Το βασίλειο της ασυδοσίας

Όταν η πολύχρωμη ασυδοσία του γηπεδικού χουλιγκανισμού συγκρούεται με την ένστολη ασυδοσία της Αστυνομίας, τι μπορεί να πάει λάθος; Τα πάντα. Οι μάχες διεξάγονται δίχως όρια και φραγμούς, ο θάνατος από τη ζωή απέχουν λίγα εκατοστά του μέτρου ή κλάσματα του δευτερολέπτου, η ατιμωρησία των ένθεν κακείθεν ενόχων είναι περίπου βέβαιη, η συντεταγμένη Πολιτεία σηκώνει τα χέρια ψηλά για να μη μπλέξει, η κοινή γνώμη χωρίζεται στα δύο και βγάζει τα μάτια της στα μαρμαρένια αλώνια του διαδικτύου, η ζωή στη βορειότερη επαρχία της Αφρικής συνεχίζεται κανονικά.

Σήμερα χαροπαλεύει ένας αστυνομικός από πυρά χουλιγκάνου (που μπορεί να έχει ή να μην έχει σχέση με τη γηπεδούχο ομάδα και με τη μπάλα), προχθές χαροπάλευε χουλιγκάνος από πυρά αστυνομικού (που μπορεί να έπεσαν ή να μην έπεσαν σε γήπεδο), καθημερινά χαροπαλεύει όλη η κοινωνία σε συνθήκες ασφυξίας. Αιχμάλωτοι ενός πολέμου ακήρυχτου, ματωμένη από τα χέρια εαυτών και αλλήλων, δικαίων και κυρίως αδίκων.

Τα όργανα της τάξης φορούν φτερά αθώας περιστεράς και απαιτούν να διακοπούν όλα τα πρωταθλήματα όλων των αθλημάτων, οι πολίτες που φέρουν τις μελανιές της απανταχού αστυνομικής βίας απαντούν ότι η δράση φέρνει αντίδραση και όλα μπερδεύονται γλυκά, με κοινό παρονομαστή αυτό που ο μακαριστός Μάνος Ελευθερίου κατέθεσε σε ένα αριστουργηματικό στιχούργημα τις μέρες του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη: «Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία».

Εάν στον καιρό της κοινοβουλευτικής χούντας του Κυριάκου Μητσοτάκη υπάρχει ένα κράτος που λειτουργεί εν κράτει, αυτό είναι όχι η γηπεδική εξέδρα (αν και το πλησιάζει, υπό την αιγίδα των μεγαλόσχημων προέδρων), αλλά η Αστυνομία στις ποικίλες μεταμορφώσεις της: από τον σχεδόν συμπαθητικό χωροφυλακάκο της γειτονιάς και του χωριού μέχρι τις φρικώδεις φιγούρες του υπουργού «Προστασίας» του Πολίτη και του τηλεμαϊντανού εκπροσώπου της ΕΛΑΣ.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η γενικευμένη και ευλογημένη από το γκουβέρνο καταστολή, αλλά ιδίως η άλωση της Αστυνομίας από ακροδεξιά στοιχεία και φασίζουσες νοοτροπίες. Ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός μπορεί να πουλάει τρέλα όταν αποποιείται κάθε σχέση με τους ταραξίες του κλειστού «Μελίνα Μερκούρη», αλλά έχει απόλυτο δίκαιο όταν καταγγέλλει κρατικές τακτικές βγαλμένες από το ναζισμό και τον φασισμό. Θα τρίζουν τα κόκαλά της, της Μελίνας…

Οι πιο κυνικοί της απέναντι όχθης επισημαίνουν ότι ο σοβαρός τραυματισμός ενός αστυνομικού σε ώρα εργασίας δεν είναι παρά «occupational hazard», που λένε και στο Αμέρικα: ένα εργατικό ατύχημα. Αλλά ας μη το πάμε τόσο μακριά. Η προσαγωγή και το μπαγλάρωμα 424 ανθρώπων, όλων ουσιαστικά των θεατών του αγώνα βόλεϊ, ακόμη και ανηλίκων, δίχως πρόσβαση σε δικηγόρο καταπώς καταγγέλλεται, ξεπερνάει τα όρια του αυθαίρετου και αγγίζει τη θεσμική εκτροπή.

Το διαδίκτυο βοά για την ξεφτίλα του Γεραπετρίτη με τους τεμενάδες στον Ερντογάν, αλλά οι υποκλίσεις σύσσωμης της κυβέρνησης στο μπλε παρακράτος είναι πολύ πιο επικίνδυνες για την καθημερινότητά μας. Η απόφαση της Αστυνομίας να προσαγάγει στα κρατητήρια περισσότερους από 400 ανθρώπους μέχρι να βρει μπόσικο κάποιον από αυτούς για να του φορτώσει το έγκλημα, με τη γνωστή ευαισθησία και φιλαλήθειά της, δεν είναι δα τόσο μακριά από τις πυρπολήσεις «ύποπτων» χωριών από τους …χαροκαμένους Ναζί στην Κατοχή.

Ας πω το ίδιο πράγμα με όρους Δεκεμβρίου 2023 για να συνεννοηθούμε καλύτερα, αφού οι θηριωδίες των Γερμανών το ’40 δεν αγγίζουν πλέον ευαίσθητες χορδές στα σοκάκια του Διστόμου, των Καλαβρύτων και του Βιάννου. Με την ίδια λογική του τυφλού τσουβαλιάσματος, θα πρέπει να προσαχθούν όλοι ανεξαιρέτως οι κάτοικοι και επισκέπτες που βρίσκονταν στην Αράχωβα τη μέρα της άγριας δολοφονίας και του βασανισμού του άτυχου σκυλάκου Όλιβερ.

Ή μήπως αυτό το τελευταίο μπορεί να θεωρηθεί και λιγουλάκι δικαιολογημένο; Η οσμή της συγκάλυψης του ανοσιουργήματος από την τοπική κοινωνία του θερέτρου είναι τόσο έντονη, ώστε προκάλεσε πανελλήνιο κύμα οργής και καλέσματα για μαζικό μποϊκοτάζ της Αράχωβα (όπου δημοσιεύτηκαν απίστευτες φήμες ακόμα και σεξουαλικά όργια με συμμετοχή ανθρώπων και ζώων…), ώσπου να φανερωθεί ο πιθανότατα γνωστός σε πολλούς δράστης.

Σε αντίθεση με τα άθλια δίποδα που λυμαίνονται τον τόπο, ο φτωχός ο Όλιβερ δεν έφταιγε σε τίποτε και σε κανέναν. Ανάμεσα στα πάμπολλα εγκλήματα των ημερών, εκείνα που έχουν τετράποδα θύματα (ανυπεράσπιστα σκυλάκια, γατούλες, ακόμα και αρκούδες και άλογα και πουλιά) είναι στο δικό μου μπλοκάκι τα ειδεχθέστερα. Το κλισέ που ισχυρίζεται ότι ο πολιτισμός μίας κοινωνίας καθρεφτίζεται στη συμπεριφορά της προς τα ζώα το προσυπογράφω και με τα δύο αριστερά μου χέρια. Δεξί, σόρι, αλλά δεν διαθέτω.