Τους ζώσανε τα φίδια…

Με την ακροδεξιά γενικότερα και τα ακροδεξιά “φίδια” ειδικότερα. Η τελευταία ερασιτεχνική προσπάθεια (;) του
Κυριάκου Μητσοτάκη και του γελωτοποιού της Αναπτύξεως να μας πείσουν ότι – σε αντίθεση με το κόμμα τους – η Αριστερά είναι εκείνη που αλληθωρίζει προς το μόρφωμα του εγκληματία Κασιδιάρη, προσκρούει σε αποδείξεις και
υλικό. Προσκρούει στα δακτυλικά αποτυπώματα του ίδιου και της παράταξής του στο έγκλημα καθοσιώσεως.

Όσο και να προσπαθεί ο Μητσοτάκης να αποστεί από την ακροδεξιά και το νεοναζιστικό μόρφωμα είναι μια προσπάθεια παρά φύσιν. Μπορεί να ζορίζεται τώρα που φοβάται ότι οι ακροδεξιές ψήφοι δεν είναι δεδομένες στο μαντρί της επανεκλογής του. Μπορεί να το παίζει θεατράλε δημοκράτης στα λόγια αλλά η παράταξή του έχει γραμμική σχέση με όλες τις παραφυάδες της δεξιάς πολυκατοικίας: Καθωσπρέπει Δεξιά – ακροδεξιά – φασιστική και ναζιστική δεξιά, που βγαίνει στο προσκήνιο όταν η περίστασις το απαιτεί.

Άλλοτε στα υπόγεια της πολυκατοικίας εκτρέφονται οι τυφλοπόντικες του παρακράτους του ρατσισμού, του αντικομουνισμού και της πατριδοκαπηλίας, άλλοτε αυτονομούνται και ζητάνε μερτικό στο “φως” της πολιτικής ζωής.
Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Και φυσικά στην υπηρεσία των συμφερόντων της μεγαλοαστικής τάξης.

Ο Μητσοτάκης φοβάται μη τυχόν την πατήσει σαν το γεωργό στο μύθο του Αισώπου ο οποίος πέθανε από το δάγκωμα του φιδιού. Του φιδιού που ζέσταινε διαχρονικά η παράταξή του στον κόρφο της. Ο Κυριάκος φρόντισε να κάνει το μεγάλο βήμα δίνοντας τα ηνία του κυβερνητικού κάρου στα ακροδεξιά φυντάνια του ΛΑΟΣ. Γνώριζε ότι ο ομφάλιος λώρος που συνέδεε τους αστέρες του ΛΑΟΣ με τους χρυσαυγίτες του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη ήταν η οργανική τους σύνδεση με τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Αλλά μπρος στα κάλλη της εξουσίας τι είν’ ο “πόνος”;

Ο Κυριάκος πιστός στην οικογενειακή παράδοση ακολούθησε κατά γράμμα τον πατέρα του που έλεγε:
“Εμένα οι ακροδεξιοί ήταν οι πιο δικοί μου, οι πιο πιστοί, ιδιαίτερα οι βασιλόφρονες. Και οι ακροδεξιοί, λοιπόν, κατά βάση τον Κυριάκο θα ακολουθήσουν» (Θανάσης Διαμαντόπουλος, «Το πορτρέτο ενός ηγέτη…», εκδ. Πατάκη, Αθήνα 2013, σ. 123-124).

Ο φέρελπις γόνος Μητσοτάκη ενσωμάτωσε στην ατζέντα του τα ιδεολογικά όπλα των Βορίδη, Άδωνι, Πλεύρη και Κασιδιάρη, διολισθαίνοντας σε ακραίες αντιδημοκρατικές θέσεις. Έσυρε το κόμμα των Καραμανλήδων πιο κοντά σε πρακτικές ολοκληρωτισμού μακρυά από τις φιλελεύθερες θέσεις της μεταπολίτευσης. Τώρα, στο τέλος του πολιτικού του βίου, επιχειρεί να φορτώσει τα κρίματά του στην … Αριστερά. Εκλιπαρεί τη συμμετοχή της στην αντισυνταγματική παρωδία που έστησε στην Βουλή, θυμίζοντας τον κατηγορούμενο που ζητάει την επιείκεια του δικαστηρίου για τη δολοφονία της μάνας του, επειδή, λέει, έμεινε …ορφανός!! Δεν είναι εύκολο πράγμα να συνειδητοποιήσεις ότι θα χάσεις την κουτάλα της εξουσίας. Γι’ αυτό τους ζώσανε τα φίδια, κυριολεκτικά…

ΥΓ:  Επειδή αναφερθήκαμε στον Αίσωπο, ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα μικρό ποίημα του αρχαίου ελεγειακού ποιητή Θέογνη το οποίο αναφέρεται στον ερωμένο του, τον Κύρνο, ο οποίος, όπως φαίνεται, εγκατέλειψε τον ποιητή:
”Δε μου ξέφυγες, σε πήρα είδηση που σύχναζες στη δημοσιά,
απ’ όπου και παλιότερα περνούσες κλέβοντας τη φιλία μας.
Στ’ ανάθεμα να πας, μισούμενε εσύ απ’ τους θεούς
και της εμπιστοσύνης των θνητών ανάξιε,
εσύ που ’χες στον κόρφο σου φίδι ψυχρό πανούργο”.

Κάθε ομοιότητα με τις “απιστίες” εντός της δεξιάς πολυκατοικίας είναι εντελώς … τυχαία!!!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr