Όσο κρατάει ένας καφές με την ερμηνεύτρια Εβελίνα Αγγέλου

Η Εβελίνα Αγγέλου γεννήθηκε στον Βόλο. Οι γονείς της λίγο μετά έφυγαν στη Γερμανία με εκείνο το μαζικό κύμα μετανάστευσης κι εκεί πέρασε κάποια από τα παιδικά της χρόνια. Τα πρώτα καλλιτεχνικά ερεθίσματα δόθηκαν στα οικογενειακά τραπέζια, όπου ο θείος της τραγουδούσε λαϊκά και ρεμπέτικα. Η μητέρα της ήταν καλλίφωνη επίσης, ενώ ο πατέρας της στα νιάτα του έπαιζε κλαρίνο σε γλέντια μαζί με τον βιολιτζή αδερφό του. «Και ο παππούς μου απ’ την πλευρά του πατέρα μου ήταν μερακλής και μ’ έπαιρνε μαζί του στα τσιπουράδικα, όπου χόρευε κι εγώ χτυπούσα παλαμάκια, φωνάζοντας ”Όπα παππού”. Αυτή η εικόνα με στιγμάτισε και μου άνοιξε έναν δρόμο για το λαϊκό τραγούδι». Στα δεκαπέντε της συνειδητοποίησε ότι τραγουδούσε καλά, ακούγοντάς τη φωνή της σε μια αυτοσχέδια ηχογράφηση που έκανε μόνη της. Από εκεί και μετά άρχισε να το επικοινωνεί και να το χαίρεται, όποτε της δινόταν η ευκαιρία, σε παρέες, στο σχολείο, στο δρόμο.

Αν και την κέρδισε το τραγούδι, η Εβελίνα Αγγέλου είχε από νωρίς σχέση και με την υποκριτική τέχνη: «Αγαπούσα το χορό, το τραγούδι, το θέατρο, οπότε η υποκριτική ήρθε πολύ φυσικά. Ήταν σαν ένα κομμάτι του εαυτού μου να αναζητούσε αυτή τη γνώση». Έκανε θέατρο στη δραματική σχολή της Ευγενίας Χατζίκου. Εκεί συνδέθηκε πολύ με τους δασκάλους της, περισσότερο όμως με τον Θάνο Κωτσόπουλο, ο οποίος της δίδαξε το ήθος της δημιουργίας και όλες τις μεγάλες αξίες. Με το θέατρο δεν ασχολήθηκε πέρα από τα κείμενα, που μελέτησε και έπαιξε όσο ήταν στη σχολή. Αποφοιτώντας, βέβαια, την επέλεξε ο Μιχάλης Κακογιάννης για έναν μικρό ρόλο στην ταινία του «Πάνω κάτω και πλαγίως». Αυτή ήταν και η δεύτερη εμφάνισή της στο σινεμά, αφού πριν είχε μια συμμετοχή στις «Νύχτες της Ομόνοιας», μια ταινία που έκανε ο φίλος και δάσκαλος της, Ανδρέας Ταρνανάς. «Παράλληλα με τις σπουδές μου στο θέατρο, τραγουδούσα σε διάφορα μουσικά στέκια και η αγάπη μου για το τραγούδι υπερίσχυσε» μου εξηγεί σαν να μου λέει ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από το τραγούδι.

Στο οποίο τραγούδι. η Αγγέλου προτιμά να δηλώνει αυτοδίδακτη: «Φωνητική έκανα για λίγο όσο ήμουν στη σχολή θεάτρου με το δάσκαλο της μουσικής, τον Γεωργιάδη, καθώς και ορθοφωνία με τον Νίκο Παπακωνσταντίνου και την Αγγέλα Καζακίδου – και οι δύο με αξιόλογο έργο. Αυτές οι σπουδές του θεάτρου μου έδωσαν τα εφόδια που χρειαζόμουν ως ερμηνεύτρια. Δεν έχω κάνει εξειδικευμένες σπουδές στο τραγούδι, είμαι αυτοδίδακτη». Δάσκαλοι και δασκάλες γι’ αυτήν ήταν οι μεγάλες φωνές που αγάπησε και μελέτησε, της Ρόζας, της Νίνου, της Χασκήλ, της Γκρέυ, του Στράτου Παγιουμτζή, του Νταλγκά, της Μπέλλου και πολλών άλλων μέσα στη μουσική της πορεία.

Άνθρωπος της ζωής της είναι σαφώς ο Στέλιος Βαμβακάρης, αφού οι τροχιές τους ενώθηκαν στη ζωή και την τέχνη τα τελευταία 25 χρόνια: «Με τον Στέλιο γνωριστήκαμε στην αρχή της διαδρομής μου, στην ”Αλεξανδριανή”, ένα ρεμπετάδικο που με είχε στείλει ο Δημήτρης Κοντογιάννης. Ήταν ένα στέκι εκείνης της εποχής, αρχές της δεκαετίας του ’90 που πέρναγε από εκεί όλος ο κόσμος, καλλιτεχνικός και πολιτικός. Όταν ο Στέλιος μπήκε στο χώρο, εγώ ήμουν σε πρόβα και τραγουδούσα. Εκείνος έκανε ένα πολύ όμορφο σχόλιο για τη φωνή μου. Από εκεί και μετά η συνεργασία μας συνεχίστηκε και σε άλλα μαγαζιά, στο ”Περιβόλι τ’ ουρανού”, το ”Ρεπορτάζ”, τα ”Παλιά Δειλινά”, και συναυλίες». Η Εβελίνα Αγγέλου βρίσκει όμορφο και δύσκολο ταυτόχρονα να ισορροπήσεις όλο αυτό το βάρος της μουσικής ιστορίας, που φέρει ο Στέλιος, σαν κληρονομιά και σαν φιλοσοφία ζωής. Μέσα από τη συνύπαρξή τους έζησε πολλές ιδιαίτερες εμπειρίες ως καλλιτέχνιδα. «Ο Στέλιος, με τη στάση ζωής του, με βοήθησε να δω την ουσία σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητας, μέσα από την ομορφιά της απλότητας και με καθαρή ματιά να προσεγγίζω οτιδήποτε αφορά στο τραγούδι και στον εαυτό μου».

Θέλω να μείνουμε στον Στέλιο Βαμβακάρη.  Μήπως η συνύπαρξη τους ήταν ένα εμπόδιο για τη δική της προσωπική πορεία; Ή μήπως ήταν κάτι που δεν την ενδιέφερε αφού δίπλα του ξανοίχτηκε καλλιτεχνικά; «Αυτό το σχολίαζαν οι άλλοι κυρίως και για καλό και για κακό. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι η σχέση μας θα είχε καλλιτεχνικό κόστος και τίμημα για το προσωπικό μου άνοιγμα» παραδέχεται. «Παρά τις δυσκολίες, πήρα πολλά δώρα, αφού ήμουν η βασική ερμηνεύτρια των τραγουδιών του. Και τα τραγούδια αυτά, όπως γνωρίζετε, είναι μεγάλη κληρονομιά καθώς φέρουν την παράδοση του Μάρκου και την μουσική πρωτοπορία του Στέλιου Βαμβακάρη».

«”Ποτέ δεν ζήτησα κάτι για τον εαυτό μου απ’ αυτό τον κόσμο. Ότι κέρδισα ”το πήρα με το σπαθί μου”. Αυτά τα λόγια μου τα είπε η αγαπημένη μου και αγαπημένη όλων μας Λίνα Νικολακοπούλου, όταν μετά το Ηρώδειο, όπου συμμετείχα στην παράσταση που έκανε με τίτλο «Μάρκος ο Φραγκοσυριανός» με κάλεσε και μαζί με την ταλαντούχα συνθέτρια Δάφνη Αλεξανδρή, μου έδωσαν κάποια τραγούδια. Είναι ένα υλικό, που αγαπήσαμε πολύ όλοι μας και ηχογραφήσαμε με μεγάλη χαρά. Έτσι υπάρχει μια προσωπική δουλειά, που δεν έχει βγει ακόμα προς τα έξω. Ευελπιστώ με όλη την καλή μου σκέψη και την θετική μου ενέργεια να κυκλοφορήσει σύντομα, γιατί αξίζει ν’ ακουστεί». Μου τα λέει όλα αυτά η Αγγέλου κι εγώ σκέφτομαι πως αν ήμασταν στο 1995 ή και το 2000, οι εταιρείες θα…μάλωναν για το ποια θα πρωτοβγάλει τον καινούργιο δίσκο της Λίνας Νικολακοπούλου! Σήμερα, ωστόσο, τη λεγόμενη «digital εποχή», που τα τραγούδια ταξιδεύουν στο διαδίκτυο, ελάχιστοι ενδιαφέρονται για την κυκλοφορία ενός ακόμη χειροπιαστού δίσκου. Επειδή, όμως, τυχαίνει νά’χω ακούσει τη δουλειά αυτή, άρα μιλάω ως γνωρίζων, ευελπιστώ κι εγώ να εκδοθεί πάραυτα και να μη μείνει άλλο στο συρτάρι! 

Οι παραστάσεις της στη μπουάτ «Απανεμιά» είναι οι πρώτες ολόδικές της και γι’ αυτό νιώθει ιδιαίτερα ενθουσιασμένη. Το ρεπερτόριο της, που επιμελήθηκαν ο Δημήτρης Μανιάτης και ο γράφων, έχει αναφορές στη δική της διαδρομή, στα τραγούδια που της έδωσε ο Στέλιος, στο ρεμπέτικο, στα λαϊκά του ’50 και άλλων σύγχρονων και παλιότερων δημιουργών, εμπνευσμένων πάντα από τις λαϊκές φόρμες. «Έχω την μεγάλη χαρά και την τιμή να συνεργάζομαι με άριστους μουσικούς με όλα τα γράμματα κεφαλαία» μου λέει, λίγο πριν αρχίσει να μιλάει για τους μουσικούς του επιτελείου της: «Ο Νίκος Τατασόπουλος, αγαπημένος φίλος και συνεργάτης για πολλά χρόνια, ένας από τους μεγαλύτερους μουσικούς που διαθέτουμε, είναι στήριγμα και βοηθός μου σε όλη αυτή την προσπάθεια. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα, όπως ευχαριστώ και τον Νώε Ζαφειρίδη, έναν εξαιρετικό κιθαρίστα, δάσκαλο και απόλυτο γνώστη του λαϊκού τραγουδιού και όχι μόνο. Τον Θεόδωρο Κουέλη, επίσης, ένα συγκλονιστικό μπασίστα με άποψη και γνώση, καθώς και τον Βενιαμίν της παρέας, τον υπέροχο ακορντεονίστα Αλέξανδρο Καμπουράκη».

Εύχομαι στην Εβελίνα Αγγέλου καλή επιτυχία στην «Απανεμιά»! Τη δικαιούται με τόσα χρόνια σημαντικής, όσο και αθόρυβης παρουσίας στο έντεχνο – λαϊκό τραγούδι και, άλλωστε, σύμφωνα με την ίδια, «δεν μπορείς να ερμηνεύεις τα τραγούδια με τον ίδιο τρόπο. Χρειάζεται γνώση και σωστό ένστικτο. Το λαϊκό τραγούδι, για να αποδοθεί σωστά, θέλει ψυχή και βίωμα»!

* Η Εβελίνα Αγγέλου εμφανίζεται για δύο Πέμπτες, 9/5 και 23/5, στη μπουάτ «Απανεμιά» (Μνησικλέους & Θόλου 4, Πλάκα). Καλλιτεχνική επιμέλεια προγράμματος: Δημήτρης Μανιάτης & Αντώνης Μποσκοΐτης