Το «Σφάλμα»

Μια σύγχρονη μεταφυσική και οντολογική διερεύνηση ή ερμηνεία των αρχών θεμελίωσης, των σκοπών εκπλήρωσης και των όρων εξέλιξης ενός μεταμοντέρνου (δυτικού) κράτους, δεν θα απέφευγε να συμπεριλάβει παραδείγματα πετυχημένων, μερικώς πετυχημένων ή λιγότερο πετυχημένων κρατών καθώς και ακραία εκφυλισμένων και οπισθοδρομικών ιστορικών λαθών, όπως π.χ. αυτό του Ελληνικού κράτους. Το Ελληνικό κράτος συνειδησιακά μπορεί να εξωραΐζεται και να ταυτίζεται με τη «φυσική» εξέλιξη ενός αφηρημένου ηρωισμού και μιας αυθαίρετα νοούμενης πλούσιας και μακραίωνης παράδοσης, δεν παύει όμως να είναι ένα κατασκεύασμα, που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετεί οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που ευαγγελιζόταν. Όπως σχεδόν όλα τα κατασκευάσματα του ανθρώπου, έτσι και τα κράτη, δεν υπηρετούν τίποτα άλλο από τον πηγαίο ανθρώπινο ωφελιμισμό, ατομικισμό και σίγουρα εγωισμό (με την ευρεία έννοια του όρου). Η διαμόρφωση του εθνικού κράτους από τον 17ο αιώνα (Westphalian system) περιέλαβε νέα χαρακτηριστικά στον ήδη αρνητικό χαρακτήρα του, καθώς δεν ήταν πια ένα «θεόσταλτο» δημιούργημα που ενσάρκωνε τις μεταφυσικές αναζητήσεις των ανθρώπων αλλά ένα ουσιαστικό εργαλείο επιβολής εξουσίας, καταδυνάστευσης και λεηλασίας.

Από τα «εθνικά κράτη» μέχρι και τα «σωματειακά κράτη» (Corporatism/fascist states) ο γενικότερος ρόλος του κράτους ήταν ένας … η άσκηση εξουσίας πάνω στους ανθρώπους – είτε ανήκαν είτε όχι σε αυτό-. Όσο πιο καθυστερημένο ήταν ένα κράτος τόσο πιο αυταρχικό γινόταν. Το κράτος, ως κατασκεύασμα, διέθετε τα χαρακτηριστικά εκείνα που του ενστάλαζε κάθε φορά τόσο η ιστορική και πολιτισμική συγκυρία, όσο και το επίπεδο όσων το διοικούσαν. Οι επαναστάσεις και εξεγέρσεις του 19ου και 20ού αιώνα «ανάγκασαν» τα κράτη να πάρουν δραστικά μέτρα. Κρατώντας την κοινωνία σε μια κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μείωναν τις πιθανότητες κοινωνικών εξεγέρσεων, οι όποιες βέβαια, όταν εκδηλώνονταν, τότε η πρακτική της νόμιμης βίας αναλάμβανε να λύσει το ζήτημα. Τα κράτη, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, λειτουργούσαν υπό τη μορφή αυτόνομων/ανεξάρτητων οργάνων, θεσμών και οργανισμών (σε αντίθεση με το Χομπσιανό μοντέλο Λεβιάθαν) που επιβαρύνονταν με υποχρεώσεις «εύρυθμης» λειτουργίας της κοινωνίας και πολιτειακών ζητημάτων. Πάντα όμως ελλόχευε η ανάγκη ελέγχου των δομών ή του βαθμού επιρροής που έχει ένα πολιτικό κόμμα ή μια κυβέρνηση πάνω στο κράτος.

Το νεοελληνικό κράτος, ως οντολογικό και πολιτισμικό «λάθος», εδώ και διακόσια χρόνια λειτουργεί υπό την μορφή πολιτισμικού υβριδίου, που άγεται και φέρεται ανάλογα με τις απαιτήσεις και τις προτροπές αυτών που το δημιούργησαν εξαρχής. Δεν μπόρεσε σχεδόν ποτέ να αποτινάξει το ζυγό της υποτέλειας, παρόλες τις φιλότιμες και υπεράνθρωπες προσπάθειες και αγώνες του λαού του. Ήταν ένα όργανο που είτε εξυπηρετούσε τα συμφέροντα εξωτερικών παραγόντων είτε τα συμφέροντα συγκεκριμένων εγχώριων παρασιτικών δυνάμεων. Σε σχεδόν καμία περίπτωση της σύγχρονης πορείας της η Ελλάδα ως κράτος δεν απέδειξε τους ουσιαστικούς λόγους ύπαρξής της. Μπορεί να ακούγεται ακραία μια τέτοια άποψη, αλλά στην Ελλάδα το κράτος φτιάχτηκε όχι με «μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι» αλλά με έναν ελληνικό υπόκοσμο, μια γερμανική γραφειοκρατία και μια βαλκανική διαφθορά.

Αυτό λοιπόν το «σφάλμα» κατά την περίοδο των μνημονίων έπρεπε πάση δυνάμει να σωθεί ακόμη κι αν δεν έμεινε ούτε ένας πολίτης όρθιος. Οι παρακμιακές και εθελόδουλες κυβερνήσεις τού συμπεριφέρθηκαν όπως ακριβώς ήταν, σε αντίθεση με τον Σύριζα, που εξωραΐζοντάς το -λες και ήταν δικό μας δημιούργημα- νόμισε πως με χρυσωμένα χάπια θα το συμμόρφωνε. Ένα εχθρικό κράτος ήταν και ένα εχθρικό κράτος παραμένει. Η ρητορική περί «αυταπατών» θα ήταν χρήσιμη στην περίπτωση που λειτουργούσε διδακτικά στην όλη εμπειρία και υπό κανονικές δημοκρατικές συνθήκες. Όμως, η αδυναμία του Σύριζα να αλλάξει ή έστω να περιορίσει την εχθρική φύση του κράτους, φαίνεται και στην αδυναμία του να πείσει την κοινωνία, ακόμη και τώρα που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ανήγαγε το  κράτος κυριολεκτικά σε εργαλείο εγκληματικής οργάνωσης. Γενικότερα οι αυταπάτες και η διαρκής αυτοκριτική της αριστεράς έχουν επιτρέψει σε προβληματικές ακροδεξιές προσωπικότητες να διοικούν και να διαμορφώνουν το κράτος.

Τα παραδείγματα της αδυναμίας να αντιμετωπίσει ο Σύριζα αυτό το «σφάλμα» είναι πολλά. Παραδείγματος χάρη, ήδη έχει περάσει ένας μήνας συνεχών αποκαλύψεων από την εφημερίδα Documento, τον Κώστα Βαξεβάνη και των ερευνητών/δημοσιογράφων συνεργατών του, που αποδεικνύουν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης λειτουργούσε και λειτουργεί σαν κοινός μαφιόζος, που χρησιμοποιεί το κράτος ως μέσο για να καλύψει τα πολιτικά και ψυχολογικά κενά του, κι ακόμη καμία ουσιαστική αντίδραση δεν υπάρχει. Συμπτώματα τύπου Μαραβέγια και Πάτση προσπεράστηκαν κι αυτά σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Η διασπάθιση δημοσίου χρήματος και οι απευθείας αναθέσεις αντιμετωπίζονται σαν ατυχίες, της οποίες απλά o Σύριζα υπόσχεται πως θα σταματήσει. Το κράτος του Μητσοτάκη κακοποιεί και δολοφονεί τους νέους και ολόκληρη η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται με δελτία τύπου. Αυτά κι άλλα πολλά δείχνουν μια ελαφρότητα που δεν συνάδει ή είναι αντίθετη με την επαναστατική φύση της αριστεράς. Έτσι προς το παρόν η άρνησή της να δει την ωμή πραγματικότητα, ώστε να αλλάξουν τα πράγματα στην χώρα, συνεχίζει να την τοποθετεί και πάλι στον ρόλο που είχε μεταπολιτευτικά. Μιας δύναμης απρόθυμης να αναλάβει την ευθύνη, λειτουργώντας εκ του ασφαλούς, σαν τον πολιτικό χώρο που από τη μία μεριά απλά φωνάζει και παρακαλά την δεξιά να δείξει μετάνοια για το παρελθόν της και να βελτιώσει τον «κοινωνικό» της χαρακτήρα και από την άλλη να παραπλανά τον κόσμο πως αυτός έχει την εξουσία. Ο Σύριζα, αν θέλει να κυβερνήσει ελεύθερο κράτος, πρέπει πρώτα να το απελευθερώσει και μετά να το συμμορφώνει.

ΥΓ1: Ο Σύριζα έχει γεράσει πριν καλά καλά ενηλικιωθεί. Με ανεδαφικά συνθήματα περί δικαιοσύνης και άλλες ουτοπίες, που βγαίνουν από τους πόθους των δημοκρατικών και προοδευτικών ανθρώπων της δεκαετίας του 1960 και 1970, δεν αντιλαμβάνεσαι μια κοινωνία του 21ου αιώνα. Ίσης αξίας και όμοιας αντίληψης είναι και οι φωνές που ενθαρρύνουν την πασοκοποίηση του Σύριζα στα πρότυπα της δεκαετίας του 1980. Τα συνθήματα αφορούσαν μια άλλη εποχή και άλλες γενιές. Ο σύγχρονος άνθρωπος βλέπει τη ζωή πιο πρακτικά και ρεαλιστικά. Την αντιλαμβάνεται με μεγαλύτερη ταχύτητα. Δουλειά της αριστεράς δεν είναι να ανανεώσει τη συνθηματολογία της αλλά να αναλάβει την αλλαγή και να εκσυγχρονίσει τον εαυτό της, ώστε κάποια στιγμή να κυβερνήσει χωρίς φοβίες, ανασφάλειες και συμπλέγματα.

ΥΓ2: Καμιά εξουσία δεν πηγάζει από το λαό. Δουλειά του λαού είναι να ανατρέπει καθεστώτα. Με τέτοιες μεγαλοστομίες όμως το μόνο που καταφέρνει κάποιος στην πολιτική είναι απλά να μεταθέτει την ευθύνη.

ΥΓ3: Το κράτος του Μητσοτάκη είναι σχεδόν σίγουρο πως θα φτάσει ή θα ξεπεράσει τα όρια που καθορίζει η σύγχρονη δεξιά και η παρακμιακή παγκόσμια συγκυρία. Κύριο μέλημα του Σύριζα είναι η αποκατάσταση της δημοκρατίας και η μετάβασή της στη σύγχρονη εποχή. Γιατί ακόμη μια 4ετία κυβέρνησης Μητσοτάκη θα ισοδυναμεί με το «τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Κι αν και αυτό ακούγεται επίσης ακραίο, τότε ας ρωτήσουν όλους αυτούς που παρακολουθούσε, παρακολουθεί και κατά πάσα πιθανότητα εκβιάζει ο Μητσοτάκης, αν φοβούνται.

ΥΓ4: Το φόβητρο των βουλών της ανάλγητης Ευρώπης δεν περνά πια. Δεν είναι πειστικό. Αν εκφραστεί από τεχνοκράτες του Σύριζα θα είναι εκ του πονηρού. Υπάρχει, βλέπετε, και ο Μητσοτάκης, ο οποίος έχει κατακρεουργήσει τις θεμελιώδεις αρχές δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ακόμη του επιτρέπουν να βρίσκεται στην πολιτική.

ΥΓ5 και φαρμακερό: Η αγανάκτηση του κόσμου που έχει τις ρίζες της στην περίοδο των μνημονίων και εξακολουθεί να αποτελεί το πιο έντονο συναίσθημα της κοινωνίας, δεν θα αργήσει να γίνει οργή. Και η ιστορία έχει δείξει πως η οργή που πηγάζει από τη μη δικαίωση του συλλογικού υποκειμένου, εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως με άσχημα αποτελέσματα. Επομένως, ας μην προκαλούν τον κόσμο, κι ας αναλάβουν ριζικά να διορθώσουν το… σφάλμα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr