Τριανταφύλλου στο Κουτί της Πανδώρας: «Όλα ξεκινούν από την παιδεία»

Ένα χρυσό μετάλλιο που δεν ακούστηκε πολύ. Δεν βρήκε χώρο στα πρωτοσέλιδα της επόμενης μέρας, δεν χώρεσε στα πρώτα θέματα των sites, στα δελτία των ραδιοφώνων. Και όπου υπήρξε, έγινε μια απλή αναφορά. Ο αγνός αθλητισμός, από τα κάτω, εκείνος που απαιτεί προσωπικό κόστος και πολλές φορές μεγαλύτερη προσπάθεια, μάχη με τα θηρία και τις δομές μιας χώρας που κάνει δύσκολη τη ζωή των ανάπηρων, δεν είναι μοδάτος. Μιλάει όμως στις καρδιές των ανθρώπων. Βλέπουν ότι ο δρόμος ανοίγει περπατώντας. Ακόμα κι αν ένα ατύχημα, όπως στην περίπτωση του Πάνου Τριανταφύλλου, τους έκανε να μην περπατήσουν ποτέ ξανά με τα δυο τους πόδια, ο δρόμος που ανοίγουν είναι πολύ πιο μακρύς, πιο ουσιαστικός.

«Σε βοηθά να ανταπεξέλθεις»

Ο Τριανταφύλλου έμεινε καθηλωμένος στο αμαξίδιο στις 21 Νοεμβρίου του 2004, έπειτα από ένα τροχαίο ατύχημα. Πριν ακόμα κλείσουν οι πληγές του, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. «Δεν ξέρω αν σε βοηθάει τόσο στην ψυχολογία. Σίγουρα σε ένα κομμάτι ναι, με βοήθησε. Ψυχολογικά όμως ήμουν πολύ καλά από την αρχή του ατυχήματος. Μπήκα στον αθλητισμό σε 3-4 μήνες από τη στιγμή που το έπαθα. Σίγουρα σε βοηθάει να ανταπεξέλθεις στις συνθήκες της κοινωνίας, έξω στους δρόμους, να ανέβεις ένα σκαλοπάτι, να προχωρήσεις σε ένα πεζοδρόμιο. Δεν είμαστε στο εξωτερικό που είναι παντού ευθεία και έχουν ράμπες. Σε βοηθάει επίσης να δυναμώσεις, εγώ σε πέντε μήνες είδα πολύ μεγάλη διαφορά. Με έκανε πολύ δυνατό και με βοήθησε άμεσα να αρχίσω να αυτοεξυπηρετούμαι, κάτι που βοήθησε πολύ και στην ψυχολογία».

Πρώτα μπήκε στη ζωή του το μπάσκετ με αμαξίδιο, και έπειτα από τέσσερα χρόνια η ξιφασκία. Δύο αθλήματα που δεν είχε ασχοληθεί πριν το ατύχημα. «Με την ξιφασκία ασχολούμαι από το 2009, με το μπάσκετ από το 2005. Και συνεχίζω και τα δύο ταυτόχρονα. Το μπάσκετ είναι πιο διαδεδομένο, όμως ήθελα να κάνω και ένα ατομικό άθλημα. Ήθελα να διεκδικήσω πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, επειδή στο μπάσκετ η εθνική δεν είναι σε τόσο υψηλό επίπεδο. Η μοναδικό συμμετοχή που είχε σε Παραολυμπιακούς ήταν το 2004 στην Αθήνα, επειδή ήταν διοργανώτρια. Ήθελα να δω επίσης τις αντοχές μου, τις δυνάμεις μου, πού μπορώ να φτάσω. Επέλεξα την ξιφασκία γιατί μου τη σύστησαν. Είχα δοκιμάσει και άλλα, σε στίβο και κολύμπι. Πήγα, δοκίμασα την ξιφασκία και σε τρεις μήνες κατέκτησα το πρώτο μου μετάλλιο. Μου ταίριαξε και τη συνέχισα».

Κατόρθωμα

Τα μετάλλια συνεχίστηκαν, μαζί με τα ταξίδια. Ο Πάνος κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς του Ρίο και θέλει στο Τόκιο το 2020 να φτάσει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Το Άμστερνταμ ήταν… μια στάση προς την Ιαπωνία. Μια στάση, στην οποία το χρυσό ήρθε κάπως απρόσμενα για τον ίδιο! «Για τους αγώνες αυτούς που ήρθε το μετάλλιο η αλήθεια είναι πως δεν είχα κάνει πάρα πολλές προπονήσεις, λόγω ενός μικρού τραυματισμού που είχα. Πήγα χαλαρός και χωρίς άγχος, με την έννοια ότι “πάω για να διεκδικήσω ό,τι καλύτερο μπορώ”. Αυτό μου βγήκε σε πάρα πολύ καλό γιατί δεν είχα άγχος. Έπαιξα το παιχνίδι που ξέρω και πήρα το χρυσό!».

Έστω και χωρίς άγχος, ο Πάνος και όλοι οι Έλληνες που δίνουν μάχη σε αντίστοιχους αγώνες, έχουν σημαντικά μειονεκτήματα σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους. Σε επίπεδο υποδομών, προσωπικού, συνθηκών, το ελληνικό Παραολυμπιακό Κίνημα βρίσκεται αρκετά πίσω σε σχέση με το εξωτερικό. «Σίγουρα, αυτό ισχύει 100%. Αν σκεφτείς ότι προσωπικά στο δικό μου άθλημα είμαστε όλοι 6-7 αθλητές που κατεβαίνουμε σε μεγάλες διοργανώσεις, αντίστοιχα οι άλλες χώρες κατεβαίνουν με 10-15-20 άτομα, επιλεγμένα από τους πολλούς συλλόγους που έχουν ανά χώρα, οι καλύτερα. Από αυτούς παίρνουν πρόκριση οι δύο ανά κατηγορία ή ανά όπλο. Συν το ότι εγώ και οι υπόλοιποι συναθλητές στη χώρα μας έχουμε έναν προπονητή. Δεν υπάρχει καν βοηθός. Στις άλλες έχουν 2-3 ο κάθε αθλητής, συν τον φυσικοθεραπευτή, τον φροντιστή. Ένα μεγάλο τιμ από πίσω. Το να μπορείς να κάνεις τέτοιες επιτυχίες με τέτοιους αντιπάλους είναι ένα κατόρθωμα».

Αντίστοιχα, φαίνονται τα πράγματα και σε οικονομικό επίπεδο. «Δεν γνωρίζω ακριβώς πώς είναι τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα στο εξωτερικό, αλλά από αυτό που φαίνεται, από την εικόνα που δίνουν, προφανώς είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα και εκεί».

«Οι μισοί έχουν σωστή συμπεριφορά»

Η αντιμετώπιση που υπάρχει γενικώς προς τους αθλητές των Παραολυμπιακών αθλημάτων σχετίζεται φυσικά με την στάση ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας και του κράτους προς τους ανθρώπους με αναπηρία. «Θα σου πω τι αντιμετωπίζω προσωπικά στους δρόμους. Οι μισοί από αυτούς που συναντώ έχουν πολύ σωστή συμπεριφορά, δηλαδή έχουν γνώση, ξέρουν για παράδειγμα τι σημαίνει αναπηρική θέση στάθμευσης. Οι άλλοι μισοί δεν το γνωρίζουν. Όλο αυτό ξεκινάει από την παιδεία που έχει ο κάθε άνθρωπος. Είναι και στον χαρακτήρα του το τι θέλει να μάθει για την κοινωνία γενικότερα. Αυτή την παιδεία δυστυχώς στη χώρα μας δεν την έχουμε σε μεγάλο ποσοστό. Και αυτό αντανακλάται και στην πολιτεία, στο κράτος και παντού. Και δεν είναι μόνο για τα άτομα με αναπηρία. Όταν δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, δεν υπάρχει σεβασμός για πεζούς, ποδηλάτες, μαμάδες με καροτσάκια, ηλικιωμένους. Είναι γενικό το κακό, όχι μόνο για τα άτομα με αναπηρία».

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στην προβολή στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η οποία μοιραία επηρεάζει και τους χορηγούς που μπορεί να βρει ένας αθλητής και συχνά ίσως μπορούν να κάνουν τη διαφορά στην καριέρα του. «Επειδή είμαι αθλητής εννοείται πως θα ήθελα περισσότερη προβολή, όπως και ο κάθε αθλητής. Θα το θέλαμε γιατί οι χορηγοί έρχονται μόνο από την προβολή. Αν δεν προβληθεί το άθλημα και οι επιτυχίες του, δεν μπορεί να ενισχυθεί. Και αντίστοιχα μετά, κάποιος μπορεί να έχει τη θέληση να ασχοληθεί με ένα άθλημα, αλλά η οικονομική του κατάσταση να μην το επιτρέπει, ή το κράτος να μην είναι σε θέση να τον βοηθήσει να εξελιχθεί. Οπότε ξεκινάμε αρχικά με την προβολή του αθλήματος και μετά με αυτή του αθλητή και των επιτυχιών. Γι’ αυτό χαίρομαι με το συγκεκριμένο μετάλλιο το δικό μου και την ανταπόκριση που υπάρχει, γιατί φαίνεται το άθλημα της ξιφασκίας σε αναπηρικό αμαξίδιο, το οποίο δεν ήταν διαδεδομένο. Πόσω μάλλον στη χώρα μας».

Ο Πάνος έχει ακόμα μερικές στάσεις μπροστά του πριν το Τόκιο και σε κάθε μία από αυτές, η κορυφή είναι ο μοναδικός στόχος. «Τα επόμενα τουρνουά μέχρι τους Παραολυμπιακούς είναι οι επόμενοι στόχοι μου. Είναι τρία Παγκόσμια κύπελλα και ένα Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Θέλω να τα πάω όσο καλύτερα μπορώ, να μαζέψω βαθμούς. Στόχος μου είναι πάντα τα μετάλλια και συγκεκριμένα το χρυσό. Επικεντρώνομαι εκεί μέχρι να πάρω την πρόκριση που θεωρητικά την έχω, πρακτικά θα την εξασφαλίσω όταν τελειώσουν τα τουρνουά αυτά και από εκεί και πέρα οι Παραολυμπιακοί που είναι η ύψιστη διοργάνωση».

«Ο αθλητισμός είναι πολύ σημαντικός»

Κλείνοντας, ρωτήσαμε τον Πάνο τι θα έλεγε σε ένα παιδί που όπως εκείνος θα βρισκόταν από τη μια στιγμή στην άλλη σε αμαξίδιο. «Ανεπιφύλακτα, θα είχα να του συστήσω δύο πράγματα. Αν είναι πολύ μικρός, με το που γίνει 18 να βγάλει δίπλωμα και να πάρει ένα αναπηρικό αυτοκίνητο. Για μένα είναι πολύ σημαντικό, είναι τα πόδια μας, πόσω μάλλον στη χώρα που ζούμε. Και το αμέσως επόμενο να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, που μπορεί να το κάνει σε πολύ μικρή ηλικία. Ο αθλητισμός είναι πολύ σημαντικός όχι μόνο για τα άτομα με αναπηρία, αλλά υπάρχει ένας λόγος παραπάνω για εμάς».

Όσον αφορά τη συμβουλή του προς το φίλαθλο κοινό; «Να ασχολούνται, να βλέπουν τον αθλητισμό μας. Οι μεγάλες εταιρείες να προσπαθούν να βοηθούν το χώρο και τα ΜΜΕ να προσπαθούν να τον προβάλουν. Γιατί πραγματικά πιστεύω αξίζει σε όλους τους αθλητές να αναδεικνύεται η προσπάθειά τους, η οποία είναι ίδια ή ίσως και μεγαλύτερη από τους άλλους αθλητές. Όχι όσον αφορά την προπόνηση, αλλά στο σύνολό της. Στο χρόνο που χρειάζεσαι, στις συνθήκες, όπως για παράδειγμα στην προσβασιμότητα στους δρόμους, αλλά και στους χώρους που αθλούμαστε».