TRENDY γιάπις και ΕΜΟ πολιτικοί

Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν στερεότυπα στο μυαλό. Η μισή μας ζωή, είναι απολογία σε αυτά τα στερεότυπα. Ακόμη και αυτός ο έρωτας, ανατρεπτικός και ατίθασος απ τη φύση του, δημιουργεί στερεότυπα, που κρεμάστηκαν περισσότερο απ τις λέξεις και λιγότερο απ τα χείλια ή τα μάτια. Πόσες φορές ένας Γιώργος ή μια Μαρία αγαπήθηκαν επειδή προηγήθηκε το στερεότυπο της λέξης; Άπειρες. Στις διαπροσωπικές σχέσεις το τίμημα του στερεότυπου το πληρώνεις ο ίδιος. Στην πολιτική τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν αγκυλώσεις και κοινωνικό κόστος. Και το τραγελαφικό είναι πως αυτό το κοινωνικός κόστος καταβάλεται για να μην πληρώσουν κάποιοι, το πολιτικό που τους αναλογεί. Να μην πληρώσουν τις αγκυλώσεις τους.

Τα πολιτικά στερεότυπα της τελευταίας δεκαετίας είναι η ανάγκη για «κεντροαριστερά», «κεντροδεξιά» ή «μεσαίο χώρο». Κάποια στιγμή, κάποιος εκστόμισε σε λέξεις, αυτό που μοιάζει σαν αναγκαιότητα πλέον, ή πολιτικός κανόνας. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα απολογείται σε αυτή την αναγκαιότητα. Και δείχνει να ταυτίζεται με την λαική απαίτηση. Μόνο που δεν είναι έτσι. Ο κόσμος κουράστηκε από τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Θέλει να αλλάξει και όχι απαραίτητα να φορέσει μια ταμπέλα κεντροδεξιού, ή κεντροαριστερού. Αν κάτι φταίει είναι η λειτουργία του και όχι η έλλειψη κάποιου «κεντρό» ή οτιδήποτε άλλο. Οι συμμαχίες είναι ένα αναγκαίο κομμάτι της πολιτικής, που στην Ελλάδα είναι μάλλον άγνωστο. Αλλά για να γίνει δεν χρειάζεται ένα στερεότυπο πολιτικής μεγαλοστομίας που περισσότερο είναι άλλοθι παρά πολιτική επεξεργασία.

Κοιτάξτε ολόγυρα. Κανένας δεν παράγει πολιτική σκέψη. Η πολιτική έχει ταυτιστεί με την συνδικαλιστική ρητορία. «Καλός» πολιτικός είναι ο λαοπλάνος ή ο αναγνωρίσιμος. Η πολιτική ως λειτουργία περιορίζεται στην αντιπαράθεση πολιτικών ανδρών και κομμάτων. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα πέρα απ την επιφάνεια.

Η Ελλάδα μοιάζει με την τελευταία χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπου η γραφειοκρατία αποτελεί την κρυψώνα των ανίκανων και ο συνδικαλισμός γίνεται το άλλο κεφάλι ενός κράτους δράκου. Οι συντεχνίες συναντούν την πολιτική και πολλές φορές μεταπηδούν σε αυτή. Ως ενδιάμεσος στη σχέση γραφειοκρατίας και κράτους ,η νέα εφεύρεση είναι οι γιάπις διοικητές οργανισμών και σύμβουλοι. Χρυσοπληρωμένοι, καλοσπουδασμένοι αλλά χωρίς καμία πολιτική ή άλλη ευαισθησία. Ταίζουν τα κοράκια της εξουσίας και τρέφονται απ αυτή . Είναι η trendy έκδοση κάποιων παλιών επιθεωρητών, σοβαροφανών, άκαμπτων αλλά πάντα με ευλυγισία απέναντι στην εξουσία.

Και στην κορυφή οι ΕΜΟ πολιτικοί. Καταθληπτικοί, κρυμμένοι πίσω απ το τσουλούφι μιας μοντέρνας εμφάνισης, αποδίδουν αόριστες ευθύνες για πολύ οριμένα προβλήματα. Απειλούν να αυτοεξαφανισθούν αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν σαν κακομαθημένα παλιόπαιδα που παίζουν το παιχνίδι της εφηβίας.

Αν οι γιατροί έφτασαν στο σημείο να φτιάχνουν off shore για να ξεπλένουν χρήματα απ το φακελάκι, αν οι περισσότερες πολεοδομίες έχουν τη λειτουργία και τη μυρωδιά μαφίας, αν οι εφορίες φαντάζουν ελληνικά παραρτήματα της Κόζα Νόστρα, δεν φταίνε οι ορολογίες. Δεν φταίει που δεν ανακαλύψαμε την κεντροαριστερά ή την κεντροδεξιά που θα μας σώσει. Αν σε λίγο θα πληρώνουμε οικειοθελώς για την Παιδεία ή την Υγεία δεν φταίει κανένας πολιτικός προσδιορισμός, αλλά η πολιτική που δεν υπάρχει όπως απαιτούν οι συνθήκες.Μια πολιτική αυγοτάραχο, χωρίς αιχμές ή με τόσες πολλές που μπορεί να ματώνει από μόνη της. Πριν φτάσουμε στην ταξική διάσταση της πολιτικής ας αναρωτηθούμε αν νοιώθουν την ευθύνη της ,όποιοι λένε ότι την εκφράζουν.

Δεν είναι τυχαίο που η Αριστερά σπαράσεται προσπαθώντας να προσδιορίσει το ρόλο της, η ΝΔ είναι υπεράνω κάθε πολιτικής αναζήτησης ενασχολούμενη με την ομηρία της από πρόσωπα και το ΠΑΣΟΚ λίγο πριν την εξουσία δεν ξέρει ακόμη πώς να τη διαχειριστεί. Δεν είναι επίσης καθόλου τυχαίο που ο ΛΑΟΣ γίνεται ρυθμιστής ενός πολιτικού συστήματος που ψάχνει κάποιους να φταίνε. Κατά προτίμηση Αλβανούς, Πακιστανούς αλλά όχι Χριστοφοράκους ή Βατοπεδινούς.

Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν στερεότυπα στο μυαλό ναι. Αλλά αυτό το πολιτικό σύστημα δεν έχει καν λέξεις. Είναι ανίκανο να επικοινωνήσει, αυτιστικό και πλέον άρρωστο. Με ή χωρίς κεντρό…