Το πολιτικό σύνδρομο του εγκλεισμού

Αυτές οι δυο ιδιότητες τον καθιστούν ικανό να αντιλαμβάνεται τον φυσικό του χώρο και να πράττει. Κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να διατυπώσει τους δικούς του ηθικούς κανόνες, δηλαδή τους δικούς του ηθικούς γνώμονες. Αυτοί οι γνώμονες είναι οι υποκειμενικές αρχές του με βάση την δική του λογική.

Ταυτόχρονα, ο ηθικός νόμος υποχρεώνει επιτακτικά τη βούληση, γιατί έχει κύρος για όλα ανεξαιρέτως τα έλλογα όντα. Ελευθερία είναι η ιδιότητα της αιτιότητας (αιτιότητα είναι η σχέση μεταξύ αιτίου και αιτιατού) να ενεργεί ανεξάρτητα από ξένες καθοριστικές αιτίες. Αλλά η ελευθερία είναι κάτι που δεν αποδεικνύεται εμπειρικά, από την εμπειρική δηλαδή παρατήρηση της ανθρώπινης φύσης. Ελεύθερη θεωρούμε τη βούλησή μας, επειδή ελευθερία υπάρχει κατ’ ανάγκη σε κάθε έλλογο ον. Στην φιλοσοφία, φύση είναι το υποκειμενικό θεμέλιο με βάση το οποίο κάνει ο άνθρωπος χρήση της ελευθερίας του.

Η ελευθερία συνεπώς αποτελεί προϋπόθεση μέσα σε κάθε έλλογο ον, άρα και στη βούληση
του ανθρώπου. Οι συνεχιζόμενες, αδιάκοπες και χωρίς έλεος ήττες του Σύριζα, αν αποδεικνύουν κάτι, είναι τούτο. Η λογικότητά του έχει αντικατασταθεί με την τυφλή και άνευ όρων παράδοση της ελευθερίας του στα ταπεινά προσωπικά συμφέροντα. Ο Σύριζα είναι εγκλωβισμένος στον
ρομαντισμό που δημιουργεί ο χρόνος στην ιστορικότητα των αγώνων της αριστεράς. Δεν είναι τυχαία η προσκόλληση στο παρελθόν και στα επιτεύγματα των παλιών καιρών. Αν είναι καλός σε κάτι ο Σύριζα -και γενικότερα η αριστερά- αυτό είναι τα μνημόσυνα.

Σε αυτά συντηρεί την ύπαρξή του και διοχετεύει όλη την ενέργειά του. Η αριστερά της «θεωρίας»
είναι μια αριστερά παροπλισμένη, που η έλλειψη αυτοπεποίθησης και αποφασιστικότητας την κρατά δέσμια στην απραξία, δέσμια στο να αναλάβει την ευθύνη. Η ελευθερία και η βούληση στην αριστερά βρίσκονται στη σφαίρα ενός φαντασιακού, φανταστικού κόσμου.

Ο Σύριζα έχει τοποθετήσει τον εαυτό του στον χώρο της μιζέριας και η μόνη αντίδρασή του περιορίζεται στην υπεράσπιση αυτού του φανταστικού κόσμου. Η αριστερά θυμίζει το
«ελεύθερο» πνεύμα του Τζο Μπόναμ στο μυθιστόρημα του Ντάλτον Τράμπο. Ζει ανάμεσα
στον πραγματικό και στον φανταστικό κόσμο.

Ο Σύριζα ποτέ δεν θέλησε να αναλάβει την ευθύνη, όπως ακριβώς και το σύγχρονο ΚΚΕ. Η διακυβέρνηση του Σύριζα για την παλιά φρουρά ήταν όντως μια παρένθεση, μια αγγαρεία που του τη φόρτωσε η ιστορική συγκυρία. Ο Σύριζα και το ΚΚΕ αυτοβούλως έθεσαν εαυτούς στο χώρο του πολιτικού περιθωρίου, κρυμμένοι πίσω από τις μεγάλες θεωρίες και τα ουτοπικά προτάγματα. Θυσίασαν και θυσιάζουν τον λαό στο όνομα μιας επουράνιας νίκης των λαών πάνω στον καταπιεστή του. Θυσίασαν και θυσιάζουν την ελευθερία τους για την ασφάλεια που τους επιτρέπει το σύστημα να έχουν.

Ο μόνος εχθρός τους όμως παραμένει ο εαυτός τους, με μοναδική τους έγνοια να είναι ποιος θα πάρει το πάνω κρεβάτι στο κελί που εκούσια μπήκαν. Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας, που έδειξε να διαθέτει βούληση, δεν μπόρεσε να αλλάξει τα πράγματα, παρά προσπαθούσε να σβήνει τις φωτιές της υποταγής των αυτοβούλως σκλαβωμένων.

Και εκεί που όλα έδειχναν να είναι τελειωμένα, και ο κόσμος της προόδου και της δημοκρατίας να είναι απογοητευμένος μετά την παραίτηση του Τσίπρα, ήρθε ο Κασσελάκης και ξύπνησε τον Σύριζα από το πολιτικό σύνδρομο του εγκλεισμού του. Αν δεν ήταν ο Κασσελάκης θα ήταν κάποιος άλλος, σίγουρα όχι η παλιά φρουρά του ακτιβισμού και της άγονης και της αδιάφορης διαμαρτυρίας. Η υποταγή του Σύριζα φάνηκε σε όλες τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Το πρόσφατο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Από την πρώτη στιγμή των ανακοινώσεων των υποψηφίων ο κόσμος ήταν σχεδόν σίγουρος, πως στόχος δεν ήταν η νίκη αλλά το μέγεθος της ήττας.

Η ταπεινωτική ήττα σε όλους σχεδόν τους δήμους και τις περιφέρειες επιβεβαίωσε και πάλι τις κακές επιλογές του κόμματος. Ο Σύριζα δεν μπόρεσε ούτε τώρα να αποτινάξει τα δεσμά του και να φανεί έστω λίγο ελεύθερος. Δέσμιος σε κάθε εκφορά λόγου, σε κάθε πράξη. Πολιτικά σερνάμενος και ανήμπορος να εμπνεύσει έναν κόσμο που προτίμησε την αποχή, ρίχνει το φταίξιμο και πάλι στον λαό. Για τον Σύριζα φταίει o λαός για τους Μπέους και τους Αγοραστούς, για τους Μπακογιάννηδες και τους Χαρδαλιάδες, ο λαός που είναι σκλαβωμένος και επιλέγει τους τυράννους του. Ποτέ και για τίποτα δεν φταίει το κονκλάβιο της μετριότητας που δεν πείθει και δεν εμπνέει αυτό το λαό.

Ακόμη και για τις χυδαιότητες του Μπέου ενάντια στον πρόεδρο του Σύριζα φταίει ο Μπέος καιόσοι τον ψήφισαν. Για τις χυδαιότητες του Πλεύρη, του Γεωργιάδη και του Βορίδη φταίνε οι ίδιοι και όσοι τους ψήφισαν. Δεν φταίει σε τίποτα αυτός που τους άνοιξε το στόμα. Δεν φταίει ο Σύριζα που ήδη από τις εσωκομματικές εκλογές είχε αρχίσει να αποδομεί και να μειώνει τον Κασσελάκη σε κάθε κίνηση και δήλωσή του. Ακόμη και για την νίκη του Κασσελάκη, φταίει ο ίδιος ως νικητής και όχι οι ηττημένοι.

Ο Σύριζα, μετά τις τοπικές εκλογές, έχει δύο δρόμους να διαλέξει. Ή θα παραμείνει στο κελί της υποταγής του ή θα επιλέξει την ελευθερία. Ο σημερινός πρόεδρος πρέπει να δείξει τι επιλογές είναι αποφασισμένος να κάνει. Να αφήσει το κόμμα στην υποταγή και την ήττα ή να προχωρήσει σε μια εκ βάθρων αλλαγή. Το μέχρι τώρα πολιτικό προσωπικό του Σύριζα φέρει την κακή φήμη του αποτυχημένου, του ανελεύθερου και του φοβικού. Είναι μια συνταγή που καθυστερεί την πολιτεία και υπονομεύει την ευημερία της κοινωνίας.

Ο νέος Σύριζα χρειάζεται ανθρώπους πραγματικά ελεύθερους, αποφασισμένους με νοοτροπία νικητή. Ανθρώπους, που η βούληση και η αποφασιστικότητά τους θα αποτελούν τον μόνο ηθικό γνώμονα που θα φέρει την πολυπόθητη αλλαγή. Να είναι νικητές με μόνο κίνητρο τη δικαίωση της ταπεινωμένης κοινωνίας. Να είναι η ίδια η κοινωνία το θεμέλιο με βάση το οποίο θα κάνει ο νέος Σύριζα χρήση της ελευθερίας του. Οι παλιοί «ιδιοκτήτες» του Σύριζα έχασαν κάθε δικαίωμα να θεωρούν το κόμμα σπίτι τους. Τον Σύριζα τον έφτιαξε η ανάγκη του κόσμου και σε αυτόν ανήκει.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr