτες μου στο Βύρωνα, σε όποια παράταξη κι αν ανήκουν, κινητοποιήθηκαν, ενημέρωσαν και με στήριξαν σε μια δύσκολη στιγμή, εξουδετερώνοντας την αστυνομοδημοσιογραφία και γελοιοποιώντας την αντιτρομοκρατική υστερία. Δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πόσοι πολίτες (αθώοι ή ένοχοι, ύποπτοι ή άσχετοι) αντιμετώπισαν μέχρι σήμερα παρόμοιες αθλιότητες, αλλά εμείς δεν μάθαμε ποτέ τίποτα, γιατί αυτοί δεν είχαν κανέναν να τους στηρίξει. Δεν μπορώ, τελικά, παρά να σκέφτομαι, ειδικά μετά την 13η Ιανουαρίου, πόσο σημαντική υπόθεση είναι στις μέρες μας η υπόθεση της αλληλεγγύης.
http://www.rednotebook.gr