Τον Κώστα Καζάκο τον έβλεπα μικρός στην τηλεόραση. Ήταν ψιλοερωτευμένη η μάνα μου μαζί του γιατί ήταν άντρακλας και λεβέντης. Μετά άρχισε να μου αρέσει και μένα γιατί εκτός από λεβέντης έπαιζε και ωραία και ήταν και εκείνο το “Κονσέρτο για πολυβόλα” που το είδα μικρός και μου φύγε η μαγκιά. Μετά τον Κώστα τον Καζακο τον είδα στο θέατρο και θυμάμαι να περπατάει και να τρίζει η σκηνή και να μιλάει και να ακούγεται εκείνη η φωνάρα η μπασατη που ήταν λες και έβγαινε από τα τρίσβαθα της ψυχής του. Αργότερα είχα την τύχη να έχω τον Κώστα τον Καζακο καθηγητή στη δραματική σχολή.
Θυμάμαι να μας ρωτάει…
-Τι είναι ομορφιά;
Ένα λουλούδι που ανθίζει;
(λέγαμε εμείς τα γίδια…)
-Τι είναι ομορφιά ρεεε;
(Μια όμορφη γυναίκα; είπε ένας άλλος…)
-Ρε τι είναι ομορφιά;
(καμιά απάντηση εμείς..)
Ομορφιά καλά μου παιδιά είναι ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται,βασανίζεται αλλά καταφέρνει να μαζέψει τα κομμάτια του και να υπερκεράσει τις δυσκολίες της ζωής του.
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ. ΕΙΠΕ. Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΚΑΖΑΚΟΣ.
Και κουνήσαμε όλοι το κεφάλι… Σε ένα άλλο μάθημα μας ρώτησε..
– Ποιος είναι κάλος ηθοποιός;
(Ποιος; ρωτάγαμε εμεις..)
– ΠΟΙΟΣ ΜΩΡΕΕΕΕΕ;;;
(Ποιος ρε δάσκαλε;)
-Αυτός που έχει ατσάλινο στομάχι και δε σταματάει να εξελίσσει την τέχνη του.
Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ειναι ενας μαραθωνιος που δεν τελειωνει ποτε.
Διαρκει για παντα. ΕΙΠΕ.
Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΚΑΖΑΚΟΣ.
Άλλο μάθημα με Καζακο…
Δάσκαλε πως κλαίμε; τον είχε ρωτήσει μια κοπέλα…
– Έλα βρε καλό μου κορίτσι τώρα…
Τι πως κλαίμε;
Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα…
ΑΜΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ… ΚΛΑΙΣ. ΕΙΠΕ.
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΚΩΣΤΑΣ Ο ΚΑΖΑΚΟΣ.
Τελευταία φορά που είδα τον Κώστα τον Καζακο ήταν στις πρόβες των Ματωμένων Χωμάτων. Συνέβη εκείνη η φοβερή και συγκινητική στιγμή που ο μαθητής θα πατούσε στην ίδια σκηνή με το δάσκαλο του.
Ήθελα να του δείξω δέκα χρόνια και βάλε μετά τη δραματική σχολή, οτι το λέει η καρδιά μου δάσκαλε, μασάω σίδερα… Αλλά δεν προλάβαμε.
Μετά από την επίσημη φωτογράφιση της παράστασης, έπεσε ο κυρ Κωστας μας. Ήρθε σε άλλη μια πρόβα με το μαγκουρακι του και επειδή κάναμε αρκετές ώρες ξεκίνα/σταμάτα με τους μουσικούς, τον πήρε ο ύπνος σε μια καρέκλα. Δεν είπε είμαι κουρασμένος, δεν ενέδωσε, δε ζητησε να φυγει.
Ένιωθε οτι η πρόβα ήταν το σπίτι του.
Κοιμήθηκε ήσυχα και αθόρυβα σχεδόν όρθιος.
Μέχρι και στον ύπνο κοιμήθηκε λεβέντικα.
Αυτή είναι η ίσως πιο ανθρωπινή και γλυκιά εικόνα που έχω από τον λατρεμένο μου δάσκαλο. Δε διαμαρτυρηθηκε, δεν ενοχλήθηκε, πάρα μόνο περίμενε στα 87α του να υποστηρίξει ένα έργο με όλη του την καρδιά. Μόλις ξύπνησε πάτησε μια ανάγνωση και κόντεψε να ρίξει το κτίριο.
Θηρίο ανήμερο. Έχουμε ευθύνη έλεγε.
Έχει πεθάνει κόσμος φώναζε. Δεν είναι μικρά αυτά.
Το θέμα δεν είναι να τα ξεστομίσουμε… Το θέμα είναι…
ΠΩΣ ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΥΤΑ;
ΑΝΤΙΟ ΔΑΣΚΑΛΕ.
ΑΝΤΙΟ ΒΟΥΝΟ ΜΑΣ.
ΑΝΤΙΟ ΚΑΛΕ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΕ.
ΑΝΤΙΟ ΘΗΡΙΟ ΜΑΣ.
ΑΝΤΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΣ.
ΑΝΤΙΟ ΓΛΥΚΕ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΕ ΜΑΣ.
ΑΝΤΙΟ.
To κείμενο αναδημοσιεύεται από τον προσωπικό λογαριασμό του ηθοποιού Στέλιου Δημόπουλου στο facebook, με τη σύμφωνη γνώμη του συντάκτη.
